x x x  

 Մոտավորապես մեկ ամիս է ինչ ես գտնվում եմ այս տանը: Նրանք իսկապես ինձ համար ընտանիք են դարձել: Բայց  Դավիթը, նա չափազանց անթերի է, դա ինձ և՛ վախեցնում է, և՛ հաճելի է: Ի՞նչ է թաքնված այս բարի, անթերի ու գեղեցիկ դիմակի տակ: Նա չափազանց գեղեցիկ է, արդեն մեկ ամիս է ինչ ապրում եմ այստեղ, բայց հասցրել եմ նրանց հետ կապնվել և սիրել ընտանիքիս պես: Շուտով ես կգնամ դպրոց....կրկին...արդեն վերջին՝ ավարտական տարին է: Պ.Հայկը կարծում է,որ ես պետք ՝ մասնբագիտություն ձեռք բերեմ: Ես տասնութ տարեկան եմ, և ավարտել եմ ընդհամենը 11-րդ դասարանը, որից հետո կյանքիս գույները փոխվեցին սևի ու մոխրագույնի: Այժմ գիշեր է, ես նստած իմ սենյակում գիրք եմ կարդում: Հանկարծ ինչ-որ մեկը ներս մտավ..:
_Կներես, ես պարզապես չեմ կարողանում քնել:-ասաց Դավիթը:
_Ես նույնպես:
_Ի՞նչ ես կարդում:-հարցնելով մոտեցավ նստեց կողքիս՝ մահճակալի վրա:
Մենք ամբողջ գիշեր խոսեցինք...Նա հաճելի զրուցակից էր: Չեմ էլ հիշում, էե ինչպես եմ քնել:
Առավոտյան  ժամը ութն է,զարթուցիչիս ձայնից արթնանում եմ, արագ վերցնում եմ վերնաշապիկս ու տաբատս ու սկսում սենյակս կարգի բերել: Դուրս եմ գալիս սենյակիսցս, պ.Հայկը  արրդեն արթանցել էր, և հիմա ծխում է: Ես միագամից սկսեցի նախաճաշ պատրաստել: Պ.Հայկը սկսեց նախաճաշել:
_Իսկ դու չե՞ս նախաճաշում, աղջի՛կս:
_Ոչ ես կսպասեմ մինչև Դավիթը արթնանա:
_Լավ, դե ես գնամ աշխատանքի, խելոք կմնաք տանը, հա՛:
Ես նրան ի պատասխան ժպտացի և նա հեռացավ: Սկսեցի սեղանը հավաքել, կեխտոտ ամաննները ընդհամանեը հասցրեցի դնել լվացարանում, և հանկարծ զգացի, թե ինչպես ինչ-որ մեկը գրկեց մեջքս: Ես արագ շրջվեցի ու փախա այն կողմ, ու վախեցած սկսեցի անյել նրան: Իսկ նա սկսեց ժպտալ ու նայել ինձ, կարծես ոչինի չի եղել:
_Ի՞նչ ես անում...
_Ոչինչ...ի՞նչ, չի՞ կարելի գրկել քրոջս:
Երեկոյան նստած բազմոցին հեռուստացույց նայելուց բացի էլ ինչ կարող է լինել հաճելի, երբ նայում ես սիրելի հաղորդում, բացի այդ էլ անելու բան էլ չկար: Պ.Հայկը դեռ չի վերադարձել աշխատանքից...ես տանը մենակ եմ: Հանկարծ թակոց լսեցի, մի կերպ՝ զլանալով գնացի դեպի դուռը, որ բացեմ: Դավիթն է: Նա ներս մտավ, նայեց ինձ, ծիծաղեց....անսպասելիորեն նա ինձ հենեց պատիհն, կարծես հանցագործ լինեի: Սկսեց ուշադիր նայել աչքերիս մեջ,աչքերում փայլ նյկատեցի, բայց իմ ներսում վախն արդեն հաստատվել էր, ու մարմինս էլ դողում էր: Ես արագ դուրս պրծա նրանից...բարեբախտաբար դուռը բաց էր, արագ վազեցի դուրս, չգիտեմ ուր ու ինչու եմ վազում...ճանապարհիս նկատեցի  երկաթգծեր, արագ վազեցի քանի դեռ գնացք չկար...հանկարծ զգացի, որ ինչ-որ մեկը արագ ձեռքիցս բռնելով հետ քաշեց, ու այդ պահին գնացքը արագ անցավ:
_Գժվել ե՞ս ինչ է,-բարկացախ բղավեց Դավիթը,-դու կարող էիր մահանալ,-վախեցած նորից ասաց նա, ու արագ գրկեց ինձ: Հետո գլուխս համբուրեց:
_Խոստացի՛ր, որ երբեք  նման բան չես անի:
_Ներիր, բայց չեմ կարող խոստանալ...,-արագ ազատվեցի նրա ձեռքերից ու վազեցի:
_Ո՜չ, ո՜չ,- բղավեց Դավիթը:
 Բայց արդեն ուշ էր..ես նորից չեի նկատել գնացքը: Այո ես մահացա: Ահա ես տեսնում եմ  արնոտ մարմինս՝երկաթգծի վրա գցած, Դավիթն էլ ծնկի իջաց լացում է...
Չգիտեմ ինչու նման հիմար քայլի գնացի, ես պարզապես շատ վախեցած էի, ես վախենում էի նրանից....չգիտեմ ինչու: Հուսով եմ նրանք ինձ կներեն..պատկերացնում եմ, թե որքան ցավոտ կլինի պ.Հայկի համար, երբ իմանա մահվանս մասին..ես կրկնակի ցավ պատճառեցի նրան:
Լավ կլիներ, որ նա ինձ չմոտենար, և ոչ-մի 
կոպեկ չտար: Այդպես բոլորիս համար լավ կլիներ՝ ես կապրեի իմ դժբախտ պատանեկությունը, իսկ պ.Հայկն ու Դավիթը հաստատ ուրիշ ելք կգտնեին նորից լավ ընտանիք լինել...առանց ինձ!   

                               x x x     

 Արդեն երկրորդ օրն է ինչ ես բնակվում եմ նրանց տանը: Այդ երիտասարդի անունը Դավիթ է, իսկ նրա հոր անունը՝ Հայկ: Նրանք իսկապես բարեհամբույր մարդիք են: Ես վաղուց արթնացել էի, և նրանց  համար  պատրաստել էի  նախաճաշը, այդ փոքրիկ ու կլորիկ սեղանի վրա տե չկա՝ ամբողջ սեղանին տաևատեսակ ուտելիքներ են: Ես կանգնած հիանում էի իմ գցած սեղանով, է առաջինը  խոհանոց եկավ  պ.Հայկը, նա սկսեց նախաճաշել՝առանց սպասելու Դավիթիին: Ես էլ նրան սուրճ լցրեցի:
_Բարի լու՜յս բոլորին,-ասաց Դավիթը: Երևում է նա լավ է քնել գիշերը, դե բնականաբար, եթե ես էլ քնելիս երգ միացնեի ես էլ լավ կքնեի, միայն թե նրա լսած երաժշտության տակ անհնար էր քնել...Նրա չսանրված գանգուռները նրան մանակական տեսք են տալիս, նա նստում է սեղանի մոտ: Պ.Հայկը սուրճն է  խմում և թերթ կարդում: Դավիթը նկատելով դա նայում է դեպի ինձ և ժպտում:
_Ես պետք է գնամ աշխատանքի, որ երեխաներիս պահեմ:-ասաց պ. Հայկը, որից հետո համբուրեց իմ ու Դավիթի ճակատները ու գնաց:
_Ապրես,-ուրախանալով ասաց Դավիթը,-ես խոստանում եմ բարձրացնել աշխատավարձտ...
_Ինձ պետք չէ քո գումարը:
_Իսկապե՞ս:
_Այո, ես շատ եմ մտածել այս մասին..և...ես հասկանում եմ հորդ ցավերն ու զգացումները: Այդ ամենի միջով ես էլ եմ անցել, և կորցրել աղջ ընտանիքս:
_Ցավում եմ...
_Սկզբում մայրս մահացավ քաղցկեղից, հայրս  էլ մեղադրելով իրեն՝ ամիսներով փակվեց իր սենյակում, և չսնվելունհետևանքով մահացավ:
_Քո ընտանիքը սիրող ընտանիք է եղել, իսկ իմ մայրը պարզապես հեռացել է մեզանից:
Ես ոչինչ չասացի, քանի որ անկարող եմ խոսել....միամգամից հիշեցի մորս, թե ինչպես  ես նրա դին գտա...խեզտվում եմ արցունքներիս մեջ, բայց ուժ եմ հավաքում մեջս, որ ոչ-մի կաթիլ չընկնի...