Արդեն երկրորդ օրն է ինչ ես բնակվում եմ նրանց տանը: Այդ երիտասարդի անունը Դավիթ է, իսկ նրա հոր անունը՝ Հայկ: Նրանք իսկապես բարեհամբույր մարդիք են: Ես վաղուց արթնացել էի, և նրանց համար պատրաստել էի նախաճաշը, այդ փոքրիկ ու կլորիկ սեղանի վրա տե չկա՝ ամբողջ սեղանին տաևատեսակ ուտելիքներ են: Ես կանգնած հիանում էի իմ գցած սեղանով, է առաջինը խոհանոց եկավ պ.Հայկը, նա սկսեց նախաճաշել՝առանց սպասելու Դավիթիին: Ես էլ նրան սուրճ լցրեցի:
_Բարի լու՜յս բոլորին,-ասաց Դավիթը: Երևում է նա լավ է քնել գիշերը, դե բնականաբար, եթե ես էլ քնելիս երգ միացնեի ես էլ լավ կքնեի, միայն թե նրա լսած երաժշտության տակ անհնար էր քնել...Նրա չսանրված գանգուռները նրան մանակական տեսք են տալիս, նա նստում է սեղանի մոտ: Պ.Հայկը սուրճն է խմում և թերթ կարդում: Դավիթը նկատելով դա նայում է դեպի ինձ և ժպտում:
_Ես պետք է գնամ աշխատանքի, որ երեխաներիս պահեմ:-ասաց պ. Հայկը, որից հետո համբուրեց իմ ու Դավիթի ճակատները ու գնաց:
_Ապրես,-ուրախանալով ասաց Դավիթը,-ես խոստանում եմ բարձրացնել աշխատավարձտ...
_Ինձ պետք չէ քո գումարը:
_Իսկապե՞ս:
_Այո, ես շատ եմ մտածել այս մասին..և...ես հասկանում եմ հորդ ցավերն ու զգացումները: Այդ ամենի միջով ես էլ եմ անցել, և կորցրել աղջ ընտանիքս:
_Ցավում եմ...
_Սկզբում մայրս մահացավ քաղցկեղից, հայրս էլ մեղադրելով իրեն՝ ամիսներով փակվեց իր սենյակում, և չսնվելունհետևանքով մահացավ:
_Քո ընտանիքը սիրող ընտանիք է եղել, իսկ իմ մայրը պարզապես հեռացել է մեզանից:
Ես ոչինչ չասացի, քանի որ անկարող եմ խոսել....միամգամից հիշեցի մորս, թե ինչպես ես նրա դին գտա...խեզտվում եմ արցունքներիս մեջ, բայց ուժ եմ հավաքում մեջս, որ ոչ-մի կաթիլ չընկնի...
No comments:
Post a Comment