Անվերնագիր...
27.03.13թ երեկոյան սովորականի պես հեռուստացույցը միացված էր և ATV հեռուստաընկերությունով գովազդ էր ցուցադևվում:Ես ել նստած համակարգչիս առջև facebook սոց. կայքում էի.....ինջևէ, երբ ավարտվեց գովազդը սկսվեց <<Կիսաբաց Լուսամուտներ>>  հաղորդումը: Սկզբում ուշադրություն չդարձրեցի, բայց երբ, լսեցի թե 13 տարեկան Թամարա Խաչատրյանը ինչպես է պատմում իր կյանքի պատմությունը, ինչպիսին էին գույները նրա կյանքում միանգամից ցնցվեցի:           Եվ որոշեցի նյութ գրել նրա վերաբերյալ...Ախր նա դեռ այնքան փոքր է, ու այնքան բաներ է տեսնել ու անել իր այդ ապրած փոքրիկ ժամանակահատվածում, որ ես չէի կարող նույնիսկ պատկերացնել:
      Լավ փորձեմ հակիրճ լինել...ցանկանում եմ ձեզ ներկայացնել նրա  40 նամակներից մեկը, որոնք նա գրում էր օգնություն ստանալու նպատակով...

Թամարա Գուրգենի Խաչատրյան

Ք. Երևան Արցախի 8  9/2 բն. 55

Հեռ. 010-43-55-82

(Հարևանուհու բջջ. 093-43-84-02)

                                   Դիմում-Խնդրանք

Աղերսագին  խնդրանքով ձեզ է դիմում 13 տարեկան անապահով և ծայր աստիճան անօգնական  մի աղջիկ, որի հայրը 2008թ. մահացել է քաղցկեղից, իսկ 58 ամյա մայրը՝ ինսուլտից (պարալիզացված գամված է անկողնում):

       Մեր սոցիալական պայմանները  գտնվում են

 ծայրահեղ վիճակում:Մինչև այս մի կերպ գոյատևում 

էինք, մայրս աշխատում էր Հայփոստ ՓԲԸ-ում 

հավաքարար, ես սովորում եմ դպրոցում, միակ օգնության ձեռք մեկնողը մեր հարևանուհին է, որը և ներկա պահին հոգում է մեր մասին):

     Ճիշտ է ես փոքր եմ, բայց գիտակցում եմ վիճակի լրջությունը և ձեր ողորմությունն ու գթասրտությունն եմ աղերսում:

           Իմ միակ երազանքն է, որ գոնե մայրս կողքիս լինի (թեկուզ անդամալույծ, ես նրա մասին հոգ կտանեմ), սակայն սնունդ է պետք, դեղեր են պետք, որոնց հնարավորությունը մենք ընդհանրապես չունենք:

          Դուք նույնիսկ չեք պատկերացնի իմ անէլանելի վիճակը:  Ես ու մայրս ունենք 1 սենյականոց  խարխուլ և անմիխաթար  վիճակում գտնվող    բնակարան: Ես չեմ հիշում, թե վերջին անգամ նոր հագուստ երբ եմ ունեցել (մեզ հագած հագուստ ու ուտելիք տալիս է հարևանուհին), ամենաէլեմենտար  բաներն ինձ համար երազանք են:

               Խնդրում եմ, աղաչում եմ, աղերսում եմ  բացեք ձեր գթասրտության դուռը լսեք    աղերսալի լացի ձայնը, չորացրեք իմ աչքերի արցունքները, գթության ձեռք մեկնեք մի թողեք օրվա հացին կարոտ մնալ և սովից փրկեք անդամալույծ մորս: Ես չեմ կարողանում ելք գտնել այս իրավիճակից, կորցրել եմ ինձ, չեմ հասկանում ոչինչ: Միթե բոլորը խորը քնի մեջ են, ծնկարոք աղաչում եմ օգնեք ինչով կարող եք...

      Ի դեպ, եթե ցանկանաք, մանրամասն տեղեկանալ նրա պատմությունից կարող եք բացել այս հղումը.

http://barev.tv/kisabac-lusamutner/32566-kisabac-lusamutner-eter-27-03-13-vaghajam-partakanutyun
 Այնքան ցավալի է, երբ պետք է մենակ կարողանաս հաղփահարել ամենադժվարնը:

    Ես ցանկանում եմ օգնել այս աղջկան, բայց մենակս ես ոչինչ չեմ կարող  քայլեր կատարել...Հարգելիներս ինձ ձեր օգնությունն է հարկավոր....եկեք միասին նրան օգնություն ցուցաբերենք, տանք նրան ինչ՝որ կարողենք, կապ չունի գումար թե իր...

    Վերջում ուղղակի ուզում եմ ավելացնել, որ պետք չէ կորցնել հույսն ու հավատի կյանքի հանդեպ, պետք է շարունակոլ պայքարել մինչե վերջ, որ կարողանես հաղթել և վայելել այն:)