Միայնակ գայլը
( հեքիաթ)
Արուսը ընդամնեը վեցը տարեկան էր, նա շատ էր սիրում գունավոր էջերով լի տարբեր գրքեր կարդալ: Քանի որ այս փոքրիկ աղջնկակը չուներ ընկերներ, նա ամբողջ !
օրը գրքեր էր կարդում: Արուսը չուներ ընկերեներ, որովհետև նրան ծաղրում էին իր ճերմակ մազերի համար, որովհետեև նա նրանցից տարբերվում էր, իսկ մյուս երեխաներին դա դուր չէր գալիս դրա համար էլ նրան ծաղրում էին: Սա հասարակ մանկական հոգեբանություն է, որը առկա է նաև մեծահասակների ու ընդհանրապես տարբեր մարդկանց մոտ
Իր ծննդյան տարեդարձը Արուսը նշեց ծնողների ու շնիկի հետ, ում մաշկը ամբողջովին սպիտակ էր, բացի իր մեկ աչքից, որը սև էր...Մայրիկը Արուսին նոր գիրք նվիրեց, որը ուներ տարբեր գունավոր հետաքրքիր նկարներ:
Արդեն գիշեր էր, տանը բոլորը քնած էին, բայց Արուսը չէր կարողանում քնել, նա պարկած անընդհատ նայում էր նոր գրքին... երկար նայելուց հետո աղջիկը ի վերջո վերցրեց գիրքը ու սկսեց կարդալ: Արուսը որքան կարդում ավելի էր գիքրը նրան հետաքրքրում. գունավոր նկարները մեկը մյուսի հետևից, հետաքրքիր տողեր, աղջնակը ուղղակի անկարող էր կտրվել այս նոր գրքից:
Իսկ պատճառը այն էր, որ այնտեղ հեղինակը ներկայացնում էր մի գայլուկի կյանքը, ով բոլորովին էլ նման չէր մյուս գայլուկներին... բոլոր գայլուկները սև կամ սպիտակ մորթի ունեին, իսկ այս գայլոււկի մորթին սև և սպիատակ էր... ոչ-ոք չէր ուզում այս փոքրիկ կենդանու հետ ըկերանալ, բոլորը նրան տեսնելիս թաքնվում էին քանի որ կարծում էին այս գայլուկը ինչ-որ տարօրինակ հիվանդություն ունի: Խեղճ գայլուկը թափառում էր
ամենուրեք, ոչ մի տեղ նրան ուրախ չէին...
Այս տողերը կարդալիս Արուսի փոքրիկ աչուկներից արցունքներ կաթացին գրքի էջի վրա, որտեղ գայլուկն էր պատկերված, բայց Արուսը սրբելով իր արցունքները շարունակեց կարդալը: Արուսը այնքան էր տարվել գրքով, որ շուտով նա կավարտեր այս հաստափոր գիրքը: Իսկ վերջում գրված էր բարի ավրտը. գայլուկը ի վերջո կարողանում է գտնել ընկեր, որը սակայն իր նման էր: Նրանք միասին դառնում են մտերիմ ընկերներ, իսկ մյուս կենդանիները ուղղակի զամրացած էին...
_Այդ ինչպես, դուք հիվանդ չե՞ք,-հարցնում է վախենալով աղվեսը:
_Ոչ, ոչ,-պատասխանում է գայլկներից մեկը,-մենք պարզապես....մեր մորթիների գույներն են տարբեր ուրիշ ոչինչ:
_Ոհհհհ,իսկ մենք կարծում էինք, որ դա հիվանդություն է,-գլուխը կախելով ասում է աղվեսը: Եվ այս օրվանից ի վեր բոլոր կենդանիները սկսում են ընկերանալ այս երկու գեղեցիկ, տարբերվող կենդանիների հետ:
Արուսը հորանջեց ու ժպտալով փակեց գիրքը, դրեց իր բարձի տակ: Իսկ առավոտյան երբ նա գնում էր դպրոց հանկարծ ճանապարհիին բախվեց մի աղջկա, ով նույնպես սպիտակ մազեր ուներ: Արուսը զարմացած նայեց:
_Դու....քո մազերը,-զարմացած բացականչեց Արուսը:
_Իմ մազերը ի՞նչ,-զարմացած ասաց աղջիկը:
_Դրանք ճերմակ են.....
_Այո, դրանք ճերմակ են, ինչպես և քոնը, դու ի՞նչ է կարծում էիր, որ միայն դու ունեիր նման գեղեցիկ մազեր...
_Ը, ոչ, ոչ ես պարզապես կարծում էի այս գյուղում մենակ մեր ընտանիքն է.. այսինքն միայն մեր ընտանիքն ունի...
_Ճերմակ մազե՞ր,-ընդհատելով ասաց աղջիկը,-իհարկե ոչ, մեզ նման մարդիկ շատ են, կուզե՞ս քեզ ծանոթացնեմ նրանց հետ:
_Այո, իհարկե...,-ասաց Արուսը ու նրանք միասին գնացին դպրոց, որից հետո էլ մյոսների հետ ծանոթանալու....
( հեքիաթ)
Արուսը ընդամնեը վեցը տարեկան էր, նա շատ էր սիրում գունավոր էջերով լի տարբեր գրքեր կարդալ: Քանի որ այս փոքրիկ աղջնկակը չուներ ընկերներ, նա ամբողջ !
Իր ծննդյան տարեդարձը Արուսը նշեց ծնողների ու շնիկի հետ, ում մաշկը ամբողջովին սպիտակ էր, բացի իր մեկ աչքից, որը սև էր...Մայրիկը Արուսին նոր գիրք նվիրեց, որը ուներ տարբեր գունավոր հետաքրքիր նկարներ:
Արդեն գիշեր էր, տանը բոլորը քնած էին, բայց Արուսը չէր կարողանում քնել, նա պարկած անընդհատ նայում էր նոր գրքին... երկար նայելուց հետո աղջիկը ի վերջո վերցրեց գիրքը ու սկսեց կարդալ: Արուսը որքան կարդում ավելի էր գիքրը նրան հետաքրքրում. գունավոր նկարները մեկը մյուսի հետևից, հետաքրքիր տողեր, աղջնակը ուղղակի անկարող էր կտրվել այս նոր գրքից:
Իսկ պատճառը այն էր, որ այնտեղ հեղինակը ներկայացնում էր մի գայլուկի կյանքը, ով բոլորովին էլ նման չէր մյուս գայլուկներին... բոլոր գայլուկները սև կամ սպիտակ մորթի ունեին, իսկ այս գայլոււկի մորթին սև և սպիատակ էր... ոչ-ոք չէր ուզում այս փոքրիկ կենդանու հետ ըկերանալ, բոլորը նրան տեսնելիս թաքնվում էին քանի որ կարծում էին այս գայլուկը ինչ-որ տարօրինակ հիվանդություն ունի: Խեղճ գայլուկը թափառում էր
Այս տողերը կարդալիս Արուսի փոքրիկ աչուկներից արցունքներ կաթացին գրքի էջի վրա, որտեղ գայլուկն էր պատկերված, բայց Արուսը սրբելով իր արցունքները շարունակեց կարդալը: Արուսը այնքան էր տարվել գրքով, որ շուտով նա կավարտեր այս հաստափոր գիրքը: Իսկ վերջում գրված էր բարի ավրտը. գայլուկը ի վերջո կարողանում է գտնել ընկեր, որը սակայն իր նման էր: Նրանք միասին դառնում են մտերիմ ընկերներ, իսկ մյուս կենդանիները ուղղակի զամրացած էին...
_Այդ ինչպես, դուք հիվանդ չե՞ք,-հարցնում է վախենալով աղվեսը:
_Ոչ, ոչ,-պատասխանում է գայլկներից մեկը,-մենք պարզապես....մեր մորթիների գույներն են տարբեր ուրիշ ոչինչ:
_Ոհհհհ,իսկ մենք կարծում էինք, որ դա հիվանդություն է,-գլուխը կախելով ասում է աղվեսը: Եվ այս օրվանից ի վեր բոլոր կենդանիները սկսում են ընկերանալ այս երկու գեղեցիկ, տարբերվող կենդանիների հետ:
Արուսը հորանջեց ու ժպտալով փակեց գիրքը, դրեց իր բարձի տակ: Իսկ առավոտյան երբ նա գնում էր դպրոց հանկարծ ճանապարհիին բախվեց մի աղջկա, ով նույնպես սպիտակ մազեր ուներ: Արուսը զարմացած նայեց:
_Դու....քո մազերը,-զարմացած բացականչեց Արուսը:
_Իմ մազերը ի՞նչ,-զարմացած ասաց աղջիկը:
_Դրանք ճերմակ են.....
_Այո, դրանք ճերմակ են, ինչպես և քոնը, դու ի՞նչ է կարծում էիր, որ միայն դու ունեիր նման գեղեցիկ մազեր...
_Ը, ոչ, ոչ ես պարզապես կարծում էի այս գյուղում մենակ մեր ընտանիքն է.. այսինքն միայն մեր ընտանիքն ունի...
_Ճերմակ մազե՞ր,-ընդհատելով ասաց աղջիկը,-իհարկե ոչ, մեզ նման մարդիկ շատ են, կուզե՞ս քեզ ծանոթացնեմ նրանց հետ:
_Այո, իհարկե...,-ասաց Արուսը ու նրանք միասին գնացին դպրոց, որից հետո էլ մյոսների հետ ծանոթանալու....
