Գրքեր... ♥ ♥ ♥)))
Ընդհանրապես ինչի մասին են գրքերը, ինչի համար են նրանք և ինչու են մարդիկ գրքեր գրում ու արդյոք այդ գրքերը հետաքրքիր են...
Ընդհանրապես գրքերը ամենինչի մասին են, ու տարբեր ժանրի: Գրքերը ստեղծված են նրա համար, որ զարգացնեն մարդկանց գիտելիքներն ու փոխեն նրանց ներաշխարհն ու հոգեկան աշխարհը: Այժմ կփորձեմ ներկայացնել նրանցից մեկի մասին, թե ինչպես ստացվեց, որ որոշեցի կարդալ այդ գրքերից մի քանիսը:
Ամառ էր: Մեկն այն անհամար ամառներից, երբ եղանակը հիասքանչ էր, երբ իրոք շուրջս ամենինչ գեղեցիկ է պատված միայն գեղեցիկով: Կարծես թե ամեն ինչ հիանալին էր.....երեխաներով բակում խաղում էինք, ես շատ էի տարվել այդ խաղով, որ այդ պահին բացի խաղից ուրիշ ոչմիբանի մասին չէի կարող մտածել: Խաղն այնքան հետաքրքիր էր, որ անհնար էր կտրվել նրանից: Եվ վերջապես, երբ մենք հաղթեցինք այդ խաղում հանկարծ հիշեցի, թե ուսումնական տարվա ավարտին ինչ ասաց ուսուցչուհիս, ինչ հանձնարարություն նա տվեց մեզ, և ինձ անձամբ ասաց, որ ես անպայման կատարեմ նրա հանձնարարած առաջադրանքները: Ուսուցչուհիս դժվար բան չէր հանձնարարել, նա պարզապես հանձնարարել էր կարդալ մի քանի գրքեր: Ես միանգամից գնացի տուն և սկսեցի նայել ուսուցչուհուս տված գրքերի ցանկը:
Ցանկը մեծ էր վերնագրերը մեկը մյուսից առավել հետաքրքիր << Քաոս>>, Նամուս>> <<Սաադիի վերջին գարունը>>...բայց մի պահ հայացքս կանգ առավ << Աննա Սարոյան>> վերնագրով պատմվածքի վրա: Վերնագիրը միանգամից ինձ շատ հետաքրքրեց, սկսեցի փնտրել գրքերի ցանկում: Եվ այն ես վերջապես գտա: Պատմվածքը ներառված էր Նար-Դոսի հրատարակած գրքերից մեկում, որը այդքան էլ հաստափոր չէր այն նման էր միջին չափի գիրություն ունեցող մարդուն: Միանգամից սկսեցի ընթերցանությամբ զբաղվել....գիրքն այնքան հետաքրքիր էր, որ անհնար էր նրանից կտրվել: Նար-Դոսը ճշգրիտ կերպով ներկայանցնում էր այս ազջկա կյանքը, որ նույնիսկ մի պահ մտածեցի, թե նա ճանաչել է Աննաին: Շատ աղդեցիկ էր հատկապես Աննաի վերջին նամակները, որոնք կարող էին հուզել նույնիսկ իր զգացմունքները թաքցնող մեծ կամքի ուժ ունեցոքղ մարդուն, որը միգուցե և կյանքւմ ոչինչից չի հուղզվել:
Հուզական մարդիկ կան այս աշխարհում այդ հույզերով լեցուն մարդկանց շարքին է դասվում նաև Ավետիք Իսահակյանը: Իսահակյանի ստեղծագործություններից շատ էի հավանել <<Սաադի վերջին գարունը>> պոեմը: Այս պոեմը դասվել էր հեղինակի արձակ ստեղծագործությունների շարքին, այդ գիրքը ուներ բավականին գեղեցիկ կազմ, շատ հետաքրքիր էր երևում հենց գրքի կազմից: Այստեղ Իսահակյանը մանրակրկտորեն ներկայացրել էր պարսիկ
գրող Սաադի վերջին գարունը, քանի որ սա նրա ապրած գարոււյներից ամենավերջին էր և ամենա գեղեցիկը, քանի որ Սաադին հաստատ գիտեր, որ էլ ոչ մի հաջորդ գարուն նրա համար այլևս գոյություն չէր կարող ունենալ, քանի որ նա մահանալու էր:
Այսքան երկար-բարակ գրելուց նունիսկ չգիտեմ, թե սա ինչի նման է, կարծես փոքրիկ պատմվածք լինի, որի գրելու ոճը ես սովորեցի Վիլյամ Սարոյանից...Հուսովեմ այսքանը գրելով և նման եզրափակիչ տալով իմ այս ստեղծագործությանը Պատվելի Թամարը հաստատ կհավանի...)))
Ընդհանրապես ինչի մասին են գրքերը, ինչի համար են նրանք և ինչու են մարդիկ գրքեր գրում ու արդյոք այդ գրքերը հետաքրքիր են...
Ընդհանրապես գրքերը ամենինչի մասին են, ու տարբեր ժանրի: Գրքերը ստեղծված են նրա համար, որ զարգացնեն մարդկանց գիտելիքներն ու փոխեն նրանց ներաշխարհն ու հոգեկան աշխարհը: Այժմ կփորձեմ ներկայացնել նրանցից մեկի մասին, թե ինչպես ստացվեց, որ որոշեցի կարդալ այդ գրքերից մի քանիսը:
Ցանկը մեծ էր վերնագրերը մեկը մյուսից առավել հետաքրքիր << Քաոս>>, Նամուս>> <<Սաադիի վերջին գարունը>>...բայց մի պահ հայացքս կանգ առավ << Աննա Սարոյան>> վերնագրով պատմվածքի վրա: Վերնագիրը միանգամից ինձ շատ հետաքրքրեց, սկսեցի փնտրել գրքերի ցանկում: Եվ այն ես վերջապես գտա: Պատմվածքը ներառված էր Նար-Դոսի հրատարակած գրքերից մեկում, որը այդքան էլ հաստափոր չէր այն նման էր միջին չափի գիրություն ունեցող մարդուն: Միանգամից սկսեցի ընթերցանությամբ զբաղվել....գիրքն այնքան հետաքրքիր էր, որ անհնար էր նրանից կտրվել: Նար-Դոսը ճշգրիտ կերպով ներկայանցնում էր այս ազջկա կյանքը, որ նույնիսկ մի պահ մտածեցի, թե նա ճանաչել է Աննաին: Շատ աղդեցիկ էր հատկապես Աննաի վերջին նամակները, որոնք կարող էին հուզել նույնիսկ իր զգացմունքները թաքցնող մեծ կամքի ուժ ունեցոքղ մարդուն, որը միգուցե և կյանքւմ ոչինչից չի հուղզվել:
Հուզական մարդիկ կան այս աշխարհում այդ հույզերով լեցուն մարդկանց շարքին է դասվում նաև Ավետիք Իսահակյանը: Իսահակյանի ստեղծագործություններից շատ էի հավանել <<Սաադի վերջին գարունը>> պոեմը: Այս պոեմը դասվել էր հեղինակի արձակ ստեղծագործությունների շարքին, այդ գիրքը ուներ բավականին գեղեցիկ կազմ, շատ հետաքրքիր էր երևում հենց գրքի կազմից: Այստեղ Իսահակյանը մանրակրկտորեն ներկայացրել էր պարսիկ գրող Սաադի վերջին գարունը, քանի որ սա նրա ապրած գարոււյներից ամենավերջին էր և ամենա գեղեցիկը, քանի որ Սաադին հաստատ գիտեր, որ էլ ոչ մի հաջորդ գարուն նրա համար այլևս գոյություն չէր կարող ունենալ, քանի որ նա մահանալու էր:
Այսքան երկար-բարակ գրելուց նունիսկ չգիտեմ, թե սա ինչի նման է, կարծես փոքրիկ պատմվածք լինի, որի գրելու ոճը ես սովորեցի Վիլյամ Սարոյանից...Հուսովեմ այսքանը գրելով և նման եզրափակիչ տալով իմ այս ստեղծագործությանը Պատվելի Թամարը հաստատ կհավանի...)))
