Ամառային հիասքանչ եղանակ: Որոշեցի զբոսնել և վայելել այս օրը:  Տանից դուրս եկա ու ճանապարհվեցի դեպի անհայտը, ուղղակի զբոսնում էի ու մեծ հետաքրքրությամբ ուսումնասիրում շուրջս.Ինչ-որ անտառում էի հայտնվել...ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ էր, հանկարծ ծառի վրա սկյուռիկների տեսա որոշեցի կերակրել նրանց մի քանի հատ ընկուզ վերցեցի գետնից և ձեռքս մեկնեցի նրանց, հետո որոշեցի նստեմ ծառի կոճղին: Հանեցի ականջակալներս ու սկսեցի երգ լսել, այնքան հաճելի էր գտնվել բնության գրկում....դու նստած վայելում ես այդ ամնեը, և ինչու ոչ կարող ես խոսել նրա հետ, չէ որ բնությունն էլ ամեն ինչ զգում ու հասկանում է, չէ որ նա քո հետևից չի խոսի ինչպես մարդիկ....

    Հնակարծ  խոտերի մեջ վարդագույն ինչ-որ բան նկատեցի, սկզբում չհասկացա, թե ինչ է դա,իսկ հետո երբ վերցրեցի հասկացա, որ դա օրագիր էր, որի վրա նշված էր  20.01.05:

Կարծեցի, որ ինչ-որ մեկը կորցրել է, մտածեցի միգուցե ճանապարհիս հանդիպած մարդկանց կհարցնեմ, բայց այդպես էլ ոչ-ոքի չհանդիպեցի:

    Արդեն ուշ երեկո, երկար թափառելուց հետո մտա տունՙ և հոգնած նստեցի բազմոցին, հետո  նորից սկսեցի նայել այդ օրագրին, հանկարծ թղթի հետևում մի գրություն նկատեցի "Եթե դու սա գտել ես, ուրեմն սա քոնն է": Մտածեցի, թե ինչ, որ մեկը կատակում է պարզապես դրա համար էլ որոշեցի չկարդալ:

    Հաջորդ օրն առավոտյան, երբ արթնացա  միանգամից աչքիս երևաց այդ Օրագիրը այնուամենայնիվ երկար նրա վրա նայելուց հետո որոշեցի կարդալ, բացեցի հենց առաջին էջը այնտեղ գրված էր  "Եթե դուք սա գտել եք ուրեմն սա ձեզ է պատկանում, այստեղ ես գրելեմ իմ կյանքի պատմությունը, որով կցանկանայի կիսվել քո հետ իմ սիրելի անծանոթ, եթե ցանկանաս  դու էլ կարող ես  շարունմակել այստեղ քո պատմությունը" Երկար նայեցի այս տողերին, հետո որոշեցի բացել ու ընթերցել այն:

20.01.05

Վերջապես նա ինձ առաջարկություն արեց, և ես համձայնվեցի:  Ես չէի սպասում,, որ ամեն ինչ այսպես արագ կլինի, բայց հուսովեմ ամեն ինչ լավ կավարտվի:

20..06.07

Այսոր նա ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց, սակայն ես դեռ իմ հմաձայնությունը չեմ տվել... չգիտեմ ինչ անեմ մենք այնքան հաճախ ենք վիճում, իսկ եթե հետո ամնե ինչ էլ ավելի վատ լինի: Ես չեմ ուզում ճակատագրական սխալ գործեմ: 

02.01.08

Ցավոք մեր ամուսնությունը չկայավ, այո ես ի վերջո տվեցի համաձայնությունս, բայց հարսանիքի օրը մեր հարսանեկան ավտոմեքենան վթարի եթարկվեց և արդյունքում նա այժմ գամմված է սայլակին՝ չի կարողանում քայլել: Բժիշկները ասում են, որ հույս կա, բայց նա չի թողոնւմ, որ ես օգնեմ նրան....կարծում է, թե խղջում եմ: Արդեն ամիսներ են անցել այդ օրվանից, հիմա էլ Նոր Տարի է, և նրա ծննդյան օրն է, որոշել եմ այդ կապակցությամբ մի բան նվիրեմ նրան, բայց չեմ կարծում, որ կստացվի: Բայց անկախ ամեն ինչից ես նրան կօգնեմ, որ նա ոտքի կանգնի...

20.01.08

Ամեն ինչ ավելի վատ է, բժիշկները ասում են, եթե նա շարունակեց այսպես ու թույլ չտվեց որևիցե մեկը նրան օգնի նա հաստատ ամենաուշը մեկ տարի անց այլևս չի կարողանա վեր կենալ այդ սայլակից: Ես այլևս չեմ գնում նրան այցելության.....վախենում եմ, նա շատ է փոխվել, բոլորի հանդեպ չարաչած է....

20.01.09

Վերջապես երկար պայքարելուց հետո հաջողվեց նրան համոզել, որ հետ կանգնի իր այդ տարօրինակ մտքերից: Այժմ նա կարողանում է քայլել: Նա ասաց, որ հպարտանում է ինձանով)))...

14.01.09

Այսօր նա կրկին ամուսնության առաջարկություն արեց, ես առանց մի վայրկյան մտածելու ընդհունեցի առաջարկությունը: Կարծես, թե ամեն ինչ լավ է ընդհանում...

20.01.09

Արդեն որոշված է մեր ամուսնության օրը՝ 01.04.09 քանի որ ապրիլի մեկն է, իսկ այդ օրը կատակի ու ուրախության օր է դրա համար էլ որոշեցիքն հենց այդ օրը....)))

01.06.09

Այլևս անկարող եմ այսպես ապրել.....Մեր ամուսնության օրը մեքենանն կրկին վթարի ենթարկվեց, այս անգամ նա մահացավ: Բավականին ժամանակ է չեմ կարողանում տեղս գտնել: Իսկ ես սկսել էի արդեն ուրախանալ, թե ամեն ինչ լավ է ընթանում: Չեմ հասկանում ինչի ամեն ինչ այսպես դասավորվեց:

01.08.09

Կյանքը չափազանց անարդար է իմ հանդեպ, ես մնացելե մ լրիվ մենակ, տանից դուրս չեմ գալիս, ոչ-ոքի չեմ ուզում տեսնել: Չգիտեմ ի՞նչ անեմ: Ուժերս վաղուց սպառվել են....

20.01.12

Բավականին երկար փորձեցի համակերպվել եղածի հետ, բայց ապարդյուն, բեռս չափազանց ծանր է.... Չգիտեմ գուցե մի օր ինձ համար էլ մի լավ բան լինի, բայց այժմ պետք է ուժերս հավաքեմ և ապրեմ ներկայով...մոռանամ անցյալս ու չմտածեմ ապագայիս մասին, քանի որ իմ ասյօրվա օրից է կախված, թե ինչիպիսին կլինի իմ ապագան... Այլևս չեմ ուզում շարունակել գրառումներ կատարել, քանի որ անիմաստ է շարունակելը, կցանկանայի, որ մեր տարօրինակ ու տխուր պատմության մասին իմանյին, քանի որ ես երբեք չէի կարողանում ինչ-որ մեկի կիսվել, բայց վերջում հասկացա, որ սխալ եմ արել.....Վեցը տարի առաջ այս օրը սկսվեց մեր պատմությունը և այսօր էլ ավարտվեց...!

 

               Կատարելություն, ազատություն, սեր....

Ամառ էր: Այո ամառ էր, բայց անընդհատ անձրև էր գալիս, երկինքն ինչ-որ անհագիստ էր:Ես էլ կանգնած պատուհանի մոտ վայելում էի թեյս ու նայում, թե ինչպես էր երկինքը պոռթքում: Այնքան գեղեցիկ էր երկինքը, իսկ անձրևը չէր դադարում անըդհատ գալիս ու գալիս էր: Անձրևի կաթիլները ինձ մի պատմություն հիշեցրեցին, որն էլ ինձ տատիկս էր պատմել: Շատ էի սիրում այդ պատմությունը:

  Տատիկս պատմում էր, որիրենց ժամանակներում մի աղջիկ էր ապրում, ով շատ էր սիրում տարվել երազանքներով, անում այնպիսի բաներ, որ անհասկանելի էր մարդկությանը:

_Մարդիկ չէին հասկանում, թե ինչու էր նա նման քայլեր անում, բոլորը նրան տարօրինակ էին համարում, երևի դա նրանից էր, որ մեր ժամանակներում նման մարդիկ շատ քիչ էին,-ասում էր տատիկս:

Նա շատ էր սիրում կյանքը, փորձում էր ամեն կերպ ճաշակել կյանքի ամեն տեսակ բարիքները: Նա շատ գեղեցիկ էր. Ուներ գեղեցիկ փոքր շականակագույն աչքեր, ցածրահասակ էր, հետաքրքիր դիմագծերով, բոլոր տղաները ամեն կերպ փորձում էին նրա սիրտը գրավել, բայց ապարդյուն, դա այդքան էլ հեշտ չէր: Բայց, երբ նա ընդհունվեց համալսարան այդ ժամանակ նա առաջին անգամ սիրահարվեց: Այս աղջիկը ձգտում էր դեպի ազատության, նա ձգտում էի հոգու ազատության ու կատարելությանը, փորձում լինել այնպիսին ինչպիսին կար, լինել անկեղծ, որը ոչ բոլորն են  ի զորու անել:

Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ նրանք պատահականորեն ծանոթացան և սկսեցին հաճախակի շփվել, և ի վերջե մտերմացան: Եվ արդյունքում ծնվեց փոխադարձ սեր: Սկզբում ամեն ինչ անթերի էր, այո նրանցից և ոչ-ոք չեր խոստովանել իրենց զգացմունքների մասին, բայց տղան միշտ նրան  տուն էր ճանապարհում նրանք գրեթե միշտ միասին էին: Բայց հետո ստացվեց այնպես, որ ի վերջո տղան համարձակություն հավաքելով խոստովանեց իր զգացմունքների մասին: Նրա աչքերը փայլում էին, նա միանգամից ընդհունեց տղայի առաջարկությունը: Նրանք սկսեցին ընկերություն անել: Նրանք միշտ միասին էին, իսկ քանի որ սովորում էին նույն համալսարանում ամեն ինչ էլ ավելի հեշտ էր:  Դասերից հետո նրանք զբոսնում էին գնում այնպիսի տեղեր, որ դժվար ինչ-որ մեկի մտքով անցներ, ասենք մի կամուրջի տակ հատուկ տեղ կար քայլելու համար, բայց այնտեղ երբեք ոչ-ոք չէր լինում, բացի նրանցից, դա այնտեղն էր, որից հետո նա սովորեց այլևս չվախենալ բարձրությունից: Տղային դուր էր գալիս նայել նրան:Նրա մտքերը ուղղակի օրեցօր զարմացնում էին տղային, իսկ երբ տղան նրան ինչ-որ պատմություն էր պատմում նա իր փոքրիկ աչքերը մեծացնելով և դեմքին ժպիտ ստեղծելով ուշադիրլ լսում էր: Տղան ամեն տոնին մի յուրահատուկ նվեր էր նրան տալիս, բայց միշտ կարծում էր, որ նա չի հավանի նվերը:

_Բայց անկեղծ ասաց վստահ չեմ, որ կհավանես նվերս,-միշտ այս նախադասություն էր նա ասում նվերը տալուց առաջ:

Իսկ նվերը ստանալուց հետո նա անպայման համբուրում էր տղայի թուշը կամ ճակատը:

Նրանք միմյանց հանդեպ անկեղծ էին, ոչ մի գաղտնիք չկար, նրանց հարաբերությունները այնպիսին էին ինչպիսին միշտ նա ձգտում էր լինել՝ ազատ:

Թվում էր թե այս սերը ապրելու էր հավերժ, բայց մի գեղեցիկ, օր տղան հասկացավ, որ այլևս չի սիրում նրան: Նա տղայից բացատրություն էր պահանջում:
_Ինչու ես այդպես վարվում ինձ հետ: Միթե՞ անկեղծությունն ու նվրիվածությունը չէն գնահատվում,-լացակումած ձայնով ասում էր նա:

_Ոչ,-գոռալով պատասխանեց տղան, խնդրում եմ արի ընկերներ մնանք:

Բայց նա չհամաձայնվեց, նրա համար չափազանց ծանր էր մնալ ուղղակի ընկերներ: Բավականին երկար ժամանակ նա չէր կարողանում տղային  բաց թողնել: Անկախ ամեն ինչից էլ տղան հասկանում էր նրան: Բայց համենայնդեպս նա կարողացավ իի մեջ ուժ հավաքել և ասել այդ նախադասությունը:

_Ես քեզ ազատ եմ թողնում գնա,-ասաց նա:

_Բստահ ես, որ...

_Այո ես վստահ եմ,- ընդհատելով տղային ասաց նա:

Բարեբախտաբար առջևում ամառային արձակուրդներն էին, երևի թե հեշտ կլիներ տղային մոռանալը, չնայած, որ նա աշխատում էր ցույց չտար, փե որքան ցավոտ ու դժվար էր ամնե ինր նրա համար,բայց ես տեսնում էի, թե ինչպես է նա տանջվում:

Ամեն անգամ, երբ ամռանը անձրև էր գալիս նա կանգնում էր պատուհանի մոտ անյքան միչեվ անձրևը կկտրվեր և լուռ հետևում էր: Չգիտեմ երևի երկնքից թափվող կաթիլները նրան նորց տղայի մոտ էին տանում, որովհետև նա միշտ անձրևին նայելիս սովորեւթյուն էր դարձրել մի պահ աչքերը փակել, հետո բացում ու հոգոց հանում: Նա չէր հասկանում ինչի համար են այդ հիմնար ձևականությունները, միթե՞ դժվար է ապրել առանց ձևականության, առանց ավելորդությունների, լինել այնպիսին ինչպիսին կաս, միթե՞ մարդիկ դա չեն գնահատում: Նրա համար չափազանց դժվար էր համակերպվել և ապրեկ մարդկանբց համար նախատեսված կանոններով: Եվ հենց դա էր, որ ամեն անգամ անփձրևին նայելիս խեխտվում էր: Նա այլևս առաջվանը չէր, բայց մի բան կար, որ նրա մեջ անմար էր դա հույսն էր, նա երբեք դա չէր կորցնում: Նա դեռ հույս ուներ, տղան մի օր հետ կգա, բայց նրա հույսերը անտեղին էին: Ընդհամենը երկու տարի հետո նա իմացավ, որ տղան ամուսնացել է մեկ այլ աղջկա հետ: Դա վերջին և մեծ հարվածն էր տղայի կողմից, որը բառացի սպանեց նրան, այո նույն օրը այդ լուրը իմանալուց հետո նա սրտի կաթված ստացավ և ընդհամենը 23 տարեկանում մահացավ:

   Ինձ թվում է, որ ամեն անգամ  ամռանը երբ երկինքը այսպես պոռտքում է դա նա է լացում, իսկ երբ երկինքը հանգստանում է և արև է բացվում դա նրա հանգստություն է, որ գոնե նրանցից մեկը ապրեց երջանիկ:

Он рядом....!

С неба до земли достают солнца лучи,
Не плачь не кричи он рядом С неба до земли достают солнца лучи, Не плачь не кричи он рядом. Прошу тебя, сделай что-нибудь Согрей, обними,защити и так пусть На вечно связаные странники Нитями любви, вроде бы были мы связаны. Дороги разные, бьешь стену кулаком На весь дом скандалы,крики,битая посуда Вот как, никто не понимает Успокойся ты пробьешся,так бывает. Припев: С неба до земли достают солнца лучи, Не плач не кричи он рядом. С неба до земли достают солнца лучи, Не плач не кричи он рядом. Жестами,позами,взглядами хлесткими Ты белая ворона,фрик, ты для них заноза Платье белое в красный горошек, И день такой длинный, как сон, не хороший день Держи себя вруках прочь страх,он враг Напряг этот не к чему подними флаг Выживешь, все пройдет ты же знаешь Успокойся, ну ну ну все не так бывает. Припев. Жестами,позами... Успокойся... Подними свой флаг С неба до земли,с неба до земли Прошу тебя... Прошу тебя, сделай что-нибуть Что-нибудь...

***

  ммм Да может это и не новая песня, но в ней столько смысла...хотя из слов песни уже видно. Каждый поймет эту песню по своему: кто-то про любовь, а кто-то просто о сложностях нашей жизни. Честно говоря я раньше не слышала об этой группе, пока мне эту песню не прислала моя подруга, и я решила найти о них немного информации...И так Quest Pistols — украинская поп-группа, образовавшаяся из танцевального балета «Quest», участниками которого являлись Антон Савлепов, Никита Горюк и Константин Боровский

Первое их выступление пришлось на 1 апреля 2007 года.Тексты песен пишет Изольда Четха (псевдоним Александра Чемерова, участника украинской группы «Дымна Сумиш», используемый им в рамках сотрудничества с группой Quest Pistols), за исключением песни «Белая стрекоза любви», автор которой юный музыкант Николай Воронов. Материал, выпущенный в 2013 году был написан одним из солистов — Никитой Горюком.

10 февраля 2011 поступило сообщение о том, что Антон Савлепов решил покинуть группу. Но уже спустя неделю в прессе появилось заявление Антона о том, что он передумал и решил вернуться обратно. Как потом в одном из интервью признались сами участники, это была шутка.

В августе 2011 группа пополнилась 4-м участником. Им стал Даниил Мацейчук, а в сентябре «Quest Pistols» покинул Константин Боровский, который в настоящее время занимается художественной фотографией, дизайном одежды и различными арт-проектами. Даниил также ушел из группы, и в 2013 году вместе с Константином Боровским они образовали творческую формацию KBDM, включающую в себя музыкальную группу с аналогичным названием, собственную марку одежды KBDM Clothing, а также клубный проект KBDM DJ's.