Friday, November 14, 2014

DerpCon  
''For the last few months, we have been working hard on a secret event. Now we finally get to reveal it to you....... We are very excited to announce the 5SOS Convention: "DERP CON 2014"!!
Derp Con 2014 is us bringing people from all over the world to Los Angeles in the USA to fight ninjas, internet haters and join in some serious banding. We are launching a worldwide competition where entrants (i.e. you!) have the chance to be a part of this between November 15/16. As part of your reward, you will fly over to Los Angeles with a friend (prize incl. flights & accom) to attend Derp Con and come hang out at The Forum for our biggest headline show yet!  There we will draw our battle lines and prepare to fight our foes. None shall stand in our way.
You will be able to find all the details on how you can enter here on the Derp Con website now - just click on your country on the world map. Keep checking over the next few weeks, we'll have plenty more stuff coming soon!
Those enlisted to join our league (along with their faithful sidekicks) will be assigned the task of representing their country and showing the rest of the world how awesome they are! We wish we could bring you ALL along... so if you can't come, we’ll be posting info on how you can get involved online very soon!
This is going to be EPIC. We cannot even begin to tell you....''- says guys
   15.11.14-16.11.14 will be DerpCon more here

GET EXCITED.

Wednesday, October 22, 2014

                                                 Միայնակ գայլը
                                                                                           ( հեքիաթ)                              
  Արուսը ընդամնեը վեցը տարեկան էր, նա շատ էր սիրում գունավոր էջերով լի տարբեր գրքեր կարդալ: Քանի որ այս փոքրիկ աղջնկակը չուներ ընկերներ, նա ամբողջ
օրը գրքեր էր կարդում: Արուսը չուներ ընկերեներ, որովհետև նրան ծաղրում էին իր ճերմակ մազերի համար, որովհետեև նա նրանցից տարբերվում էր, իսկ մյուս երեխաներին դա դուր չէր գալիս դրա համար էլ նրան ծաղրում էին: Սա հասարակ մանկական հոգեբանություն է, որը առկա է նաև մեծահասակների ու ընդհանրապես տարբեր մարդկանց մոտ
      Իր ծննդյան տարեդարձը Արուսը նշեց  ծնողների ու շնիկի հետ, ում մաշկը ամբողջովին սպիտակ էր, բացի իր մեկ աչքից, որը սև էր...Մայրիկը Արուսին նոր  գիրք նվիրեց, որը ուներ տարբեր գունավոր հետաքրքիր նկարներ:
 Արդեն գիշեր էր, տանը բոլորը քնած էին, բայց Արուսը չէր կարողանում քնել, նա պարկած անընդհատ նայում էր նոր գրքին... երկար նայելուց հետո աղջիկը ի վերջո վերցրեց գիրքը ու սկսեց կարդալ: Արուսը որքան կարդում ավելի էր գիքրը նրան հետաքրքրում. գունավոր նկարները մեկը մյուսի հետևից, հետաքրքիր տողեր, աղջնակը ուղղակի անկարող էր կտրվել այս նոր գրքից:
    Իսկ պատճառը այն էր, որ այնտեղ հեղինակը ներկայացնում էր մի գայլուկի կյանքը, ով բոլորովին էլ նման չէր մյուս գայլուկներին... բոլոր գայլուկները սև կամ սպիտակ մորթի ունեին, իսկ այս  գայլոււկի մորթին սև և սպիատակ էր... ոչ-ոք չէր ուզում այս փոքրիկ կենդանու հետ ըկերանալ, բոլորը նրան տեսնելիս թաքնվում էին քանի որ կարծում էին այս գայլուկը ինչ-որ տարօրինակ հիվանդություն ունի: Խեղճ գայլուկը թափառում էր
ամենուրեք, ոչ մի տեղ նրան ուրախ չէին...
Այս տողերը կարդալիս Արուսի փոքրիկ աչուկներից արցունքներ կաթացին գրքի էջի վրա, որտեղ գայլուկն էր պատկերված, բայց Արուսը սրբելով իր արցունքները շարունակեց կարդալը: Արուսը այնքան էր տարվել գրքով, որ շուտով  նա կավարտեր այս հաստափոր գիրքը: Իսկ վերջում  գրված էր բարի ավրտը. գայլուկը ի վերջո կարողանում է գտնել ընկեր, որը սակայն իր նման էր: Նրանք միասին դառնում են մտերիմ ընկերներ, իսկ մյուս կենդանիները ուղղակի զամրացած էին...
_Այդ ինչպես, դուք հիվանդ չե՞ք,-հարցնում է վախենալով աղվեսը:
_Ոչ, ոչ,-պատասխանում է գայլկներից մեկը,-մենք պարզապես....մեր մորթիների գույներն են տարբեր ուրիշ ոչինչ:
_Ոհհհհ,իսկ մենք կարծում էինք, որ դա հիվանդություն է,-գլուխը կախելով ասում է աղվեսը:  Եվ այս օրվանից ի վեր բոլոր կենդանիները սկսում են ընկերանալ այս երկու գեղեցիկ, տարբերվող կենդանիների հետ:
    Արուսը հորանջեց ու ժպտալով փակեց գիրքը, դրեց իր բարձի տակ: Իսկ առավոտյան երբ նա  գնում էր դպրոց հանկարծ ճանապարհիին բախվեց մի աղջկա, ով նույնպես սպիտակ մազեր ուներ: Արուսը զարմացած  նայեց:
_Դու....քո մազերը,-զարմացած բացականչեց Արուսը:
_Իմ մազերը ի՞նչ,-զարմացած ասաց աղջիկը:
_Դրանք  ճերմակ են.....
_Այո, դրանք ճերմակ են, ինչպես և քոնը, դու ի՞նչ է կարծում էիր, որ միայն դու ունեիր նման գեղեցիկ մազեր...
_Ը, ոչ, ոչ ես պարզապես կարծում էի այս գյուղում մենակ մեր ընտանիքն է.. այսինքն միայն մեր ընտանիքն ունի...
_Ճերմակ մազե՞ր,-ընդհատելով ասաց աղջիկը,-իհարկե ոչ, մեզ նման մարդիկ շատ են, կուզե՞ս քեզ ծանոթացնեմ նրանց հետ:
_Այո, իհարկե...,-ասաց Արուսը ու նրանք միասին գնացին դպրոց, որից հետո էլ մյոսների հետ ծանոթանալու....

Sunday, October 19, 2014

                                   Վերջին մարդը!!!


Միայն Էլիսոնին էր հաջողվել փրկվել հրեշից: Նա ամբողջովին արյունոտ էր ու վիրավոր՝ հազիվ էր քայլում... ու ապաստան փնտրում: Իսկ հրեշը փնտրում էր Էլիսոնին ու պատահական տրորեց նրան:

Thursday, July 31, 2014

                                                    Помни меня...!

Это случилось в 22 июля, в этом году. Мы с предками решили немного отдохнуть на свежой
природе. Ну все знают, как это бывает, когда собираются в одно место тысячи родствеников, хотя кому-ту нравится, а кому-то нет...Это зависит от того, какие они веселые, дружелюбные, или наоборот.  А если честно мне по началу было скучно. А потом наши ребята решили поиграть в футбол...Я смотрела как они играли, это просто было здорава! А потом я заметила, как кто-то смотрит на нас... а ведь нам сказали, что кроме нас там никого не будет, поскольку мы были в каком то пансионате... А в другой момент он ушел.
   Не знаю почему, но я решила пойти за ним, может меня удивило, то что кроме нас там были еще кто-то, хотя я потом подумала, что это какой-то работник, но приглядевшись хорошенько я поняла, что это вовсе и  не какой-то работник..Ну впрочем я пошла за ним.  Оказалось позади нашего место  было еще одно место, которое я тогда не заметила. Он пошел и сел на какой-то камень, а я просто стояла и смотрела туда. Потом не знаю почему, но я решила подойти  и  познакомиться с ним.
_Привет!
_Привет,- ответил он мне.
_Тебе тоже здесь скучно?,-не знаю почему вдруг спросила его об этом.
_Да еще как.,- С улыбкой ответил он мне, а потом предложил сесть рядом с ним.
_Сколько тебе лет?
_Мне 16 а тебе?
_А мне 17,-ответила я,-Значит я старше тебя,- с улыбкой вдруг снова заговорила я.
_М, да.
   Потом я заметила, как кто-то из наших гулял там, и я предложила ему выйти наружу. Мы вышли наружу и просто шли, мы не знали куда мы идем, мы просто шли и разговаривали.
Было так приятно общатся с таким человеком, как он. Он был немножко высок меня, у него были рыжие волосы, а на лице были видны его веснушки. Мы разговаривали так долго, что я не заметила, как летит время. Он рассказал о том, что он  футболист и, что скоро он уедет со  страны.

_Это кто?,-вдруг спросил он.
_Кто?
_Тот дядька, он твой отец? Кажется он тебя ищет,-показав на мою дяду сказал он.
_Да нет это мой дядя.
_Хочешь пойдем обратно? Ну, чтоб потом не наказали тебя,-предложил он
_Хорошо, давай.
_А может мне стоит тебя здесь подождать?
_Как хочешь...,-сказала я и ушла обратно. А оказалось, что они даже не заметили мое отсуствие. И я вернулась обратно к нему.
Он ждал меня. Мы опять начали разговаривать.
_Посмотри как красиво,-указав на  орла, который летел по небу.
_Да очень красиво,-это и в прям было так красиво...Голубое  ясное небо и орел, который приоткрыв свои крылья летит, и что может быть прекраснее этого, когда наслаждаешься этой минуты. А потом я посмотрела на него, он с таким удовольствием смотрел на это.
Я не помню о чем мы так долго разговаривали вместе, я только помню его красивое и доброе лицо. Мы очень долго гуляли, потом позвонил его отец и позвал его обратно. Мы оба вернулись обратно в пансионат.
   Я с сестрой сидела на  камне,я седела так, чтоб когда он вышел я  его увидела. И так через несколько минут он явился, и мы снова вышли оттуда и гуляли вместе, и через странных немногих минут нашего разговора позвонила моя сестра сказала, что мы уже уходим. Мы вернулись обратно.
        Наконец мы дошли до ворот пансионата. Мы попрошались, он сказал что меня найдет по фейсбуку.... А затем я селя в машину и мы уехали. Он стоял и смотрел на машин, которые выходили оттуда, у него было такое грустное лицо, я смотрела на него с окна, хотя он это не заметил. В прочем мы дошли домой, и я все время о нем думала, я не понимала, что со мной я ждала его, ... я надеялась, что он найдет меня , но увы это были сиволишь слова, которые он просто по бормотал так на всякий случай.
    А потом я не знаю, что на меня нашло, что я решила сама поискать его....У нас был общий знакомый, один из моих лучших друзей. Я думала, что он мне поможет мне найти его, но зря... И зачем я его вообще искала, не знаю. Наверное, потому что мне было с ним весело, или не знаю. Ну вообщем надеюсь он  меня помнит, ведь нам обоим вместе было хорошо. Я не знаю  это впечитляющая история или нет, но черт возьми, он такой малой а помог мне смотреть на мир иначе!


Saturday, July 19, 2014




Ամառային հիանալի եղանակ: Արևն այնպես պայծառ էր շողում երկնքում, այնպես էր ժպտում մարդկանց, որ կարծես նման լիներ փոքր երեխայի: Բոլոր մարդիկ քայլում էին փողոցներով, միմյանց բարևում, ժպտում: Նրանց համար ևս մեկ հինալի օր էր այսօր: Այո կարծես, թե բոլորի համար  էր այդպես, բացառությամբ մի աղջնակի, նրա անունը Սառա էր: Նա քայլում էր մարդկանց միջով, բայց նույն ջերմությունն ու ուրախուըթյունը արևի կողմից նրա համար ասես անհասանելի լիներ: Արևը նրան միայն վառում էր: Սառան քայլում էր մռալ,հազիվ քայլեր էր կարողանում անել....
          Սառան18 տարեկանն էր, ապրում էր փոքրիկ քաղաքում՝ Ռոզվուդ անմվանմամբ: Նրա ծնողները նրան ստիպում էին, որ նա հաճախ էր հոգեբանի մոտ, բայց Սառան ոչ մի անագամ չէր գնացել հոգեբանի մոտ և անգամ այդ բառը լսել չէր էլ ցանկանում: Նրա քայլերը չգիտես, թե ինչպես նրան տարան  մի բարձր շինության գլուխ, որտեղ նա երկար կանգնեց, մտածելով այնտեղից ընկնելու մասին:
Սառան մինագամից սարսուռ զգաց իր մարմնում, նա կարծես չէր կարողանում կառավարել իր մտքերն ու քայլերը: Իր ներսում ինչ-որ մի բան  խեղտում էր. հանգիստ չէր տալիս... Սառան ինքն էլ չէր հասկանում թե դա ինչ է, քանի որ նա նման քայլի գնալու համար պատճառ չուներ, պարզապես լինում է բոլորի մոտ էլ այնպիսի հոգեվիճակ, որ ոչինչ չես ուզում, ամեն ինչ նյարդերիտ վրա ազդում է: Դու սկսում ես բոլորի հետ վիճել, բայց դու պատճառ չունես դրա համար չէ չունես, ողղակի գալիս է մի ժամանակ, երբ ամեն ինչին սկսում ես այլ կերպ նայել, ուրիշ՝ տխուր աչքերով: Բայց, Սառան նման քայլի չդիմեց, նա կարողացավ իրեն կառավարել, բայց այս անգամ:

     Այս դեպքից արդեն մոտ երկու շաբաթ էի անցել, բայց Սառան դեռ նույն հոգեվիճակում էր գտնվում, բայց չէր ցանկանում հետևել իր մայրիկի խորհրդին: Այս անգամ Սառան զբոսնում էր անտառով, չէ որ բնության գրկում մարդկային արարածն իրեն հնագիստ ու ապահով է զգում, բայց ոչ այս աղջիկը, օ ոչ, բայց ոչ նա... Նրա համար ամեն ինչ ավելի էր վատացել..
Նրա հոգին ասես փորձում էր դուրս պրծնել իր մարմնից, նրա հոգին ձգտում էր դեպի երկինքը:
   Արդեն երեկո էր, բայց Սառան դեռ թափառում էր անտառում: Հանկարծ մի պահ նա նայեց վերև,  աչքերից սկսեցին արցունքներ հոսել: Նրա ներսում ամեն ինչ ցավում էր ավելի ու ավելի ուժեղ...հետո, երբ  գլուխը կախեց պարան նկատեց գետնին, որը կարծես հատուկ էր այդտեղ էր դրված,անգամ վերի մասում շրջանակ էր արված, որպեսզի հնարավոր լիներ գլուխը մտցնել. խոսքը իհարկե ծառրից կախվելու մասին էր:
      Սառան արդեն բավականին երկար ժամանանկ էր ինչ պարանը բռնել էր ձեռքում, և անգամ առանց աչքերը թառթելու նայում էր նրան:
_Ոչ մտքովտ անգամ նման բան թող չանցնի,-բղավեց Սառայի հեևում կանգնած մի երիտասարդ, որի անունը Սեմ էր:
_Դու ով ես՞,- զարմացաց շրջվելով հարցրեց Սառան?
_Լսիր, նման բան պետք չէ անել...հավատ ես գիտեմ, թե դու հիմա ինչ ես զգում...
_Դու ոչինչ էլ չգիտես,_ արդեն չկարողանալով զսպելով իր արցունքները բղավեց Սառան:
_Հավատա գիտեմ: Եսել մի ժամանակ նման հոգեվիճակում էի գտնվում, քեզ թվում է, թե ամբողջ Երկիր մոլորակը քո դեմ է տրամադրված, որ քեզ ոչ-ոք չի հասկանում: ՈՒ ինչպես հասկացա դու նույնիսկ ընկերներ էլ չունես այնեպս չէ՞,- հանգիստ տոնով հարցրեց Սեմը:
_Ոչ չունեմ, նրանք ինձ չհասկացան ու թողեցին հեռացան, նրանք...
_ Օ ոչ, ոչ խնդրում եմ մի շտապիր եզրակացություններ անել, եթե նրանք կողքիտ չեն նշանակում է դու չպետք է կյանքի դժվար ու ուրախ ճանապարհները անցնես նրանց հետ: Ամեն մեկն այս աշխարհում իր տեղն ունի: Մեզանից յուրաքանչյուրն ինչ-որ մի առաքինության համար է եկել այս աշխար....
_Այո, ինձ էլ բաժին է ընկել անահամար տառապանք, ցավ ու փորձություններ,-արդեն փոքր-ինչ հնգստացած ասաց Սառան, հետո նայեց երկնքին,-չեմ հասկանում ես ում եմ վատություն արել:
_Համառն ես..,- կես ժպիտեվ ասաց Սեմը, հետո հոգոց հանելով շարունակեց,-դու պարզապես չեղ ոզում ելքըտեսնես: Ուզում ես ես քո ընկերը լինեմ՞:
_Ահա, որ դու էլ հետո ինձ մյուսների նման թողնես ու գնաս՞: Բացի այդ էլ ես քեզ չեմ ճանաչում:
_Անունս Սեմ է, իսկ քոնը՞,-առաջ գալով  խոսեց նա:
_Սառա,-նայելով ուղիղ Սեմի աչքերի մեջ ասաց Սառան:
             Այս խոսաքղույունից անցավ մոտ հինգը տարի, բայց Սառան և Սեմը դեռ ընկերներ էին և ավելին.....Սառան հետագայում դարձավ հոգեբան: Նրա մոտ տարբեր երկրներց տարբեր մարդիք էին գալիս, իսկ նա էլ բոլորին կարողանում էր ճիշտ օգնել, և պատմելով իր պատմությունը՝ խորհուրդ տալիս խոսափել նման մտքերից,փոխարենը լինել ուժեղ ինքնավստահ, և լավատես մարդ:
    Այսպես մեր սև վարդը վերածվեց ալ կարմիր գեղեցիկ վարդի, այո այստեղ վարդը Սառան, իսկհասկանալու համար, թե ինչ դեր էր խաղում այստեղ Սեմը միացրեք ձեր երևակայությունը;))

Saturday, June 28, 2014

Ամառային հիասքանչ եղանակ: Որոշեցի զբոսնել և վայելել այս օրը:  Տանից դուրս եկա ու ճանապարհվեցի դեպի անհայտը, ուղղակի զբոսնում էի ու մեծ հետաքրքրությամբ ուսումնասիրում շուրջս.Ինչ-որ անտառում էի հայտնվել...ամեն ինչ այնքան գեղեցիկ էր, հանկարծ ծառի վրա սկյուռիկների տեսա որոշեցի կերակրել նրանց մի քանի հատ ընկուզ վերցեցի գետնից և ձեռքս մեկնեցի նրանց, հետո որոշեցի նստեմ ծառի կոճղին: Հանեցի ականջակալներս ու սկսեցի երգ լսել, այնքան հաճելի էր գտնվել բնության գրկում....դու նստած վայելում ես այդ ամնեը, և ինչու ոչ կարող ես խոսել նրա հետ, չէ որ բնությունն էլ ամեն ինչ զգում ու հասկանում է, չէ որ նա քո հետևից չի խոսի ինչպես մարդիկ....
    Հնակարծ  խոտերի մեջ վարդագույն ինչ-որ բան նկատեցի, սկզբում չհասկացա, թե ինչ է դա,իսկ հետո երբ վերցրեցի հասկացա, որ դա օրագիր էր, որի վրա նշված էր  20.01.05:
Կարծեցի, որ ինչ-որ մեկը կորցրել է, մտածեցի միգուցե ճանապարհիս հանդիպած մարդկանց կհարցնեմ, բայց այդպես էլ ոչ-ոքի չհանդիպեցի:
    Արդեն ուշ երեկո, երկար թափառելուց հետո մտա տունՙ և հոգնած նստեցի բազմոցին, հետո  նորից սկսեցի նայել այդ օրագրին, հանկարծ թղթի հետևում մի գրություն նկատեցի "Եթե դու սա գտել ես, ուրեմն սա քոնն է": Մտածեցի, թե ինչ, որ մեկը կատակում է պարզապես դրա համար էլ որոշեցի չկարդալ:
    Հաջորդ օրն առավոտյան, երբ արթնացա  միանգամից աչքիս երևաց այդ Օրագիրը այնուամենայնիվ երկար նրա վրա նայելուց հետո որոշեցի կարդալ, բացեցի հենց առաջին էջը այնտեղ գրված էր  "Եթե դուք սա գտել եք ուրեմն սա ձեզ է պատկանում, այստեղ ես գրելեմ իմ կյանքի պատմությունը, որով կցանկանայի կիսվել քո հետ իմ սիրելի անծանոթ, եթե ցանկանաս  դու էլ կարող ես  շարունմակել այստեղ քո պատմությունը" Երկար նայեցի այս տողերին, հետո որոշեցի բացել ու ընթերցել այն:



20.01.05
Վերջապես նա ինձ առաջարկություն արեց, և ես համձայնվեցի:  Ես չէի սպասում,, որ ամեն ինչ այսպես արագ կլինի, բայց հուսովեմ ամեն ինչ լավ կավարտվի:
20..06.07
Այսոր նա ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց, սակայն ես դեռ իմ հմաձայնությունը չեմ տվել... չգիտեմ ինչ անեմ մենք այնքան հաճախ ենք վիճում, իսկ եթե հետո ամնե ինչ էլ ավելի վատ լինի: Ես չեմ ուզում ճակատագրական սխալ գործեմ: 
02.01.08
Ցավոք մեր ամուսնությունը չկայավ, այո ես ի վերջո տվեցի համաձայնությունս, բայց հարսանիքի օրը մեր հարսանեկան ավտոմեքենան վթարի եթարկվեց և արդյունքում նա այժմ գամմված է սայլակին՝ չի կարողանում քայլել: Բժիշկները ասում են, որ հույս կա, բայց նա չի թողոնւմ, որ ես օգնեմ նրան....կարծում է, թե խղջում եմ: Արդեն ամիսներ են անցել այդ օրվանից, հիմա էլ Նոր Տարի է, և նրա ծննդյան օրն է, որոշել եմ այդ կապակցությամբ մի բան նվիրեմ նրան, բայց չեմ կարծում, որ կստացվի: Բայց անկախ ամեն ինչից ես նրան կօգնեմ, որ նա ոտքի կանգնի...
20.01.08
Ամեն ինչ ավելի վատ է, բժիշկները ասում են, եթե նա շարունակեց այսպես ու թույլ չտվեց որևիցե մեկը նրան օգնի նա հաստատ ամենաուշը մեկ տարի անց այլևս չի կարողանա վեր կենալ այդ սայլակից: Ես այլևս չեմ գնում նրան այցելության.....վախենում եմ, նա շատ է փոխվել, բոլորի հանդեպ չարաչած է....
20.01.09
Վերջապես երկար պայքարելուց հետո հաջողվեց նրան համոզել, որ հետ կանգնի իր այդ տարօրինակ մտքերից: Այժմ նա կարողանում է քայլել: Նա ասաց, որ հպարտանում է ինձանով)))...
14.01.09
Այսօր նա կրկին ամուսնության առաջարկություն արեց, ես առանց մի վայրկյան մտածելու ընդհունեցի առաջարկությունը: Կարծես, թե ամեն ինչ լավ է ընդհանում...
20.01.09
Արդեն որոշված է մեր ամուսնության օրը՝ 01.04.09 քանի որ ապրիլի մեկն է, իսկ այդ օրը կատակի ու ուրախության օր է դրա համար էլ որոշեցիքն հենց այդ օրը....)))
01.06.09
Այլևս անկարող եմ այսպես ապրել.....Մեր ամուսնության օրը մեքենանն կրկին վթարի ենթարկվեց, այս անգամ նա մահացավ: Բավականին ժամանակ է չեմ կարողանում տեղս գտնել: Իսկ ես սկսել էի արդեն ուրախանալ, թե ամեն ինչ լավ է ընթանում: Չեմ հասկանում ինչի ամեն ինչ այսպես դասավորվեց:
01.08.09
Կյանքը չափազանց անարդար է իմ հանդեպ, ես մնացելե մ լրիվ մենակ, տանից դուրս չեմ գալիս, ոչ-ոքի չեմ ուզում տեսնել: Չգիտեմ ի՞նչ անեմ: Ուժերս վաղուց սպառվել են....
20.01.12
Բավականին երկար փորձեցի համակերպվել եղածի հետ, բայց ապարդյուն, բեռս չափազանց ծանր է.... Չգիտեմ գուցե մի օր ինձ համար էլ մի լավ բան լինի, բայց այժմ պետք է ուժերս հավաքեմ և ապրեմ ներկայով...մոռանամ անցյալս ու չմտածեմ ապագայիս մասին, քանի որ իմ ասյօրվա օրից է կախված, թե ինչիպիսին կլինի իմ ապագան... Այլևս չեմ ուզում շարունակել գրառումներ կատարել, քանի որ անիմաստ է շարունակելը, կցանկանայի, որ մեր տարօրինակ ու տխուր պատմության մասին իմանյին, քանի որ ես երբեք չէի կարողանում ինչ-որ մեկի կիսվել, բայց վերջում հասկացա, որ սխալ եմ արել.....Վեցը տարի առաջ այս օրը սկսվեց մեր պատմությունը և այսօր էլ ավարտվեց...!
 

Wednesday, June 25, 2014

               Կատարելություն, ազատություն, սեր....

Ամառ էր: Այո ամառ էր, բայց անընդհատ անձրև էր գալիս, երկինքն ինչ-որ անհագիստ էր:Ես էլ կանգնած պատուհանի մոտ վայելում էի թեյս ու նայում, թե ինչպես էր երկինքը պոռթքում: Այնքան գեղեցիկ էր երկինքը, իսկ անձրևը չէր դադարում անըդհատ գալիս ու գալիս էր: Անձրևի կաթիլները ինձ մի պատմություն հիշեցրեցին, որն էլ ինձ տատիկս էր պատմել: Շատ էի սիրում այդ պատմությունը:
  Տատիկս պատմում էր, որիրենց ժամանակներում մի աղջիկ էր ապրում, ով շատ էր սիրում տարվել երազանքներով, անում այնպիսի բաներ, որ անհասկանելի էր մարդկությանը:
_Մարդիկ չէին հասկանում, թե ինչու էր նա նման քայլեր անում, բոլորը նրան տարօրինակ էին համարում, երևի դա նրանից էր, որ մեր ժամանակներում նման մարդիկ շատ քիչ էին,-ասում էր տատիկս:
Նա շատ էր սիրում կյանքը, փորձում էր ամեն կերպ ճաշակել կյանքի ամեն տեսակ բարիքները: Նա շատ գեղեցիկ էր. Ուներ գեղեցիկ փոքր շականակագույն աչքեր, ցածրահասակ էր, հետաքրքիր դիմագծերով, բոլոր տղաները ամեն կերպ փորձում էին նրա սիրտը գրավել, բայց ապարդյուն, դա այդքան էլ հեշտ չէր: Բայց, երբ նա ընդհունվեց համալսարան այդ ժամանակ նա առաջին անգամ սիրահարվեց: Այս աղջիկը ձգտում էր դեպի ազատության, նա ձգտում էի հոգու ազատության ու կատարելությանը, փորձում լինել այնպիսին ինչպիսին կար, լինել անկեղծ, որը ոչ բոլորն են  ի զորու անել:
Ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ նրանք պատահականորեն ծանոթացան և սկսեցին հաճախակի շփվել, և ի վերջե մտերմացան: Եվ արդյունքում ծնվեց փոխադարձ սեր: Սկզբում ամեն ինչ անթերի էր, այո նրանցից և ոչ-ոք չեր խոստովանել իրենց զգացմունքների մասին, բայց տղան միշտ նրան  տուն էր ճանապարհում նրանք գրեթե միշտ միասին էին: Բայց հետո ստացվեց այնպես, որ ի վերջո տղան համարձակություն հավաքելով խոստովանեց իր զգացմունքների մասին: Նրա աչքերը փայլում էին, նա միանգամից ընդհունեց տղայի առաջարկությունը: Նրանք սկսեցին ընկերություն անել: Նրանք միշտ միասին էին, իսկ քանի որ սովորում էին նույն համալսարանում ամեն ինչ էլ ավելի հեշտ էր:  Դասերից հետո նրանք զբոսնում էին գնում այնպիսի տեղեր, որ դժվար ինչ-որ մեկի մտքով անցներ, ասենք մի կամուրջի տակ հատուկ տեղ կար քայլելու համար, բայց այնտեղ երբեք ոչ-ոք չէր լինում, բացի նրանցից, դա այնտեղն էր, որից հետո նա սովորեց այլևս չվախենալ բարձրությունից: Տղային դուր էր գալիս նայել նրան:Նրա մտքերը ուղղակի օրեցօր զարմացնում էին տղային, իսկ երբ տղան նրան ինչ-որ պատմություն էր պատմում նա իր փոքրիկ աչքերը մեծացնելով և դեմքին ժպիտ ստեղծելով ուշադիրլ լսում էր: Տղան ամեն տոնին մի յուրահատուկ նվեր էր նրան տալիս, բայց միշտ կարծում էր, որ նա չի հավանի նվերը:
_Բայց անկեղծ ասաց վստահ չեմ, որ կհավանես նվերս,-միշտ այս նախադասություն էր նա ասում նվերը տալուց առաջ:
Իսկ նվերը ստանալուց հետո նա անպայման համբուրում էր տղայի թուշը կամ ճակատը:
Նրանք միմյանց հանդեպ անկեղծ էին, ոչ մի գաղտնիք չկար, նրանց հարաբերությունները այնպիսին էին ինչպիսին միշտ նա ձգտում էր լինել՝ ազատ:
Թվում էր թե այս սերը ապրելու էր հավերժ, բայց մի գեղեցիկ, օր տղան հասկացավ, որ այլևս չի սիրում նրան: Նա տղայից բացատրություն էր պահանջում:
_Ինչու ես այդպես վարվում ինձ հետ: Միթե՞ անկեղծությունն ու նվրիվածությունը չէն գնահատվում,-լացակումած ձայնով ասում էր նա:
_Ոչ,-գոռալով պատասխանեց տղան, խնդրում եմ արի ընկերներ մնանք:
Բայց նա չհամաձայնվեց, նրա համար չափազանց ծանր էր մնալ ուղղակի ընկերներ: Բավականին երկար ժամանակ նա չէր կարողանում տղային  բաց թողնել: Անկախ ամեն ինչից էլ տղան հասկանում էր նրան: Բայց համենայնդեպս նա կարողացավ իի մեջ ուժ հավաքել և ասել այդ նախադասությունը:
_Ես քեզ ազատ եմ թողնում գնա,-ասաց նա:
_Բստահ ես, որ...
_Այո ես վստահ եմ,- ընդհատելով տղային ասաց նա:
Բարեբախտաբար առջևում ամառային արձակուրդներն էին, երևի թե հեշտ կլիներ տղային մոռանալը, չնայած, որ նա աշխատում էր ցույց չտար, փե որքան ցավոտ ու դժվար էր ամնե ինր նրա համար,բայց ես տեսնում էի, թե ինչպես է նա տանջվում:
Ամեն անգամ, երբ ամռանը անձրև էր գալիս նա կանգնում էր պատուհանի մոտ անյքան միչեվ անձրևը կկտրվեր և լուռ հետևում էր: Չգիտեմ երևի երկնքից թափվող կաթիլները նրան նորց տղայի մոտ էին տանում, որովհետև նա միշտ անձրևին նայելիս սովորեւթյուն էր դարձրել մի պահ աչքերը փակել, հետո բացում ու հոգոց հանում: Նա չէր հասկանում ինչի համար են այդ հիմնար ձևականությունները, միթե՞ դժվար է ապրել առանց ձևականության, առանց ավելորդությունների, լինել այնպիսին ինչպիսին կաս, միթե՞ մարդիկ դա չեն գնահատում: Նրա համար չափազանց դժվար էր համակերպվել և ապրեկ մարդկանբց համար նախատեսված կանոններով: Եվ հենց դա էր, որ ամեն անգամ անփձրևին նայելիս խեխտվում էր: Նա այլևս առաջվանը չէր, բայց մի բան կար, որ նրա մեջ անմար էր դա հույսն էր, նա երբեք դա չէր կորցնում: Նա դեռ հույս ուներ, տղան մի օր հետ կգա, բայց նրա հույսերը անտեղին էին: Ընդհամենը երկու տարի հետո նա իմացավ, որ տղան ամուսնացել է մեկ այլ աղջկա հետ: Դա վերջին և մեծ հարվածն էր տղայի կողմից, որը բառացի սպանեց նրան, այո նույն օրը այդ լուրը իմանալուց հետո նա սրտի կաթված ստացավ և ընդհամենը 23 տարեկանում մահացավ:
   Ինձ թվում է, որ ամեն անգամ  ամռանը երբ երկինքը այսպես պոռտքում է դա նա է լացում, իսկ երբ երկինքը հանգստանում է և արև է բացվում դա նրա հանգստություն է, որ գոնե նրանցից մեկը ապրեց երջանիկ:




Friday, June 13, 2014

Он рядом....!




С неба до земли достают солнца лучи,
Не плачь не кричи он рядом С неба до земли достают солнца лучи, Не плачь не кричи он рядом. Прошу тебя, сделай что-нибудь Согрей, обними,защити и так пусть На вечно связаные странники Нитями любви, вроде бы были мы связаны. Дороги разные, бьешь стену кулаком На весь дом скандалы,крики,битая посуда Вот как, никто не понимает Успокойся ты пробьешся,так бывает. Припев: С неба до земли достают солнца лучи, Не плач не кричи он рядом. С неба до земли достают солнца лучи, Не плач не кричи он рядом. Жестами,позами,взглядами хлесткими Ты белая ворона,фрик, ты для них заноза Платье белое в красный горошек, И день такой длинный, как сон, не хороший день Держи себя вруках прочь страх,он враг Напряг этот не к чему подними флаг Выживешь, все пройдет ты же знаешь Успокойся, ну ну ну все не так бывает. Припев. Жестами,позами... Успокойся... Подними свой флаг С неба до земли,с неба до земли Прошу тебя... Прошу тебя, сделай что-нибуть Что-нибудь...

***

  ммм Да может это и не новая песня, но в ней столько смысла...хотя из слов песни уже видно. Каждый поймет эту песню по своему: кто-то про любовь, а кто-то просто о сложностях нашей жизни. Честно говоря я раньше не слышала об этой группе, пока мне эту песню не прислала моя подруга, и я решила найти о них немного информации...И так Quest Pistols — украинская поп-группа, образовавшаяся из танцевального балета «Quest», участниками которого являлись Антон Савлепов, Никита Горюк и Константин Боровский
Первое их выступление пришлось на 1 апреля 2007 года.
Тексты песен пишет Изольда Четха (псевдоним Александра Чемерова, участника украинской группы «Дымна Сумиш», используемый им в рамках сотрудничества с группой Quest Pistols), за исключением песни «Белая стрекоза любви», автор которой юный музыкант Николай Воронов. Материал, выпущенный в 2013 году был написан одним из солистов — Никитой Горюком.
10 февраля 2011 поступило сообщение о том, что Антон Савлепов решил покинуть группу. Но уже спустя неделю в прессе появилось заявление Антона о том, что он передумал и решил вернуться обратно. Как потом в одном из интервью признались сами участники, это была шутка.
В августе 2011 группа пополнилась 4-м участником. Им стал Даниил Мацейчук, а в сентябре «Quest Pistols» покинул Константин Боровский, который в настоящее время занимается художественной фотографией, дизайном одежды и различными арт-проектами. Даниил также ушел из группы, и в 2013 году вместе с Константином Боровским они образовали творческую формацию KBDM, включающую в себя музыкальную группу с аналогичным названием, собственную марку одежды KBDM Clothing, а также клубный проект KBDM DJ's.

Monday, May 26, 2014



                   Немного откровенности.....!




Кто я,какова моя миссия? Я не знаю, но я знаю, что моя жизнь дана мне лишь разок, и я хочу прожить его счастливо...всем доказать, что я не слабая девочка.Я хочу почувствовать и не отпустить не одно мгновение...Хочу путешествовать по миру, побывать везде...Ну и конечно стать лучшим психологом, хотя это для меня не только профессия, но и исскуство, которое не многие поймут...хочу, не знаю даже чего, просто хочу, чтобы все у всех было хорошо, ну и наконец-то хочу еще    постараться не думать о тебе, потому что уж очень больно, особенно, когда  посмотрев прямо тебе в глаза, солгала, что больше ничего не чувствую к тебе. А ты лишь улыбнулся и сказал, что это к лучшему...Ты думаешь, что мне все равно что с тобой, что я не волнуюсь за тебя и не пишу лишь потому,что мне пофиг? Ты ошибаешься....так как о тебе- я ни о ком не волнуюсь , я ни о ком так не беспокоюсь как о тебе....а ты,умный...продолжай игнорировать меня дальше...все равно этим ты ничего не добёшся. Тебе нравится, то что сейчас происходит. И ты ничего не сделаешь, потому, что тебе наплевать, что наш рай рушиться...я пытаюсь спасти его, но я сама не смогу долго так, хотя постараюсь бороться до конца, как и обещала!...
                 Но я тебе не умоляю вернуться, поступай так как сердце говорит, всегда прислушивайся к нему, оно тебя не обманит!...  А я, а что я продолжаю дальше жить и буду стараться слёзи больше не лить...Большая девочка уже....переживу и это тоже..
      И мне не интересно, что подумают обо мне люди, и даже ты..Я просто пишу, то что чувствую...! (ЖЕЛАЮ ТЕБЕ СЧАСТЬЯ)))) 

Sunday, April 20, 2014





Տիրոջ հանդէպ սէրը փառաւոր իմաստութիւն է, եւ ում կամենում է՝ Տէրը շնորհում է համաձայն իր հայեցողութեան։

                                ...



 Մի՛ անտեսիր Տիրոջ հանդէպ երկիւղը եւ նրան մի՛ մօտեցիրերկբայութեամբ։ Կեղծաւորութիւն մի՛ արա մարդկանց  առջեւ եւ զգո՛յշ եղիր քո շրթունքներից։Մի՛ բարձրացրու քեզ, որպէսզի չընկնես, քո վրայ անարգանք չբերես, եւ Տէրը չնուաստացնի քեզ,քանզի նրան չմօտեցար Տիրոջ երկիւղով, եւ քո սիրտը լի է նենգութեամբ։ 
                          ...
Որդեա՛կ, եթէ նուիրւում ես Տիրոջը ծառայելու, քո անձը փորձութիւններիպատրաստիր։Ուղղի՛ր քո սիրտը, համբերի՛ր եւ շփոթութեան  մի՛մատնուիր աղէտների ժամանակ։ Փարուի՛ր Տիրոջը եւ   մի՛ հեռացիր,որպէսզի յետագայում բարձրանաս։ 

                ...
!! Տէ՛ր, Հա՛յր եւ իմ կեանքի՛ Աստուած, մի՛ տուր ինձ աչքերի ունայն խաղ եւ հեռացրո՛ւ ինձնից սրտի ցանկութիւնը։ Թող ինձ չհասնեն որովայնի ցանկութիւնն ու անառակութիւնը, եւ մի՛ մատնիր ինձ անամօթ մարդու ձեռքը։ 
                           ...
Յիմարների սիրտը իրենց բերանում է, իսկ իմաստունների բերանը՝ իրենց սրտում։
                                     ...
Բամբասողը պղծում է իրհոգին, նա ուր էլ բնակուի, ատելի կըլինի։

                                        ...
   !Անդաստիարակ որդու ծնունդը հօր ամօթն է, իսկ դստեր ծնունդը՝ նրանուաստացումը։Ողջախոհ դուստրն իր ամուսինը կ՚ունենայ, իսկ անամօթը տրտմութիւն է ծնողների համար։Անառակը ամօթով  կը թողնի իր հօրն ումօրը եւ երկուսից էլ կ՚անարգուի։

                                 ...
Անզգամի հետ շատ մի՛ խօսիր եւ անմիտ մարդու մօտ մի՛ գնա։Զգո՛յշ եղիր նրանից,որպէսզի տանջանք չկրես եւ նրանից հեռանալիս   կեղտով չշաղախուես, այլ զատուի՛ր նրանից, եւ հանգիստ կը գտնես ու չեսձանձրանայ նրա անմտութիւնից։
                     ...
   Ինչպէս բարձրաւանդակի վրայ գտնուող յարդը եւ աւազաշաղախ քարաշէն պատի խճաքարերը հողմերի առաջ չենդիմանայ,այնպէս էլ վախկո տսիրտը տխմար խորհուրդներիպատճառով չի տոկայ   ամէն տեսակ երկիւղի առաջ։Ով աչքնէ խոցում, արտասուք է բերում,եւ ով սիրտն է խոցում,զգացմունքներ է յարուցում: 
                      ...!
 Երբ մեծամեծների մէջ նստես,յիշի՛ր քո հօրն ումօրը, որպէսզի քեզ չկորցնեսնրանց առջեւ եւ, ըստ քոսովորութեան, յիմարութիւնչանես ու չասես, թէ՝ «Լաւ էր չծնուէի», եւ քո ծննդեան օրնանիծես։
                 ...
Ինը խորհրդի եմ երանի տալիս
իմ մտքում, իսկ տասներորդը կ՚ասեմ լեզուով։ Դա այն մարդնէ, որ ուրախ է որդիներով եւ իրկենդանութեան ժամանակտեսնում է թշնամիներիկործանումը։Երանի՜ նրան, ովապրում է իմաստուն կնոջհետ, իր   լեզուով չի սխալւումեւ չի ծառայում մէկին, որանարժան է իրեն։ Երանի՜նրան, ով իմաստութիւն գտաւ եւ այն կը պատմի լսողներիականջին։Որքա՜ն մեծ է նա, ով իմաստութիւն է գտել, բայց նա աւելի մեծչէ, քան նա, ով երկիւղ է կրում Տիրոջից։ Երկիւղը Տիրոջից գերազանցում էամէն բան։ Եւ ով ունի այն, ո՞ւմ կարելի է նմանեցնել։ 
                                             ...
Կարելի
 է տանել ամէն տեսակ վէրք, բայց ոչ՝ սրտի վէրքը, ամէն տեսակ չարութիւն, բայց ոչ՝ կնոջ չարութիւնը, ամէն տեսակ հարուած, բայց ոչ՝ատելիների հարուածը, ամէն տեսակ վրէժ, բայց ոչ՝ թշնամիներիվրէժը։ Օձի գլխից չար գլուխ չկայ եւ ոչ էլ թշնամու ցասումից աւելի մեծցասում։ Նախընտրեցի բնակուել առիւծի եւ վիշապի հետ, քան ապրելչար կնոջ հետ։ Կնոջ չարութիւնը այլ ափոխում է նրա տեսքը եւ քուրձինման սեւացնում նրա երեսը։ Նրա ամուսինը կը նստի իր ընկերների հետեւ, լսելով, հոգոց կը հանի։
Ամէն տեսակ չարութիւն փոքր է կնոջ չարութեան մօտ. թող նրան ընկնի մեղաւորի վիճակը։ Աւազուտ զառիվերը ծերունու ոտքերի տակ նոյնն է,ինչ հեզ ամուսնու համար լեզուանի կինը։ Մի՛ նայիր կնոջ գեղեցկութեանըեւ մի՛ փափագիր։Բարկութիւն է, լրբութիւն եւ մեծ ամօթ, եթէ կինն էամուսնուն հրամայողը։ Թշուառացած սիրտ, խոժոռ դէմք եւ սրտի վէրք էչար կինը։ Թուլացած ձեռք եւ կթոտած ծունկ է այն կինը, որ երանի չիտալիս իր ամուսնուն։ Մեղքի սկիզբը կնոջից է, եւ նրա պատճառով ենքմեռնում բոլորս։ Ելք մի՛ տուր ջրին եւ չար կնոջ համարձակութեանը. եթէ նա չի գնում ըստ քո ձեռքի ցոյց տուած ուղղութեան, կտրի՛ր քո մարմնից եւ հեռո՛ւ նետիր նրան։ 


Երանելի է բարի կնոջ ամուսինը, եւ բազում է նրա օրերի թիւը։Բարեգործկինն ուրախացնում է իր ամուսնուն եւ նրա տարիները լցնումխաղաղութեամբ։ Բարի կինը մի բարի բաժին է, որ Տէրը տալիս է իրենիցերկնչողներին. հարուստ թէ աղքատ՝ նրանց սիրտը գոհ է նրանից, եւնրանց դէմքը միշտ ուրախ է։ 



...








Breathe ''Every time when we lost the person that we needed more than anyone we lost the part of us that hoped for life....