Breathe

''Every time when we lost the person that we needed more than anyone we lost the part of us that hoped for life. Anyone of us can fall in love easily but forget it harder, we can forget the face of that person but not his voice,words and touches... the days that gone with him,or just still going. You feel the whole world when you fall in love with someone and when you can't understand what that person feel about you starting find signs that you think that he feels something too. But honey there is nothing happen easily especially with you because it's you and you can't get anything easily because you are deeper, you understand world, you feel and see what others hide and that's why you can't just do it. Because it's easy and easy ways gone fastly. You are changing every time, every second when you breathe, you are something bigger that  not for everyone, but as a stupid little girl you think that he will see that's all in you..''. Hailee used to talk  when she alone at her room, she laying on bed and while looking at the ceiling she talk with herself.

The hardest thing is finally understanding that you are fallin’ in love with someone that doesn't even know it and you don't know what he can feel about you.  Hailee a girl who used to make weird things ...for others they are weird but she knows that hiding something is harder than feeling alone or sick.

''I'm gonna invite him to our garden for walking with me.'' She text him about it and get dressed.

They met in the garden which was closer  to Hailee's house. They are like friends but they don't, they don't used to talk usually with each other but she gonna fix that. Before coming garden Hailee  wrote something on the paper that she couldn't gave him. They just walked and talking about something that wasn't important, sometimes it's annoying even if it's your favorite person.

''Look there is something that we can do now.''

''And what is it?'' asked Harry, he is tall also he is wearing  glasses and he like to show everyone how serious he is but the same time he is the real soulmate who never let anyone feel sad. He has long fingers and warm hands and he always dressed strange.

''Look at first you can tell what you think about me and then what you feel about me then i will''

''Ok..! But why do we need to do it? I mean the reason of doing it...''

''There is no reason. It's sometimes you want to know what think other person about you even if you see how sweet he with you''

"I think you are crazy and i can talk with you so long and never get bored''said Harry''But i can not say what i feel because i have never think about it.''

Hailee's mood changed to the bad, she felt that there is something wrong''What if he doesn't like me?''Yes! it's possible. But sometimes we really need to say all the things that we keep inside of us, otherwise we will be hurting.

''What about you?'' asked Harry ''Well i think you are the craziest person that i have ever met and i like it, and i think sometimes you are weird. How to say? I don't know''said Hailee.

After it  Hailee decided that she need to go home.

It's dark outside the stars shining so bright Hailee just laying on bed and thinking about Harry. She used to think about him too much. Sometimes it hurts,sometimes it helps to feel better, helps to imagine what if she could touch his hands and his face. She always remember every detail about him.

After these thoughts Hailee stood and started walking around her bed then she took a letter that she wrote last night. She decided to gave it  to Harry but she couldn't as she thought there was nothing magical between them.

  She decided not to talk with him for a while. She need space and need to think. What if there is no feelings about Harry? What if those feelings just because of they meet each other not usually and she just miss him? ''But we used to talk too much. It's a mess!'' said Hailee ''It's always mess in my head!God.''

  Days went slowly. she always on her room with cup of tea she didn't go out with friends she used to sit next to window and watch what the outside. Days went but Hurry remembered her only twice. He was cold with her...actually that all what feel Hailee.

 One day she decided that she need to let him know about everything. Now she is pretty sure that she fall in love with him. She hope that there can be something between them. In the evening she took her letter and went to the Harry's house. She started lookin' at him, he was on his yard talking with his dad then he went to the house with dad. After it Hailee put the letter on the stairs and get off from the yard.

 Now she's laying on bed and thinking about that moment what if he doesn’t like her, what if there is nothing special, it is just only her imagination...as if she could change something, it's too late! But no one need to worry about steps like that cause people need to worry about things that they hide inside and dying with it, and there is soul-mess because of it. It hurts!

    At the same time Harry noticed the letter on stairs he took it and went to his room. He had no ideas who could do it. Harry sat on the floor and opened it:

‘’...Everything is hard when you understand how you feel about someone and you don't know what the hell is he  feeling every time when he looks at you, i just want to know that i'm right about you and you will stay, we don't need to rush we can do it as we doin’ it before, just be usually here for me, i know it's all happen with me at first but i like all these crazy feelings that i feel about you, i'm pretty sure you feel something too and i can wait . So make me feel better, make me crazy, i promise you when you will take my hand i won't let you down and...i remember everything about us like how at the first time you took my hand, how i felt your warm hands, the way how sweet you were  with me, your look. I like your glasses, your lips, they are like roses, your fingers (you know it) Anyway just be as you are and let me feel that i'm right about you. And if you really feel something about me then we can meet tomorrow at 7pm on the nearest garden

                                                                                Love, your Hailee’’

Harry was shocked he never waited it from her as he though she doesn't like him just because she always has the worst opinion about him…Anyway they both lied thinking about each others. Hailee worrying about tomorrow, Harry doesn't know what to say as he has never think or noticed something. But he started thinking about her, he started thinking that she is beautiful, brave and funny...

Day changed. Hailee woke up early but she still lying on her bed and thinking about today’s day, it’s all on her mind: his face, his hands, his smile, his voice, he is perfect by himself. She is happy, finally she did something that will change her life and it’s does not matter to the bad or to the good. Cause the important thing understand what can you do next, but if you stand there in middle there is nothing gonna change. That’s your life and you can do what you want, you can break the rules, you can move the mountains, you can touch to sky so why you can not to do it? You are powerful by your soul, by your heart and by your mind.

  Everyone need to listen their heart!

Hailee was late Harry waited here more than 10 mins. She is finally here. She’s wearing blue jeans-dress which was sitting on her perfectly, her hair were black and she made up her lips in red lipstick..she was beautiful.

Harry stared at her for a while.

Harry lookin’ at her like he has never saw her.

‘’Um..Hello’’said Harry.

“Hey! What’s up?’’they started to talk about something that didn’t matter.

It's hard to start a conversation like this, and he want to know her very well. It’s like Harry starting looking at her with another side of Hailee.

They walked and talked too much.

They talked about everything.

They were laughing.

They were happy.

It was like their first met.

They went to cafe՛ and had dinner together.

It was perfect.

After it Harry carry her home…

‘’It was adorable. Thank you’’said Hailee.

‘’No, no, no. Thank you for being honest with me, thank you for trusting me you feelings and made my day better’’after these words Harry kissed her forehead.

Now it’s finally time to breath with the quietly on heart.

Breathe the whole air and feel  love besides her…...

Skin's Feelings 

                           
















  ***

Все закончилось тогда, когда даже и не начиналось. Это история о том как я сумел разбит сердце девушки, которая любила меня больше чем я сам себя.

 

                                      ***

Я боялся дотронутся до нее, я боялся разбудит ее...я некогда в жизни не видел такую нежную и гладкую кожу, она прекрасна. Мне нравится смотреть, как она спит, ее ровное дыхание и беззаботное лицо, ее темные волосы такие мягкие я бы так и ласкал их. Она похожа на ангела, который потерял свои крылья и не может найти их из-за людей, которые мешают ей найти их, которые не дают ей покоя..быть таким, как она есть, Очень сложно сдерживать себя в  ее присутствии. Я несколько раз произнес ее имя, но она крепко спала и ne откликнулась на мой голос, я поцеловал ее в щеку и исчез...

   

                                                       x x x

 Все сложно, хотя куда проще, полуживой полумертвый одно и тоже..
Странные и глупые вещи с нами случаются неожиданно и так же быстро исчезают. Я не фанат глупостей и приключений, мне нравится обычная жизнь, где все идет гладко и тихо. Я не люблю ссоры, проблемы или не-за что усложнять голову странными мыслями и вытворять всякую ерунду. Я

даже не король вечеринок. Я только бываю на тех вечеринках, которые устраивают мои близкие друзья, мне больше по душе прогулки по природе. Но одна вечеринка запомнилась мне на всю жизнь...

Стен часто устраивал вечеринки, особенно, когда мы успешно сдавали  сессию или экзамены. Мне нравилось смотреть на людей, как они танцуют, как разговаривают друг с другом, смеются, целуются, пьет...И в этот момент я заметил одну нелепую девочку, она стояла со своими друзьями, у нее были тонкие руки, ее волосы темного цвета, она все время смеялась, а ее глаза сверкались, затем к ней подошел Стен. Это было немного странно, он просто разговаривал с ней вежливо, обычно все не так бывает... Он посмотрел на меня, улыбнулся и они вместе подошли ко мне.
_Алекс, познакомься это Таня,-Стен-парень высокого роста, у него синие глаза, а его накрашенные  белые волосы подчеркивали его глаза.Он добряк и отличный друг, как что-то идет не так он сразу начинает улыбаться.-Тань?
_Очень приятно,-ответил я, а мне в ответ она только улыбнулась.
_Алекс- мой друг и довольно близкий,-заговорил Стен.
_Да, наверное вы познакомились в последние времена, ну ты понял..,-сказала Таня.
_О. да, да я его знаю уже как два года или чуть больше.
_Ясно,-улыбаясь ответила Таня, и стала рассматривать меня.
      Уже было довольно поздно, почти все разошлись. Остались лишь я и несколько наших близких друзей, только я не пойму, что тут делает Таня? Таня и несколько наших близких девочек стали убираться во дворе, затем все вошли в дом, чтоб поспать. А я как всегда остался один во дворе. Я сделала круг возле дома и вдруг заметил Таню, которая сидела у ступенок и смотрела на звезды. Дом у Стена был не большой, но уютно устроен, он имел свой собственный двор, хотя рядом домов почти не было.
_Эй, это вообще-то мое место!-заговорил я, она так увлекательно смотрела на небо и на звезды, как-будто впервые их увидела, затем она вздрогнула из-за моего голоса..
_Ой, прости.Я не знала, что это твое место...я..ммм, я сейчас уйду.
_Нет, что ты? Ты можешь остаться если хочешь,- как не странно с доброй улыбкой ответил я. Весь день она мне казалась странной, но потом на миг она показалась милой, но что я несу нечего не получится, и не надо! Я уселся рядом с ней, мы просто молча сидели.

  Все уже давно ушли спать, кроме меня и Стена. Мы сидела в холле и разговаривали о сегодняшней вечеринке. Я решил поинтересоваться о Тане, и как я понял они давние знакомые, хотя я все же не могу понять почему я ее не видел до сих пор.
_Тань? ты тоже еще не спишь?-поворачиваясь назад заговорил Стен.
_Ой, да спать охота. Что вы делаете ребята?
_Да так, сидим...
_Может сыграем в PlayStation?
_Не плохая идея...
   И так мы досиделись допоздна и не помню как заснули, мы лежали друг на друга, как дети, которые очень долго играли и заснули не важно как. Когда я проснулся я лежал на полу, а голова Тани  у моей груди, на диване, как мертвый лежал Стен, его рука валялась у меня на лице. Я отодвинул его руку, взглянул на Таню...она такая красивая, вдруг она пошевелилась и отвернулась ко мне спиной.  

Я боялся дотронутся до нее, я боялся разбудит ее...я некогда в жизни не видел такую нежную и гладкую кожу, она прекрасна. Мне нравится смотреть, как она спит, ее ровное дыхание и беззаботное лицо, ее темные волосы такие мягкие я бы так и ласкал их. Она похожа на ангела, который потерял свои крылья и не может найти их из-за людей, которые мешают ей найти их, которые не дают ей покоя..быть таким, как она есть, Очень сложно сдерживать себя в  ее присутствии. Я несколько раз произнес ее имя, но она крепко спала и нe откликнулась на мой голос, я поцеловал ее в щеку и исчез...
                    ***
Я сидел один на кухне с чашкой кофе, и все время, у меня перед глазами было ее лицо, я нечего не мог поделать с собой, она как будто тянула меня к себе. Она такая безобидная, не знаю...

  Дни шли быстро, и все получилось так,что мы с ней сблизились. Мне нравилось проводить свой день с ней, но это иногда так сложно...да мы с ней общались очень часто, но некто из наших друзей не знал об этом, у меня не хватило мудрости, чтоб рассказать ребятам обо всем. Наши отношения были нейтральными это когда тебе кто-то нравится и даже очень сильно, и ты ей, но вы не вместе, хотя много общаетесь. И так продолжалось примерно четыре месяца если не больше. Паршиво если

честно, я не знаю, как им рассказать об этом, хотя о чем рассказать, когда у меня не хватает мудрости, чтоб признаться ей в любви. Я не мастер делать первые шаги, я парень страшно застенчивый и с этим нечего не могу поделать.
    Мне нравится смотреть на нее, я могу это делать часами..ее кожа такая нежная и прекрасная, невозможно описать ощущения когда я дотрагиваюсь до нее. Хотя она говорит, что ей нравится мои теплые руки, то как мои пальцы касается ей.

А иногда, когда мы просто сидим в кругу друзей, она пытается дотронутся

до моих рук, но не осмеивается.. все очень сложно и странно, но мне нравится все это.
   Однажды я решил навестит друзей: а я с Стеном ждал автобуса, тот появилась она, не ожидал увидеть ее, и поскольку она живет почти в том же месте мой друг нам придется поехать вместе. Вдруг Стен отошел и мы стали разговаривать, и не заметили, как почти уходил наш автобус, в это время Стен свистнул и остановил автобус.   В автобусе не было мест для сидения Стен решил по стаять отдельно, всю дорогу мы ехали молча, я не знал что сказать, мне нравилась это тишина, мне нравилось нечаянно дотрагиваться..

   

Вообщем рассказывать дальше не вижу смысла...все закончилось даже,

тогда когда нечего и не начиналось... я решил,что лучше отдалить ее от меня, чем просто время тянуть.
  Я слаб, мои чувство больше чем химическая реакция, и утонул в них не успев записать время, когда я нырнул..
....Лучше я буду один!!!
 
 

                          Belif never dies
Part 2     
     
        ***
Pepole need to trust each other for the better future.

          ***

Mary though if  on her family always arguments so she will be like her parents and with this thoughts she left the house and went to the beach...as usual...where she felt fine every time when there  something wrong on her heart. She stood and watching the sea how it moved back and forward her felt the wind. 

  'Mary?' said Ashton. Ashton is Mary's boyfriend he is tall and little bit pale, he has dark brown eyes his fingers are long and thin on his hands are noticeable his veins.

'Aston? What are you doing here?'

'I was worried about you I called you, but you did not answer on my calls. Is here everything fine?

'Yeah...I guess yes' said Mary and walked to the Ashton who stood in a front of her.

'I see sadness on your eyes, tell me what was happened?'

'No, I'm sorry but I don't want to talk about it.'

'As you want' said Ashton and sat on the earth Marry followed him and sat too.' I just want you know that am always with you despite  everything, and am worry for you, you know how much you mean for me and I don’t want to see you like that'.

     Mary answered nothing she knew that Ash love her but she could not imagine how deep it was. She felt something inside of her like something was moved on like volcano wanted to break the earth and gave all his fires to everyone.

    And after it she decided to tell him what was happened. Ash listened her and he was sorry about what happened on her family.      

   Eventually he told her something that she needed so much at this time to know, she was waited for these words...

   'But I want you to know that is not mean we will be like your parents, that not means that our family will like your or mine, our parents used to make too much mistakes because of money or how much they are thinking and worrying for us'', said Ash while looking on Mary's eyes then he continue'' And while we living with them we need to try to get lesson from their and not to make the same mistakes in future. So you just need to trust me like you did it before all and you will se how everything will move on to the better'

     After these words Ash hugged her and kissed her head.

   Now Mary knew that she has someone who really care for her, these words gave her a wings and hope which is necessary for her.

 'Just remember everyone and every couple are original by themselves' said Ash, Mary just smiled and put her head on his shoulder.

 ***

I can trust you and can tell you what I feel that means everything for me. Now I know you are always with me...

Belif never dies
Part 1

Every piece of us every time brakes when we have argument or when we just explore it. Our parents can't even imagine what we feel  when they argue with each other or when we argue with them…Everything will be fine only when each side recognizesits fault…

                                         

                                                      ***

   Mary was the only child of her family. She lived with her mother and father. She was 12.She used to watch how her parents argue every day but she couldn’t do anything, as she was just a little girl.
Once, when she played with flowers in their garden she heard how her mother screaming and crying.When she went to the window she saw how her father beat her mother. She was shocked, she had never seen it before. Mary run into the house with a hope to do something.
Usually  they argue about money or there is misunderstanding between each other.. Every time when it happens they forget about their child. Mary feels unnecessary as they don't even notice her...when she tries to do something so it's ends up with punishments.
   Years went. Mary grew up…Now she is 19 but she still lives with her parents. That was her choice to live with them, with a big hope... one day everything will change. She thinks that everything depends from her. 
It՛s already  start of the new year  and there is nothing happened yet. So there is hope for a peace. Mary likes spending her day with parents: they watch movies or make something to eat together. Mary loves both of them and she thanks God for the new page on their family. That’s really great to live with parents and have fun every day. Her prays were delivered to the God. She was heard from God. Every year, every month, every week  and every day Mary growis with belif on her heart that helps her to survive all these things. Now everything just gone…
   Evening. Mary and her mother are waiting her father, he has never been late before.
_No!That’s strange my girl,-said Mary’s mother excitedly,-your dad have never been so late like today.
_Oh, cmon mom, it’s just an hour..
_No, you don’t understand my girl,-she said with looking at Mary’s eyes, like she want to cry but she is trying not to show her tears,-I feel like there is something happening.
_Mom everything is Ok, you will see,-said Mary with smile.
  Her father entered the door…
_Finally! Where were you?
_I was at work and it was a very hard day. Why? Is there anything happened?
_Yes, we waited you, and you are late for more than a hour. And do you know what’s the strange?
_No, what?
_Today is Friday and you don’t work on Fridays, am I right?
_Oh, mom cmon! Maybe he decided to work more, to get some money, as we need that.
_So why he hadn’t done it before? I feel there is another thing.
_Oh, hold on wife…
_No you have to listen to me…
_Here we go again,-said Mary.
Mary are just sitting and looking at her parents, how they argue again. Her father only said ‘’talk quite, our neighbors can heard us..’’ but he didn’t explain why he was late…although Mary’s mother didn’t even try to listen what was really happened. Time went. Its like more than an hour like they were arguing. Mary decided  to do something, but father became angry and told her  that she just a little girl for trying to do anything here. He told her that she must not disturb while they argue. Mary started to cry: these words  broke everything inside of her …whole belif for the happy family. She was crying and her tears were falling down fastly but her father told her to cry lower as their neighbors could hear her voice.
_Just imagine what they will think about us…
_No one care what will your neighbors think,-said Mary’s mother
_You always say that but you never try to find the way out from this…from this hell!
_How can you  say that?-said her father, he haven’t seen her like that before.
Mary was so nervous she just left the house with tears on her face. 
  She felt pain on her heart and she didn't know what to do so she just wondered with tears on her face and with a broken soul. At that time she remembered about her boyfriend. ‘’What if when we get married we will argue like my parents? What if we will get tired of each other fastly like they did?’’ thought Mary.
   Mary was standing on the beach alone.  Heaven is dark,the wather is dark and so deep,  the wind is a liitle bit cold but it helps her. Mary likes a wind when it’s a liitle bit cold, it helps her to feel fine. So she just closed her eyes and tried to feel the wind…tears went fastly, they were running, they wanted to left her eyes…’’Why God?’’ thought Mary. But she didn’t got that it was not what wanted God. God always struggle for all of us, for our happiness.

It's just we can not understand that we made our life bad, day by day and then we impute god on it. We think if he is God then he can stop all  wars and arguments, but we don’t understand that all is happening because of us, because we don’t want to listen others or we dont want to understand what can feel that person when we shout at him or punish him or her for trying to make family better, for not loosing hope all these years…



   ***

Everything  will change only when we understand what we want from this life and what other person feels …That is really hard. But we need to be merciful and understand that sometimes we can say bad things when we are angry but it does not mean that we can say what we want. People need to be kindness.

          Безчувственный дым

''Наша жизнь сплошная драмма. Мы привыкли скрывать чувства, делать то, что нравится другим, одеваться так, как модно...но меня больше всего раздражают скрытые чувства.

Это, когда тебе кто-то нравится уже давно, но, по скольку мы боимся боли, нам легче убивать их изнутри, но тогда мы не осозноем, что убивать чувства гораздо больнее, чем услышать от любимого человека, то что может ранить, но или может быть это ответная любовь. Не важно какой случай, риск всегда спасает, мы живем лишь разок, и надо его прожит так, как нравится нам, делать то, что нравится нам, или помагает расслабится'',- Ух ты! Вот даю а, а я неплохой писатель. Мне очень легко увидеть то, что может скрыть от меня мой собеседник, я легко могу почуять ложь, но я очень часто вру, когда мне это нужно. А мне это нужно почти всегда, ну или когда мне нужно затащить кого-то в постель, ну девушки любят ласковые слова, так что приходится казаться милым и внимательным парнем, хотя я сам не очень-то собранный. Живу сам по себе, работаю по вечерам, а по утрам время уходит на учебу и на друзьей, а я то популярный, меня невозможно не заметить: я высокий, кореглазий брюнет с ужастным словарным запасом...

  В моем институте полно девушек, и в основном они выглядят одинаково, и из-за них у меня рождаются такие мысли, хотя не все такие, некоторые отличаются своим поведением, и ...много чем.

 

Чего я хочу от жизни? Я не знаю, я просто живу сегоднешнем днем, мне нравится причинять боль девушкам, хотя это у меня получается не нарошно, у меня было не мало девушек, но не была не одна которая б не плакала из-за меня, может я и в правду такой ужастный? Если честно я еще не разобрался с собой, я нечего не знаю: я не знаю почему я складываю свои мысли и чувства на бумаге, я не знаю кем хочу стать, я не знаю почему познакомился с милой девушкой и марльно играю с ней, я не знаю зачем я ее держу, я не знаю, что я буду делать когда закончу институт, я не знаю могу ли доверять своим друзьям, я не знаю чем закончится моя жизнь, может я буду бомжом, а может хорошим отцом, я не знаю... мне просто иногда нравится быть в одиночестве, просто смотреть на стены и курить сигарету, и вместе с сигаретом пить водку, бормочить всякую чушь о жизни, я просто уверен ни кто не может увидеть и понять то, что у меня внутри...пустотой заполнена моя душа и сердце, но я не чем не могу помочь себе, и не хочу, чтоб меня спас кто-то. Я заметил, что в последние время кто-то пытается погеройничать, но она не знает, что уже поздно!

  Я нечего не хочу менять, мне нравится моя пустота, мне нравится то что у меня есть и материально, и душевно, я ненавижу перемены...Да ладно что я несу, я некогда в жизни не разговаривал с бумагой, так делают девочки, я сильный человек, но я знаю, что мне не дожить до старости: однажды я задохнусь в дыме и... умру, но некто не узнает об этом..мои похороны будут, как обычные, ведь некто так и не узнает, как бы я хотел на самом дели чтоб они были. Будет много людей, но некто не будет плакать, да  я уверен, мои друзья будут нести мой гроб, а вслед за ними будут итди все те, кто знали меня, я о парнях..ха не думаю, что кто-то из девочек придет на мои похороны, т.к. они все меня ненавидят, все парни будут в черном, они будут идти молча, они меня похоронят, по пьют по бутылке, вспомнят меня, и сразу же забудут.

  Рука устает, уже потратил много листков бумаги, все равно я все это сожгу, до последного. Единственное, что меня устраивает  во всем это моя семья, она у меня большая, я редко вижусь с ними...не знаю!

Бросаю ручку, встаю с место, уже прикончил пачку сигарет, беру новую пачку, и начинаю курить, выхожу в балкон, смотрю на небеса они темно-фиолетовые, вдыхаю воздух во всю мою плоть, и снова курю, вдыхаю дым...улыбка.
У меня перед глазами пробежали странные моменты: я вспомнил о ней, она смешная, и странная, пытается казаться сильной, но я вижу с ее глаз как реже она ревет у себя в комнате, она наверно единственна кому я не хотел бы причинить боль, но иногда я не замечаю этого. Помню однажды она мне пообещала, что когда улетит в другую страну, и если мы до тех пор будем друзьями, то она позавет меня к себе, не знаю почему, но я ей верю, она безобидная, но странная, я не хочу подпускать ее ближе, не добром все это кончится. Но я ужасный эгоист, мне нравится, когда она мне пишет, или как смотрит на меня,  пытается нечайно дотронутся до моих теплых рук, а у нее очень холодные руки...

  Я вернулся обратно в гостинную, лег на диване, сразу на глазах появился ее образ, я сразу встал с места, затем снова взял еще одну сигарету, и решил снова посмотреть на бумаги..просто пролистал их, решил включить музыку, и закрыть глаза: я думал о ней, о своей смерти, о друзьях, о том что мне старшно...

  ''Среди нас нет сильных людей, мы просто ужасно разные изнутри, мы привыкли все скрывать, но мы не можем понять,что страх- все портит, он уничтожает, все то, что мы строили годами, у нас внутри, качели, крылья, бабочки, киты....чувство, любовь, поцелуи, страсть. Но черт возьми мы все портим!''

                                     Marlboro

                                                           Մաս 2 
                                                        (Տիրգրան)

Անսպասելի էր նորից նրան տեսնել, ես գրեթե համոզված էի, որ երբեք չեմ հանդիպի նրան, զարմանում եմ, թե որտեղից նրան այդքան բարություն: Սակայն նա գրեթե չէր փոխվել, նույն խենթուկն էր…ես փորձում էի կառավարել ինձ, բայց ապարդյուն, ամեն ինչ անիսմատ էր, վստահեմ նա նույնիսկ չի էլ հիշի, թե ինչի մենք հեռվացանք իրարից…ամեն ինչի մեղավորը ես էի, ես…չկարողացա տիրապետել ինձ: Ամեն ինչ շատ արագ ստացվեց, ես նույնիսկ չէի նկատել, որ նա այդտեղ է, այլապես զգույշ կլինեի: Մի անգամ ես սկեցի վիճել տղաներից մեկի հետ անգամ անունը չեմ հիշում…մենք սկսեցինք բռունցքներով կռվել, լավ հիշում եմ Տաթևը ամեն գնով փորձում էր միջամտել, բղավում էր, բայց մենք ուշադրություն չէինք դարձնում նրան ի վերջո, երբ ես հրեցի այդ տղային, նա դիպավ Տաթևին, իսկ վերջինս ընկավ ջուրը: Տաթևը անհամար բղավում էր, քանզի նա լողալ չգիտեր, իսկ ես...ես վախեցած նայում էի, թե ինչպես էր նա խեղտվում,  անհամար բղավում էր իմ անունը, և օգնություն խնդրում, բայց ես անզոր էի շարժում կատարել, այդ պահին այդ տղան ցատկեց ջուրը՝ նրա հետևից, ես համոզվեցի, որ ամեն ինչ կարգին է նրա հետ ու անհետցա…անհետացա մինչ այսօր:

    Մինչ հիմա չեմ հասկնում, թե ինչպե՞ս նա գտավ ինձ, ինչպե՞ս հիշեց, թե ով եմ ես, կարծում էի ատում էր ինձ..չնայած, դեռ չեմ հարցրել նրան այդ մասին:  Ինձ դուր էր գալիս ամեն վարկյանն անցկացրած նրա հետ, նա պարզապես անթերի գեղեցկությույն ունի, իսկ նրա ժպիտը…այն ինձ համար ամեն ինչից վեր է:  Այդ դեպքից հետո ես սկսեցի քիչ շփվել ընկերիս հետ, և հետզհետե հեռվացա բոլորց, և արդյունքում մնացի մենակ: Եվ փաստորեն ինձ դուր էր գալիս մենակ մնալը, բայց հիմա ամեն ինչ փոխվել է, ես էլ եմ փոխվել:          Հավատս չի գալիս ընդհամնեը մեկ շավաթ է ինչ նրա հետ եմ շփվում, բայց ամնե            ինչ փոխվել է: Եկավ ու նորից ամեն ինչ տակն ու վրա արեց: Ուզում եմ, որ հավերժ էսպես լինի, ուզում եմ, որ մեր օրերը չավարտվեն...ես մտածում էի, որ էլ երբեք երջանիկ չեմ լինի...իմ ներսում բացի մոխրագույնից ուրիշ ոչինչ չկար, ներաշխարհս լիովին քանդվել էր, անհնար էր այն վերակառուցել, բայց հիմա զգում եմ, թե ինչպես են նորից վերակառուցվում ճոճանակնրը, ծաղիկները նորից գլուխ են բարձրացնում, բայց շատ դանդաղ, չնայած երկինքը համառորեն չի փոխվում...եղանակը նույն է դեռ:

  Այժմ մենք նստած ենք ՛՛մեր՛՛  սրճարանում՝ նախաճաշում ենք: Տաթևը նստած է առջևումս, նա շատ գեղեցիկ է, շատ եմ սիրում նրա ժպիտը, նրա  սև  մազերը, նրա խոսելու ձևը...

Նա անըդհատ ինչ-որ բան է պատմում, բայց ես անկարող եմ լսել, քանի որ առանց անգամ թարթելու նրան եմ նայում, բայց ես զգում եմ նա դա չի նկատում: Տաթևի աչքերը միշտ

փայլում են, երբ նա ինչ-որ հետաքրաշարժ պատմություն է պատմում: Նրա նման մարդիկ չեն կարող վատ օր կամ տրամադրություն ունենալ անգամ մեկ վարկյան, չնայած որ ես հոգեբան չեմ, բայց ես կարողանում եմ գլուխ հանել մարդկանցից ավելի լավ, քան իմ հոգեբանը...

 Իսկ ես այնքան թույլ եմ, որ կարող եմ անգամ լաց լիննել մենակ մնալու համար, կուճուրվել մի փոքրիկ անկյունում, միացնել երաժշտություն ու լաց լինել, այո՛, այո՛..և դրանում է կայունում հենց Տիգրանը, որ բոլորի վրա թքած ունի: Բայց հիմա ամեն ինչ այլ է, ես չեմ ծխում, անգամ չեմ լացում..հուսով եմ ամեն ինչ հենց այսպես էլ կմնա:

_Ինչո՞ւ են ուշացնում պատվերը:-Մազերն ուղղելով ասաց Տաթևը:

_Չգիտեմ:

_Լավ պատմիր քեզանից:

_Ի՞նչ պատմեմ..դու գիտես, որ ես սիրում եմ, երբ դու ես խոսում, իսկ ես լսում եմ:

_Այո, բայց...ես ուզում եմ, որ դու էլ քեզանից պատմես: Ինչո՞ւ այն օրվանից հետո ես քեզ չտեսա: Ո՞ւր անհետացար: Կամ չգիտեմ ի՞նչ էիր ունում, կամ ...-դեմքին կիսաժպիտ նկարելով անհամար հարցեր էր տալիս նա, ես կարծում էի չէր հիշի: Դե փորձիր խոսել սա լավ հնարավորություն է..չե՛,չէ՛ ,չէ,՛ ին՞չ խոսեմ, ի՞նչ ասեմ,-հէ՜յ, լսում ե՞ս  ինձ: Տիգրա՞ն:

_Օ, այո ես քեզ լսում եմ,-ձայնս ուղղելով ու զգաստ նստելով խոսեցի ես,-այդ բոլոր հարցերիտ պատասխանը մեկն է: Ես էի մեղավոր եղածի համար...իմ պատճառով դու ընկար ջուրը...

_Դու մեղավոր չէիր...

_Թող խոսեմ: Իսկ հետո քեզ օգնելու փոխարեն ուղղակի կանգնած նայում էր, որովհետև ես չգիտեի ինչ ասեի կամ անեի...

_Ձեր պատվերը,-հանկարծ միջամտեց մատուցողուհին, նա շատ ճիշտ ժամանակ հայտնվեց, սա լավ հնարավորություն է թեման փոխելու համար:

_Դե լավ Տիգրան ես քեզ չեմ մեղադրում,-Տեր Աստված նա անգամ այսքան ժամանակ նեղացած չի եղել ինձանից:

Ես ոչիչնչ չպատասխանեցի, քանզի ավելի լավ է լռեմ ու չխոսենք սրա մասին, որովհետև այն ինձ ցավեցնում է ամեն անգամ...այդ օրվանից հետո ես ոչ միայն ընկերներիս կորցրեցի, այլ այն ինչ ընդհանրապես ունեի...մայրս ու հայրս անըդհատ վիճում էին, և ի վերջո նրանք որոշեցին բաժանվել, և նրանցից ոչ մեկ ինձ իր մոտ չվերցրեց: Գրոզը տանի նրանք անգամ իմ համար չկռվեցին...պարզապես ինձ թողեցին ու հեռացան՝ ամեն մեկն իր ճանապարհով...

    Նախաճաշից հետո մենք զբոսնեցինք, բավականին երկար զրուցեցինք, հետո Տաթևը որոշեց հեռանալ՝ ասաց ինչ-որ գործեր ունի: Ես գնացի տուն, երաժշտություն միացրեցի ու պարկեցի՝ քնելու նպատակով, բայց քնել իհարկե չհաջողվեց...մտքերս շատ խառն էին, և ինձ հանգիստ չէին տալիս, նրանք անհամար հարցեր էին առաջադրում, որորնց ես անզոր էր պատասխանել...ես պարզապես պարկած առաստաղին էի նայում, այն երկնագույն էր, շատ եմ սիրում այդ գույնը, նրա մեջ կարող ես ներդաշանակություն գտնել: Ի վերջո որոշեցի դուրս գալ՝  զբոսնել, դրսում բավականին մութ էր արդեն...տանից դուրս գալուց առաջ աչքս դիպավ ծխախոտիս, ժպտացի, բաճկոնիս գլխարկը քաշեցի գլխիս և դուրս եկա, ես վստահ էի, որ այն ինձ այլևս պետք չի գա...

  Գորշ երկնքում աստղի նշույլ անգամ չկար, տարօրինակ է...աստղերի բացակայությունը կամ մռայլ եղանակը ես միշտ կապել եմ ինչ-որ մեկի, կամ ինչ-որ մի բանի հետ: Ասենք ինչ-որ մեկը տխուր է, կամ ինչ-որ մեկը շուտով տխրելու է...չգիտեմ ով, բայց պինդ կան ընկերս...

Չգիտեմ, թե ինչպես բայց քայլերս ինձ տարան ՛՛մեր՛՛ սրճարանի մոտ, մի պահ կանգնեցի, նայեցի պատուհանից ներս, ներսում դեռ մարդիկ կայն, ավելի կոնկրետ երկու հոգի, նրանք գեղեղեցիկ զույգ էին երևում, և շատ երջանիկ, բայց նրանք մեր սեղանի մոտ էին հենց նստել:

 _Բայց այդ աղջիկը...նրա ժպիտը...հավատս չի գալիս..դա ինձ պարզապես թվաց, բայց արժե գամոզվել...- ես որոշեցի ստուգել աչքիս տեսածը...

Մտա ներս, արագ գլխարկս գլխիցս հանելով ու մոտեցա նրանց սեղանին, չէ՛..դա նա էր...Տաթևը..

_Տիգրա՞ն:-Զարմացած աչքերը չռելով խոսեց Տաթևը...այդ տղան ամուր բռնել էր նրա ձեռքը,նրանք նստած էին իրար դեմ-դիմաց: Նրա դմեքը ինձ շատ ծանոթ է, ես չգիտեմ որտեղից, բայց..հա..հա դա նա է, այն տղան, ով փրկեց Տաթևին...հավատս չի գալիս: Փաստորեն դու էլ ես նրանց նման: Դուք ապրում եք էգոիստների նման միայն ձեր օրը զարդարելով ու լավ անկցկացնելու համար, իսկ ես հիմարս մտածում էի,որ նա ինձ....չէ....չէ..-Տիգրա՛ն, լսո՞ւմ ես ինձ:

_Այո...ներողուոթյուն եմ խնդրում ձեզ խանգառելու համար,-մի կերպ արտաբերեցի ես ու շրջվեցի, որ գնամ:

_Դու ինձ  չե՞ս հիշում,- հանկարծ ասաց նա, ես արագ շրջվեցի:

_Դե իհարկե,-դեմքիս փոքրի ժպիտ նկարվեց,նման անակնկալից-այդ ու էիր...

_Որ Տաթևին փրկեց խեղտվելուց,- հիմարի դեմքով ընդհատեց նա,-գոնե անունս հիշում ես ընկերս,-շարունակեց նա...ընկերս...հըմ, եթե նա չլիներ ամեն ինչ այլ կերպ կիներ, իսկ հիմա ամեն ինչ կոարած է նրա պատճառով..հա...հա նա է մեղավոր, չնայած, եթե Արան չլիներ, ես չէի իմանա, որ Տաթը...,-լսիր դու գոնե գիտես ինչի՞ համար են մարդիկ իրար հետ շփվում, ինչու ոչինչ չես խոսում,-սկսեց ծիծաղել...խղճուկ,-զարմանում եմ Տաթ ինչպե՞ս ես կարողանում նրա հետ շփվել,- Տաթևը կարմրեց, չէր կարողանում աչքերիս մեջ նայել, դե ի հարկե:

_Արա՛:-Բարկացած գոչեց նա:

_Ի՞նչ,-հարցրեց Արան...ես չկարողացա այլևս տիրապետել ինձ: Ես ուժգին հարվածեցի նրան...Արայի քթից սկսեց արյուն հոսել, Տաթևը վախեցած նայեց վրաս, ես ոչինչ չասացի, պարզապես հեռացա:

   Արագ քայլերով դուրս եկա սրճարանից՝ դուռը ուժգին շրխկացնելով, և հենց այդ պահին ամպերը գոռգըռացին, և միանգամից երկինքի արցունքները թափվեցին վրաս: Գիշեր էր:

Մութ էր: Միայն դրսի լույսերն էին փողոցում վառվում, ու ընկերակցում ինձ...երկինքը տխուր էր, այն չափ, որքան ես էի...նրա կաթիլները ցավեցնում էին ինձ...նորից...մազերս ամբողջովին թռչվել էին..գլուխս կախեցի, մազերս թափվեցին դեմքիս, նայեցի երկնքին...կաթիլները այյնպես էին արագորեն նետվում, նրանք թափվում էին արագ-արագ, նրանք ուզում էին, որ իրենց գրկեին, ձեռքերս դրեցի գրպանս, և հանկարծ փափուկ ինչ-որ բան նկատեցի....ծխախոտի տուփ էր: Առանց մեկ վարկյան անգամ մտածելու արագ հանեցի այն, վերցրեցի տուփի մեջից մեկ հատիկը, ու փորձեցի վառել այն..մեկ..երկու...երեք...չի ստացվում վառել ծխախոտս....ահհհ վերջապե՛ս...ծխախոտս վառելուց հետո նստեցի սրճարանի դիմացի

բորձյունին...արցունքերս համառորեն ուզում էին թափվել ու միանալ անձրևի կաթիլների հետ...դե միացեք, ձեզ տեսնեմ: Ձեռքերս դողում էին, ես ծխում էի...