Close As Strangers  

Վերջերս շատ էի մտածում   ճանապաևհորդելու մասին և ի վերջո որոշեցի մենկեմ  Անգլիա: Այո ինքնաթիռ նստելն այդքան էլ հեշտ չէր (հատկապես եթե վախենում ես բարձրությունից), բայց, եթե կա նպատակ պետք է այն կատարել երբ որ արդեն ժամանակն է, թե չէ հաջողությունը կփաղչի ուրիշի մոտ: Ուրախությանս  սահման չկար՝ ես արդեն թագավորական երկիրում էի... տեղում հյուրանոցներից մեկում սենյակ վարձեցի երկու շաբաթով: Արդեն ուշ գիշեր էր իրերս վերջապես դասավորեցի և տաք թեյ պատրաստեցի ու նստեցի պատուհանի մոտ, այնքա գեղեցիկ տեսարան էր՝ պատուհանիցս երևում էր Big Ben-ը և այն մե՜ծ карусель-ը....տեսարանն ուղղակի հիասքանչ էր: Չեմ էլ մտաբերում, թե ինչպես եմ պատուհանագոքին քնել՝տեսախցիկն էլ ձեռքիս:

Առավոտյան արթնացա ինչ-որ տարօրիանակ աղմուկից՝ դրսում հավաքված մարդիկ (ավելի ճիշտ աղջիկները): Անկեղծ ասած չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչ էին նրանք ասում (կամ գոռում)...Որոշեցի դուրս գալ տեսնել ինչ է պատահել, բացի այդ էլ առավոտյան զբոսանքից անթերի բան չկա  (հատկապես, որ մտերիմ ընկերտ այդ պահին հեռախոստ և ականաջակալներտ են): Բոլորին ողջունելով դուրս եկա և հյուրանոցից մի քիչ այն կողմ նկատեցի այն աղջիկներին, ովքեր անվերջ դեռ բղավում էին: Ժպտացի: Ականջակալներս դրեցի ականջիս և քայլեցի դիամցի փողոցով այդ կողմ: Տրամադրությունս  բարձր էր, իսկ լսածս երաժշտությունն էլ ավելի էր բարձրացնում տրամադրությունս: 

Երբ հասա այն աղջիկների մոտ հանկարծակի նկատեցի իմ սիրելի խմբի թմբկահարին,ով ստորագրություն էր տալիս երկրպագուներին և նրանց հետ լուսանկարվում, բայց տարօրինակն այն էր, որ նա մենակ էր՝խմբի մյուս անդամները չկային (իսկ խումբը բաղկացած է 4 հոգուց): Որոշեցի հիմա չմոտենալ, քանի որ անիմաստ էր շատ էին աղջիկները դժվար հերթ հանսեր ինձ:  

Եվ այսպես քայլելով հասա մի այգի, որտեղ նստեցի և սկսեցի ուղղակի վայելել պահը՝ արևը նոր էր ծագել...երկինքն էլ այնքան գեղեցիկ էր: Հետո մի քանի գնումներ կատարելուց հետո վերադարձա հյուրանոց: Հյուրանոցի միջանքում պատահաբար ձեռքիցս իրերս ընկան...ինչ անհարմար պահ էր, կարծես աշխարհի անփույթը լինեի: Հնակած ինձ մի տղա մոտեցավ, որ օգնի՝ սկզբում չճանաչեցի նրան, բայց հետո հասկացա, որ դա նա էր՝ իմ սիրելի խմբի գլխավոր ոկալիստը...միանգամից կորցրեցի խոսելուս կարողությունը...ուղղակի զարմացած էի միթե ես նույն հյուրանոցում եմ հանգստանում, որտեղ նրանք...բայց կրողացա ինձ հավքել դեմքին ժպտացի նրան( ի նշան շնորհակալության) և...և մի պահ իրաի աչքերի մեջ նայելուց հետո...շնորհակալություն հայնտնեցի օգնելու համար և  գնացի դեպի աստիճաները: 
Ճաշս արդեն պատրաստ էր...ճաշեցի և որոշեցի ինչ-որ գիրք կարդալ: Ընտրեցի թեթև գիրք իմ ժամանակակիցների մեկի ստեղծագործությունը (իսկ հեղինկաը ռուս էր)...մի քանի տողեր կարդալուց հետո այլևս հնարավոր չէր կենտրոնանալ...մտքերով անըդհատ ինչ-որ տեղեր էի սավառնում....չէ կենտրոնանալ ուղղակի անհնար էր առավելևս, որ այդ աղջիկները դեռ բղավում էին դրսում...Որոշեցի երաժշտություն միացնել դե իհարկե, երբ մտքերս շատ խճճված են ինձ միշտ օգնության է գալիս իմ սիրելի ավստրալիացի երգիչ Ron Pop-ը իր Fireflies  երգով....Հետո հասկացա, որ ես զբոսնելու կարիք ունեմ դուրս եկա համարիցս, բայց...բայց չհասցրեցի դուրս գալ հյուրանոցից կրկին նա էր...կրկին ներողություն խնդրեց առավոտյան տեղի ունեցացի համար...և զրույցի բռնվեցինք...պատմեցինք միմյանց մասին...տարօրինակ էր, բայց ընդհամենը մեկ երեկոյում շատ մտերմացանք: Ուղղակի հինալի երեկո էր...ինքս չնկատեցի, թե ինչպես արագ թռչեց ժամանակը և ահա արդեն ժամը 20:00 էր, իսկ ես պլաններ ունեի՝ այդ ժամին որոշել էի այցելել  Big Ben –ին, հիանանալ «Վեստմինիստրյան» պալատով, ինչպես նաև` Թեմզա գետով: Վերցնելով ինձ հետ, որպես օգնական տեսախցիկը ....ուղղակի հիանալի էր....))

Հաջորդ օրն առավոտյան վաղ  որոշեցի միքիչ վազել և փաստորեն էնպես ստացվեց, որ միասին վազեցինք՝ ես և նա: Հետո նախաճաշեցինք հյուրանոցում....միասին անցկացրեցինք ամբողջ օրը..այդ օրվանից հետո դեռ լույսեը չբացված արդեն համարումս էր ու սպասում էր մինչև արդնանալս, մի անգամ հարցրեցի, թե ինչու է միշտ ամեն առավոտ գալիս սպասում մինչ արդնանալս..նա ուղղակի ժպտաց,նայեց աչքերիս մեջ ու ասաց <<Դու պարզապես չես տեսել թե որքան ես նման հրեշտակի երբ, որ քնած ես....>>

_Արի դու հաստատ նրանց դուրը կգաս...,-ձեռքիցս քաշելով ասաց նա.. այսօր նա որոշել էր,  ծանոթացնել ինձ իր ընկերների հետ:
_Լավ, լավ.. միյան ձեռքս թող,-ասացի ես և մենք գնացինք նրանց մոտ, տղաները հյուրանոցի սրճարանում մեզ էին սպասում...
Եվ այսպես նա ծանոթացրեց իր ընկերների հետ, որոնց մասին ես գիտեի ամնե ինչ (հմմմ բնականաբար ախր ես շատ էի սիորում նրանց խումբը)....մենք միասին ճաշեցինք և ես ևս մեկ հինալի օր անցկացրեցի նրա և այս անգամ նաև նրա ընկերների հետ:  Ափսոս ժամանակը շատ արագ էր թռչում..այնքան զվարճալի էր նրանք տարբեր պատմություններ էին պատմում իրենց ճանապարորդություններից, թե ինչպես է նրանց օրն անցնում....
Այս օրվանից արդեն անցել էր մի քանի օր, և մեկնելուս մնացել էր երկու օր...այդ օրը որոշել էի ընդհանրապես դուրս չգայի

համարիիցս ինձ պետք էր մտածել...հասկանալ ինչ պետք է անեմ, ախր երկու օրից պիտի հետ մեկնեմ հայրենիք, իսկ ես նրան ոչինչ չէի ասել այդ մասին....պատուհանագոքին նստած մտածում էի.... և հնակարծ ինչ-որ մեկը թակեց դուռը... այո այո  այդ նա էր,,,հարցնում էր ինչ է պատահել ինձ ...արդեն երեկոյան ուշ ժամ էր, իսկ ես դեռ դուս չեմ եկել համարիցս....
_Որովհետեև մտածելու կարիք ունեի,-ասացի:
_Ինչի մասին....
_Մեկնելու...այո ես երկու օրից մեկնում եմ հետ հայրենիք
_Ինչ...իսկ ինչու ես դրա մասին ավելի շուտ չգիտեի,-....ահավոր էր ուղղակի չգիտեյի ինչ ասեի...մենք վիճեցինք.. ես կարծում էի նա ինձ կհասկնար
_Ախր ինչպես մնամ այստեղ ես ոչ տուն ունեմ, և ոչ էլ աշխատանք ընդհամնեը երկու շաբաթվա համար հավաքված նախորոք գումար....
_Բայց կարող էիր ինձ ասել....
_Այո ես մտածում էի, թե ինչպես եմ քեզ այդ մասին ասելու, բայց....
_Ինչ բայց որոշել էիր վերջին օրը ասել այդ մասին...

                      _Ոչ, դու չես հասկնաում ինձ.. անիմաստ է քեզ հետ խոսելը...

           _Անիմաստ է...ճիշտ ես, անիմաստ է...ամեն ինչ անիմաստ է, այնպես չէ....,- բարկացած գոռաց վրաս.. ես նրան հասկանում էի շատ լավ, բայց ինչ կարող էի                                                  անել...Բարկացած մոտեցավ նայեց աչքերիս մեջ ու թողեց հեռացավ...ուղղակի աննկարագրելի տեսարան...ես պատրաստ չէի դրան, բայց չէի ցանկանա իրար                                         վատ հիշեինք....

   Անկախ ինձանից սկսեցի լաց լինել ու միանգամից մտքիս եկավ իմ սերիելի օրերից մեկը՝ մենք միասին զբոսնում էինք փողոցնեորվ ու միասին երգեր երգում...

        Վերջին երկու օրն ուղղակի անատանելի դանդաղ էին անցնում, բայց ահա ես կագնած եմ մահճակալիս մոտ և իրերս եմ հավաքում, որ գնամ օդանավակայան...ընդհանրապես նրանից ոչ-մի լուր չունեի.. (ես նրան չէի մեղադրում..երևի ես էլ նման կերպ կվարվեի):

Արդեն հասել էի օդանավակայան... ես կշարունակեի քայլերս, եթե չլսեի նրա բղավոցը.. միանգամից շրջվեցի, նա կանգնած էր շնչակտուր, գրեթե լրիվ ուժասպառ եղած...առջևս

    _Դու իրավունք չունես առանց ինձ ''մնաս բարով'' ասելու հեռանաս այստեղից...դեմքին ժպիտ ստեղծելով ասաց նա.. ես էլ պատասխան ժպտացի և վազեցի դեպի նա...(հմմմ բնականաբար գրկախառնվեցինք ինչպես լինում է բոլոր ռոմանտիկ պատմություններում...)

   Չէ....այլևս չեմ շարունակի...անիմաստ է շարունակելս, թող այս պահը այսպես հավերժ մնա..կարծում եմ ստացվեց ստեղծել մեր տարիքին (դե ի նկատի ունեմ դեռահասության տարիքին) համապատասխան երևակայական չգիտեմ էլ ինչպես կոչեմ ուրախ, թե տխուր պատմություն ... )))