Помни меня...!

Это случилось в 22 июля, в этом году. Мы с предками решили немного отдохнуть на свежой

природе. Ну все знают, как это бывает, когда собираются в одно место тысячи родствеников, хотя кому-ту нравится, а кому-то нет...Это зависит от того, какие они веселые, дружелюбные, или наоборот.  А если честно мне по началу было скучно. А потом наши ребята решили поиграть в футбол...Я смотрела как они играли, это просто было здорава! А потом я заметила, как кто-то смотрит на нас... а ведь нам сказали, что кроме нас там никого не будет, поскольку мы были в каком то пансионате... А в другой момент он ушел.
   Не знаю почему, но я решила пойти за ним, может меня удивило, то что кроме нас там были еще кто-то, хотя я потом подумала, что это какой-то работник, но приглядевшись хорошенько я поняла, что это вовсе и  не какой-то работник..Ну впрочем я пошла за ним.  Оказалось позади нашего место  было еще одно место, которое я тогда не заметила. Он пошел и сел на какой-то камень, а я просто стояла и смотрела туда. Потом не знаю почему, но я решила подойти  и  познакомиться с ним.
_Привет!
_Привет,- ответил он мне.
_Тебе тоже здесь скучно?,-не знаю почему вдруг спросила его об этом.
_Да еще как.,- С улыбкой ответил он мне, а потом предложил сесть рядом с ним.
_Сколько тебе лет?
_Мне 16 а тебе?
_А мне 17,-ответила я,-Значит я старше тебя,- с улыбкой вдруг снова заговорила я.
_М, да.
   Потом я заметила, как кто-то из наших гулял там, и я предложила ему выйти наружу. Мы вышли наружу и просто шли, мы не знали куда мы идем, мы просто шли и разговаривали.

Было так приятно общатся с таким человеком, как он. Он был немножко высок меня, у него были рыжие волосы, а на лице были видны его веснушки. Мы разговаривали так долго, что я не заметила, как летит время. Он рассказал о том, что он  футболист и, что скоро он уедет со  страны.

_Это кто?,-вдруг спросил он.
_Кто?
_Тот дядька, он твой отец? Кажется он тебя ищет,-показав на мою дяду сказал он.
_Да нет это мой дядя.
_Хочешь пойдем обратно? Ну, чтоб потом не наказали тебя,-предложил он
_Хорошо, давай.
_А может мне стоит тебя здесь подождать?
_Как хочешь...,-сказала я и ушла обратно. А оказалось, что они даже не заметили мое отсуствие. И я вернулась обратно к нему.
Он ждал меня. Мы опять начали разговаривать.
_Посмотри как красиво,-указав на  орла, который летел по небу.
_Да очень красиво,-это и в прям было так красиво...Голубое  ясное небо и орел, который приоткрыв свои крылья летит, и что может быть прекраснее этого, когда наслаждаешься этой минуты. А потом я посмотрела на него, он с таким удовольствием смотрел на это.
Я не помню о чем мы так долго разговаривали вместе, я только помню его красивое и доброе лицо. Мы очень долго гуляли, потом позвонил его отец и позвал его обратно. Мы оба вернулись обратно в пансионат.
   Я с сестрой сидела на  камне,я седела так, чтоб когда он вышел я  его увидела. И так через несколько минут он явился, и мы снова вышли оттуда и гуляли вместе, и через странных немногих минут нашего разговора позвонила моя сестра сказала, что мы уже уходим. Мы вернулись обратно.
        Наконец мы дошли до ворот пансионата. Мы попрошались, он сказал что меня найдет по фейсбуку.... А затем я селя в машину и мы уехали. Он стоял и смотрел на машин, которые выходили оттуда, у него было такое грустное лицо, я смотрела на него с окна, хотя он это не заметил. В прочем мы дошли домой, и я все время о нем думала, я не понимала, что со мной я ждала его, ... я надеялась, что он найдет меня , но увы это были сиволишь слова, которые он просто по бормотал так на всякий случай.
    А потом я не знаю, что на меня нашло, что я решила сама поискать его....У нас был общий знакомый, один из моих лучших друзей. Я думала, что он мне поможет мне найти его, но зря... И зачем я его вообще искала, не знаю. Наверное, потому что мне было с ним весело, или не знаю. Ну вообщем надеюсь он  меня помнит, ведь нам обоим вместе было хорошо. Я не знаю  это впечитляющая история или нет, но черт возьми, он такой малой а помог мне смотреть на мир иначе!

Ամառային հիանալի եղանակ: Արևն այնպես պայծառ էր շողում երկնքում, այնպես էր ժպտում մարդկանց, որ կարծես նման լիներ փոքր երեխայի: Բոլոր մարդիկ քայլում էին փողոցներով, միմյանց բարևում, ժպտում: Նրանց համար ևս մեկ հինալի օր էր այսօր: Այո կարծես, թե բոլորի համար  էր այդպես, բացառությամբ մի աղջնակի, նրա անունը Սառա էր: Նա քայլում էր մարդկանց միջով, բայց նույն ջերմությունն ու ուրախուըթյունը արևի կողմից նրա համար ասես անհասանելի լիներ: Արևը նրան միայն վառում էր: Սառան քայլում էր մռալ,հազիվ քայլեր էր կարողանում անել....

          Սառան18 տարեկանն էր, ապրում էր փոքրիկ քաղաքում՝ Ռոզվուդ անմվանմամբ: Նրա ծնողները նրան ստիպում էին, որ նա հաճախ էր հոգեբանի մոտ, բայց Սառան ոչ մի անագամ չէր գնացել հոգեբանի մոտ և անգամ այդ բառը լսել չէր էլ ցանկանում: Նրա քայլերը չգիտես, թե ինչպես նրան տարան  մի բարձր շինության գլուխ, որտեղ նա երկար կանգնեց, մտածելով այնտեղից ընկնելու մասին:

Սառան մինագամից սարսուռ զգաց իր մարմնում, նա կարծես չէր կարողանում կառավարել իր մտքերն ու քայլերը: Իր ներսում ինչ-որ մի բան  խեղտում էր. հանգիստ չէր տալիս... Սառան ինքն էլ չէր հասկանում թե դա ինչ է, քանի որ նա նման քայլի գնալու համար պատճառ չուներ, պարզապես լինում է բոլորի մոտ էլ այնպիսի հոգեվիճակ, որ ոչինչ չես ուզում, ամեն ինչ նյարդերիտ վրա ազդում է: Դու սկսում ես բոլորի հետ վիճել, բայց դու պատճառ չունես դրա համար չէ չունես, ողղակի գալիս է մի ժամանակ, երբ ամեն ինչին սկսում ես այլ կերպ նայել, ուրիշ՝ տխուր աչքերով: Բայց, Սառան նման քայլի չդիմեց, նա կարողացավ իրեն կառավարել, բայց այս անգամ:

     Այս դեպքից արդեն մոտ երկու շաբաթ էի անցել, բայց Սառան դեռ նույն հոգեվիճակում էր գտնվում, բայց չէր ցանկանում հետևել իր մայրիկի խորհրդին: Այս անգամ Սառան զբոսնում էր անտառով, չէ որ բնության գրկում մարդկային արարածն իրեն հնագիստ ու ապահով է զգում, բայց ոչ այս աղջիկը, օ ոչ, բայց ոչ նա... Նրա համար ամեն ինչ ավելի էր վատացել..

Նրա հոգին ասես փորձում էր դուրս պրծնել իր մարմնից, նրա հոգին ձգտում էր դեպի երկինքը:
   Արդեն երեկո էր, բայց Սառան դեռ թափառում էր անտառում: Հանկարծ մի պահ նա նայեց վերև,  աչքերից սկսեցին արցունքներ հոսել: Նրա ներսում ամեն ինչ ցավում էր ավելի ու ավելի ուժեղ...հետո, երբ  գլուխը կախեց պարան նկատեց գետնին, որը կարծես հատուկ էր այդտեղ էր դրված,անգամ վերի մասում շրջանակ էր արված, որպեսզի հնարավոր լիներ գլուխը մտցնել. խոսքը իհարկե ծառրից կախվելու մասին էր:

      Սառան արդեն բավականին երկար ժամանանկ էր ինչ պարանը բռնել էր ձեռքում, և անգամ առանց աչքերը թառթելու նայում էր նրան:

_Ոչ մտքովտ անգամ նման բան թող չանցնի,-բղավեց Սառայի հեևում կանգնած մի երիտասարդ, որի անունը Սեմ էր:

_Դու ով ես՞,- զարմացաց շրջվելով հարցրեց Սառան?

_Լսիր, նման բան պետք չէ անել...հավատ ես գիտեմ, թե դու հիմա ինչ ես զգում...
_Դու ոչինչ էլ չգիտես,_ արդեն չկարողանալով զսպելով իր արցունքները բղավեց Սառան:

_Հավատա գիտեմ: Եսել մի ժամանակ նման հոգեվիճակում էի գտնվում, քեզ թվում է, թե ամբողջ Երկիր մոլորակը քո դեմ է տրամադրված, որ քեզ ոչ-ոք չի հասկանում: ՈՒ ինչպես հասկացա դու նույնիսկ ընկերներ էլ չունես այնեպս չէ՞,- հանգիստ տոնով հարցրեց Սեմը:

_Ոչ չունեմ, նրանք ինձ չհասկացան ու թողեցին հեռացան, նրանք...
_ Օ ոչ, ոչ խնդրում եմ մի շտապիր եզրակացություններ անել, եթե նրանք կողքիտ չեն նշանակում է դու չպետք է կյանքի դժվար ու ուրախ ճանապարհները անցնես նրանց հետ: Ամեն մեկն այս աշխարհում իր տեղն ունի: Մեզանից յուրաքանչյուրն ինչ-որ մի առաքինության համար է եկել այս աշխար....

_Այո, ինձ էլ բաժին է ընկել անահամար տառապանք, ցավ ու փորձություններ,-արդեն փոքր-ինչ հնգստացած ասաց Սառան, հետո նայեց երկնքին,-չեմ հասկանում ես ում եմ վատություն արել:

_Համառն ես..,- կես ժպիտեվ ասաց Սեմը, հետո հոգոց հանելով շարունակեց,-դու պարզապես չեղ ոզում ելքըտեսնես: Ուզում ես ես քո ընկերը լինեմ՞:
_Ահա, որ դու էլ հետո ինձ մյուսների նման թողնես ու գնաս՞: Բացի այդ էլ ես քեզ չեմ ճանաչում:

_Անունս Սեմ է, իսկ քոնը՞,-առաջ գալով  խոսեց նա:

_Սառա,-նայելով ուղիղ Սեմի աչքերի մեջ ասաց Սառան:

             Այս խոսաքղույունից անցավ մոտ հինգը տարի, բայց Սառան և Սեմը դեռ ընկերներ էին և ավելին.....Սառան հետագայում դարձավ հոգեբան: Նրա մոտ տարբեր երկրներց տարբեր մարդիք էին գալիս, իսկ նա էլ բոլորին կարողանում էր ճիշտ օգնել, և պատմելով իր պատմությունը՝ խորհուրդ տալիս խոսափել նման մտքերից,փոխարենը լինել ուժեղ ինքնավստահ, և լավատես մարդ:

    Այսպես մեր սև վարդը վերածվեց ալ կարմիր գեղեցիկ վարդի, այո այստեղ վարդը Սառան, իսկհասկանալու համար, թե ինչ դեր էր խաղում այստեղ Սեմը միացրեք ձեր երևակայությունը;))