''Տոնական տրմամդրություն'' 

Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ կարող եմ անտարբեր լինել Նոր Տարվա հանդեպ, որ կարող եմ կորցնել տոնական տրամադրությունս: Մինչև Ամանորը մնացել է...չէ, այն արդեն վաղն է...
  Մնեք ընկերներով կազմակերպեցինք տարբեր  նախատոնական խնջույքներ, որոնք շատ ուրախ էին անցնում, բայց միևնույն է մի բան այն չէ, կարծես մի բան թերի է...
Հասկացա կորել է ''տոնական տրմադրությունս'': Ի՞նչ անեմ: Ընտանիքումս էլ ոչ-ոք չի ուզում այն վերադարձնի, բացի այդ էլ նրանք  իրենց պարտականություններն են կատարում՝ պատրաստվում են վաղվա ''տոնական սեղանը'' առանց մեր ավանդական հնդկահավի կամ խոզի, բայց ես հնդկահավի կողմնակիցն եմ, այն ավելի համեղ է, քան խոզը, բացի դրանից էլ  խոզից օգուտ չկա...միայն ճարպեր:
Այս անգամ մենք Ամանորը դիմավորելու ենք շատ համեստ, որը ի դեպ իմ սրտով է:
Տոնածառը զարդարված է, ինչպես և տան բոլոր սենյակները, բայց տոնածառի տակ այս անգամ ոչ մի նվեր չի լինելու: Ես արդեն մեծ եմ (10տարեկան), հասկանաում եմ, որ Ձմեռ Պապիկ գոյություն չունի:

Ճիշտ է վերջերս իմացա, որ Լափլանդիան  գոյություն ունի, բայց գիտեմ, որ հաստատ Ձմեռ Պապիկը հիմա ճամփա չի ընկել իր սահնակով, որ ծննդյանս  օրը (հունվարի 14), ինչպես ամեն տարի մայրիկս էր ասում, եթե էդպես լիներ հաստատ մայրիկս ինձ կառաջարկեր նամակ գրել, բայց արդեն երկրորդ տարն է, նա այլևս չի առաջարկում,
խեղճ մայրիկ, երևի մինչ այդ նա էլ գիտեր, որ Ձմեռ Պապիկ գոյություն ունի:
   Դրսում ձյուն է գալիս, այնքան ուրախ եմ, վաղուց Նոր Տարվա շեմին ձյուն չէի տեսել:
 Ես նատած եմ իմ ննջարանում ու գունավոր մատիտներով  նկարում եմ ուրախ  Նոր Տարի և լիքըըը ձյուն, և սև հագուստով Ձմեռ Պապիկ: Իսկ ես ինքս հագել եմ սպիտակ շրջազգեստ, շատ եմ այն սիրում, մազերս  ինքս սանրով ուղիղ սանրել եմ ու գլխիս կապել սպիտակ բանտ:
Արդեն վերջացրեցի ներկել Ձմեռ Պապիկի հագուստը, նախընտրեցի սև, քանի որ իմ աշխարհում նա մահանում է կամ արդեն մահացել է...չնայած գուցե կապաքինվի: Հանկարծ ննջարանիս լույսերը  սկսեցին թրթռալ  , հետո անջատվեցին..տարօրինկ է հյուրասենյակում  լույսերը վառվում են...կանգնեցի ու ուզում էի մոտենալ դռանը, հանկարծ ննջարանի լույսերը վառվեցին, բայց կարմիր լույսով:
_Քո փոխարեն չէի շտապի անուշիկս:
_Ի՞նչ, ո՞վ եք դուք,-միանգամից շրջվեցի ու զարմացած հարցրեցի այդ տատիկին, ով բավականին գեղեցիկ տեսք ուներ, նրա զգեստը կարմիր էր, այն շքեզ էր, նրա ոտքերը չէին դիպչում գետնին, ես նորից հայացք գցեցի նրա ոտքերին, որպեսզի համոզվեմ, որ դա  ինձ չթվաց,-դուք... ի՞նչ է...
_Այո թռչում եմ,-ուրախ պատասխանեց նա,- ի՞նչ է կարծում էիր տոնական հրաշքներ չե՞ն լինում,-դեմքին ժպիտը պահպանելով ասաց նա:
_Ո՜չ, և սա հաստատ երազ է:
_Հէ՝յ դու շատ անհավատ ես փոքրիկ աղջնակի համար,-դեմքի արտահայտությունը միանգամից  փոխվեց դեպի տխուրը:
_Ուղղակի արդեն երկրորդ տարին է. ինչ մայրիկս չի առաջարկում ինձ նամակ գրել Ձմեռ Պապիկին, և ես հասակացա արդեն, որ մեծ եմ, և նա գոյություն չունի..
_Ոչ, ոչ անուշիկս մի՛ տխրիր,- իր փոքրիկ թևիկները շարժելով մոտեցավ ինձ, և սկսեց մազերս շոյել, որոնք ոսկեգույն են, հետո հայացք գցեց իմ նկարած Ձմեռ Պապիկին, և վախեցավ,- իսկ եթե ես քեզ առաջարկեմ ինթ հետ գալ դու կգա՞ս:
_Ո՞ւր,-զարմացած ու հույսով լի արձագանքեց նա:
Կատակում ես ի՞նչ է, ես կարծեցի քո փայտիկով ''տոնական տրմադրությունն'' կվերադարձնես:
_Ես հանձնվում եմ,-դժգոհ դեմքով ասաց նա և չքվեց:
 Ես փորձում էի արթնանալ, բայց չէր ստացվում:
_Ես գիտեի, որ տատիկիս չի հաջոզվի քեզ համոզել,-հանկարծ ննջարանիս լույսերը փոխվեցին կարմիրից կապույտ:
_Ի՞նչ, այդ փերին թոռնիկ էլ ունի,-նրա զգեստը երկնագույն  էր, իսկ զգեստի ծայրերը սպիտակ էր, բայց նա չէր  թռչում, չնայած իր թևերին, բայց նա փայտիկ ուներ...դե կախարդական...երևի...
_Ձեռքտ տուր ու արի ինձ հետ ես քեզ ցույց կտամ, թե ինչպես է Ձմեռ Պապիկը պատրաստում ամանորյա նվերները,-նա բռնեց իմ ձեռքը, և մենք տեղափոխվեցինք մի մեծ տուն, որի ներսի պատերը ամբողջովին սպիտակ էին, և պատերի վրա փակցված էին երկար ու մեծ գունավոր տոնածառի լույսեր, երբեք նման հիասքանչ  տւոն չեի տեսել:Բայց այդ տանը շարունկա եռուզեռ էր տիրում, ինչ-որ փոքրի արարածներ նվերներ էին փաթեթավորում, բայց նրանք ուրախ էին, և նրանք չեին կորցրեց իրենց  ''տոնական տրամադրությունը'',-այս փոքր արարածներին անվանում  են թզուկներ:
_Այո գիտեմ, նրանք Ձմեռ Պապու օգնկաաններն են, պարզապես ես նրանց այլ կերպ էի պատկերացնում:
_Ինչպե՞ս,-ժպտալով հարցրեց երկրորդ փերին:
_Դե մեծ ականջներով կանաչ տաբատներով ու կարմիր մայկաներով...և գլախարկով:
_Ոչ իհարկե ոչ, այո նրանք փոքրիկ են, բայց նման սարսափելի ականջներ չունեն, ի՞նչ ես կարծում ո՞ր հագուստն է նրանց ավելի համապատասխան:
_Իհարկե այս,-նրանց հագուստ բոլորիվին այլ էր, ոչ այնպիսին ինչպես ես էի տեսել մուլտֆիլմերում, նրանց տաբետւը կարմիր գունի էր, իսկ մայկաները՝ սպիտակ, և նրանք չունեին մեծ ականջներ, նրանք ունեին ոսկեգույն մազեր, և ոմանց գլուխներին կային ակնոցներ:-Իսկ հիմա մենք ի՞նչ ենք անելու այստեղ:
_Մենք հիմա  կգնանքն Ձմեռ Պապիկի մոտ, ամուր բռնիր ձեռքս:
  Մենք հայտնվեցինք մի սենյակում, որտեղ դրված էր երկար  փայտե սեղան, վրան տարատեսակ  գունավոր թղթեր, նամականեր և բացիկներ: Սենյակը ոիւներ նույն դիզայնը, ինչ նախորդ մեծը, այստեղ պարզապես առաստաղից արհեստական ձյուն էր գալիս, որը ինձ շատ գրավեց:
_Սա իսկական ձյուն է,-ասաց ինձ փերին:
_Այդ դեպքում ինչու այստեղ ցուրտ չի, և այն միայն վերևի մասում է:
_Քանի որ սա իմ սենյակն է, և ես այն կահավորել ու զարդարել եմ այնպես ինչպես, որ կհավաներ յուրաքանչյուր երեխա,-հանկարծ հայտնվեց Ձմեռ Պապին և սկսեց խոսել ինձ հետ:
_Այո իսկապես շատ գեղիցիկ է...այստեղ կարծես ամեն ինչ...
_Այո վերջապես ասա այդ բառը,-գոչեց հանկարծակի փերին:
_Կախարդական է:-հպարտ ասացի ես, որից հետո ինձ տարօրինակ, բայց հաճելի զգացում պատեց, ես ինձ լիարժեք զգացի, այպիսի տպավորություն էր մոտս, որ տոնական տրամադրությունս վերադառնում է, բայց միևնուն է ես արթնանալու եմ, և այս ամնեը կորի:
_Ոչ այդպես չէ,-ասաց Ձմեռ Պապիկը:
_Ի՞նչ,-զարմացաց գոչեցի ես:
_Դե ես կարողանում երեխաների մտքերը լսեսլ,- իր խռպոտ ու ուրախ ձայնով ասաց Ձմեռ Պապիկը,- և դա բոլորովին այդպես չէ, եթե դու իսկապես մինչև վերջ հավատաս, ապա քո տրմադրուըթյունը կվերադառնա քեզ, և ոչ միայն դա: Եկ գնանք քեզ ցույց տամ, թե ինպես ենք մենք այստեղ նվերներ պատրաստում: Իդեպ ինչու այս վերջին երկու տարիներին ինձ նամակ չէիր գրում:
_Դե քանի որ մայրիկս չէր առաջարկում, և ես սկսեցի մտածել, որ...դե որ դու իրական չես,-ամաչելով ասացի ես
_Ոչ ես սպասում էի քո նամակին:
_Ինչ, դու իսկապե՞ս սպասում էիր իմ նամակին:
_Այո, իհարկե՛:
_Դու իսկապես բոլոր երեխաների անուները հիշում ես՞:
_Այո, եթե ես չկարողանայի հիշել ձեր բոլորի անուները, ինձանից էլ ի՞նչ Ձմեռ Պապիկ:
  Խոսելով մենք հասանք ինչ-որ մեծ կապույտ դռան մոր,որի բռնակաները ոսկեգույն էին: Ձմեռ Պապիկը փչեց, և այն բացվեց:
_Արի ինձ հետ:-ասաց նա և մեկնեց իր ձեռքը ինձ:
 Այնտեղ տարբեր նվերներ կային լցվա մի մե՜ծ արկզի մեջ, որոնք վերևից տափվում էին այդ արկզի մեջ:
_Ընտրիր ցանկացած նվեր:
_Ոչ այստեղ այն երեխաների նվերներն են, ովքեր նամակ են գրել քեզ,իսկ ես չեմ գրել, և ես արժանի չեմ դրան,-արցունքներս սրբելով ասացի ես,-կներես որ չէի հավատում քեզ...
_Ոչինչ իմ փոքրիկ կարևորը, որ դու վերականգնեցիր այն...գիտես ինչ դու կարող ես հիմա մտապահել կամ նամակ գրել ինձ, ինչ ցանկանում ես:
_Այո ես այն կմատապահեմ:-ուրախացած ասացի ես:
       

Ես հայտնվեցի կրկին իմ ննջարանում գունավոր մատիտներն ու թուղթը ձեռքիս:
Միանգամից վազեցի հյուրասենյակ՝ ամբեղջ սեղանը արչդեն պատրաստ էր, տունը զարդարված էր այնպես, ինչպես մենք էինք զարդարել՝ես, քույրիկս ու եղբայրս, բայց մի քանի ավելացումներով:Կարծես հեքիաթում լինեի, աչքերս սրբեցի, ''չէ այն իրական է'', ես կարգի բերեցի իմ սպիտակ շրջազգեստը, և ուղղեցի գլխիս վրայի բանտը ու վազեցի ընտանիքիս անդամների մոտ: Սա հյենց այն Ամանորն էր, որի կարիքը ես ունեի, իմ ամանորյա տրմադրությունը վերականգնվեց:

Aх это сон!!!  

Господи как жарко, нечего не хочется делать. Как хорошо, что есть ночь. Ночью можно помечтать о чем только угодно...это же бесплатно...

  На небе столько звезд просто прелесть, а луна, она такая красивая, вот бы быть луной, можно было  понаблюдать за людьми и узнать, что они говорят обо мне или, что делают. Сажусь в автобус, возле окна и рассматриваю все, что есть за окном, автобус едет так быстро, а холодный ветер бьет в лицо... Боже как приятно. Жаль, что его сейчас нет рядом... вдруг автобус проходит мимо какого-то сада, там много людей, одни гуляют, другие просто сидят, как тот парень, который мне уже давно нравится. Стоп. Это же Он..автобус останавливается...Он смотрит на меня и улыбается, Боже какая прекрасная улыбка

_Ей хочешь прогуляться?-спросил Он..у-х-ты я онемела...''ей детка давай спускайся он тебя ждет''-велит мне мой внутренний голос, но я не в силах просто встать. Но все таки я спускаюсь и иду к нему, делаю быстрые шаги.
_Привет.
_Привет-отвечаю ему с улыбкой на лице...его руки, они такие большие, как хочется прикоснуться  их...его лицо, оно бесподобно, в жизни не видела подобное Божье творение. Не знаю почему он вдруг решил позвать меня, ведь мы некогда не были близки, просто слегка знакомые, но думаю это в его жизни первое правильное решение..молодец.
_И куда ты ехала?-спросил Он посмотрев  вниз, ну тоисть на меня, я такая  не очень высокая..так неловко, а он такой высокий...хотя без разницы...
_Да так поздно уже, домой хотела поехать.
_А как же ночь? Ты знаешь ночью гулять гораздо приятнее. Посмотри на звезды они так прекрасны...
_Да они прекрасны, иногда я думаю они слегка понаблюдают за нами, может им интересна наша жизнь, как мы живем здесь-не отрывая глаза с черных небес заговорила я, и в то же

время чувствовала как он смотрит на меня, улыбаясь.Да я и не думала, что он такой, и тоже любит звезды и ночь, как я. 
_Да они просто...-не закончив фразу, сразу поворачивает голову и смотрит на меня каким-то странным взглядом-послушай можно я на одну ночь останусь у тебя?-Что-о?, он в своем уме? -я знаю ты живешь с подругой...
_Да так и есть и не думаю, что ..что это хорошая идея!
_Да ладно, я знаю твоя подруга сейчас отдыхает в другой стране. Всего лишь на одну ночь. Я поссорился с отцом.
_Так..ты позвал меня, лишь чтобы попросить остаться на ночь?.. Да можешь спать на диване.
Мы идем ко мне домой, пешком.
-А может поедем на автобусе?-предложила я
Мы уже дома. Как же  хочется мне спать.
_Есть что-нибудь поесть?-открывая холодильник спрашивает Он. Он что серьезно? Я хочу спать. Какое поесть? Мне лень!
_Не знаю, холодильник же перед тобой. Ладно я иду спать. Доброй ночи. Сзади тебя находится диван.
_Эй постой-ка... А как же приготовить для меня постель?
_Ты же на диване будешь спать...
_Да но...а подушка?
Да он издевается. Кто спит с подушкой на диване? Я направляюсь в спальню, беру подушку и одеяло.
_Вот, возьми.
_Спасибо,-улыбаясь говорит он, какая прекрасная улыбка, но если он продолжит так, то он скоро надоест мне!
 Я направляюсь в свою комнату и ложусь спать. Как я скучала по своей кроватке. Как хорошо спать в одиночку, вся кровать моя, и я не собираюсь ее делить стем парнем который мне нравится, и почему он мне вообще нравится? Я некогда не думала, что мне кто-то может понравится.
 Как же не удобно спать, кровать что с тобой? Открываю глаза смотрю на часы, часы показывают три часа ночи. Странно а я ведь некогда не просыпаюсь посреди ночи, поворачиваюсь в другую сторону, и вижу как рядом со мной лежит Он. Он спит  как младенец. Но Стоп! Как он здесь оказался? Если он останется здесь я не смогу заснуть, я не могу спать, когда кто-то рядом со мной спит. Встаю с кровати и начинаю Его будить.

_Эй девочка,-орет водитель автобуса,-это последняя остановка не хочешь выйти?
Что-о не ужели я все это время проспала всю дорогу?И все из-за него. Встаю с места, даю деньги водителю, и выхожу с автобуса. Боже какой странный день, какое странное воображение у меня. Дохожу до сада, возле моего дома и...
_Привет,-улыбаясь говорит Он.-Нет только не это, спасибо не надо...странным видом  смотрю на него и  иду  быстро в дом...

                                                                   x x x  

 Մոտավորապես մեկ ամիս է ինչ ես գտնվում եմ այս տանը: Նրանք իսկապես ինձ համար ընտանիք են դարձել: Բայց  Դավիթը, նա չափազանց անթերի է, դա ինձ և՛ վախեցնում է, և՛ հաճելի է: Ի՞նչ է թաքնված այս բարի, անթերի ու գեղեցիկ դիմակի տակ: Նա չափազանց գեղեցիկ է, արդեն մեկ ամիս է ինչ ապրում եմ այստեղ, բայց հասցրել եմ նրանց հետ կապնվել և սիրել ընտանիքիս պես: Շուտով ես կգնամ դպրոց....կրկին...արդեն վերջին՝ ավարտական տարին է: Պ.Հայկը կարծում է,որ ես պետք ՝ մասնբագիտություն ձեռք բերեմ: Ես տասնութ տարեկան եմ, և ավարտել եմ ընդհամենը 11-րդ դասարանը, որից հետո կյանքիս գույները փոխվեցին սևի ու մոխրագույնի: Այժմ գիշեր է, ես նստած իմ սենյակում գիրք եմ կարդում: Հանկարծ ինչ-որ մեկը ներս մտավ..:
_Կներես, ես պարզապես չեմ կարողանում քնել:-ասաց Դավիթը:
_Ես նույնպես:
_Ի՞նչ ես կարդում:-հարցնելով մոտեցավ նստեց կողքիս՝ մահճակալի վրա:
Մենք ամբողջ գիշեր խոսեցինք...Նա հաճելի զրուցակից էր: Չեմ էլ հիշում, էե ինչպես եմ քնել:
Առավոտյան  ժամը ութն է,զարթուցիչիս ձայնից արթնանում եմ, արագ վերցնում եմ վերնաշապիկս ու տաբատս ու սկսում սենյակս կարգի բերել: Դուրս եմ գալիս սենյակիսցս, պ.Հայկը  արրդեն արթանցել էր, և հիմա ծխում է: Ես միագամից սկսեցի նախաճաշ պատրաստել: Պ.Հայկը սկսեց նախաճաշել:
_Իսկ դու չե՞ս նախաճաշում, աղջի՛կս:
_Ոչ ես կսպասեմ մինչև Դավիթը արթնանա:
_Լավ, դե ես գնամ աշխատանքի, խելոք կմնաք տանը, հա՛:
Ես նրան ի պատասխան ժպտացի և նա հեռացավ: Սկսեցի սեղանը հավաքել, կեխտոտ ամաննները ընդհամանեը հասցրեցի դնել լվացարանում, և հանկարծ զգացի, թե ինչպես ինչ-որ մեկը գրկեց մեջքս: Ես արագ շրջվեցի ու փախա այն կողմ, ու վախեցած սկսեցի անյել նրան: Իսկ նա սկսեց ժպտալ ու նայել ինձ, կարծես ոչինի չի եղել:
_Ի՞նչ ես անում...
_Ոչինչ...ի՞նչ, չի՞ կարելի գրկել քրոջս:
Երեկոյան նստած բազմոցին հեռուստացույց նայելուց բացի էլ ինչ կարող է լինել հաճելի, երբ նայում ես սիրելի հաղորդում, բացի այդ էլ անելու բան էլ չկար: Պ.Հայկը դեռ չի վերադարձել աշխատանքից...ես տանը մենակ եմ: Հանկարծ թակոց լսեցի, մի կերպ՝ զլանալով գնացի դեպի դուռը, որ բացեմ: Դավիթն է: Նա ներս մտավ, նայեց ինձ, ծիծաղեց....անսպասելիորեն նա ինձ հենեց պատիհն, կարծես հանցագործ լինեի: Սկսեց ուշադիր նայել աչքերիս մեջ,աչքերում փայլ նյկատեցի, բայց իմ ներսում վախն արդեն հաստատվել էր, ու մարմինս էլ դողում էր: Ես արագ դուրս պրծա նրանից...բարեբախտաբար դուռը բաց էր, արագ վազեցի դուրս, չգիտեմ ուր ու ինչու եմ վազում...ճանապարհիս նկատեցի  երկաթգծեր, արագ վազեցի քանի դեռ գնացք չկար...հանկարծ զգացի, որ ինչ-որ մեկը արագ ձեռքիցս բռնելով հետ քաշեց, ու այդ պահին գնացքը արագ անցավ:
_Գժվել ե՞ս ինչ է,-բարկացախ բղավեց Դավիթը,-դու կարող էիր մահանալ,-վախեցած նորից ասաց նա, ու արագ գրկեց ինձ: Հետո գլուխս համբուրեց:
_Խոստացի՛ր, որ երբեք  նման բան չես անի:
_Ներիր, բայց չեմ կարող խոստանալ...,-արագ ազատվեցի նրա ձեռքերից ու վազեցի:
_Ո՜չ, ո՜չ,- բղավեց Դավիթը:
 Բայց արդեն ուշ էր..ես նորից չեի նկատել գնացքը: Այո ես մահացա: Ահա ես տեսնում եմ  արնոտ մարմինս՝երկաթգծի վրա գցած, Դավիթն էլ ծնկի իջաց լացում է...
Չգիտեմ ինչու նման հիմար քայլի գնացի, ես պարզապես շատ վախեցած էի, ես վախենում էի նրանից....չգիտեմ ինչու: Հուսով եմ նրանք ինձ կներեն..պատկերացնում եմ, թե որքան ցավոտ կլինի պ.Հայկի համար, երբ իմանա մահվանս մասին..ես կրկնակի ցավ պատճառեցի նրան:
Լավ կլիներ, որ նա ինձ չմոտենար, և ոչ-մի 
կոպեկ չտար: Այդպես բոլորիս համար լավ կլիներ՝ ես կապրեի իմ դժբախտ պատանեկությունը, իսկ պ.Հայկն ու Դավիթը հաստատ ուրիշ ելք կգտնեին նորից լավ ընտանիք լինել...առանց ինձ!   

                               x x x     

 Արդեն երկրորդ օրն է ինչ ես բնակվում եմ նրանց տանը: Այդ երիտասարդի անունը Դավիթ է, իսկ նրա հոր անունը՝ Հայկ: Նրանք իսկապես բարեհամբույր մարդիք են: Ես վաղուց արթնացել էի, և նրանց  համար  պատրաստել էի  նախաճաշը, այդ փոքրիկ ու կլորիկ սեղանի վրա տե չկա՝ ամբողջ սեղանին տաևատեսակ ուտելիքներ են: Ես կանգնած հիանում էի իմ գցած սեղանով, է առաջինը  խոհանոց եկավ  պ.Հայկը, նա սկսեց նախաճաշել՝առանց սպասելու Դավիթիին: Ես էլ նրան սուրճ լցրեցի:
_Բարի լու՜յս բոլորին,-ասաց Դավիթը: Երևում է նա լավ է քնել գիշերը, դե բնականաբար, եթե ես էլ քնելիս երգ միացնեի ես էլ լավ կքնեի, միայն թե նրա լսած երաժշտության տակ անհնար էր քնել...Նրա չսանրված գանգուռները նրան մանակական տեսք են տալիս, նա նստում է սեղանի մոտ: Պ.Հայկը սուրճն է  խմում և թերթ կարդում: Դավիթը նկատելով դա նայում է դեպի ինձ և ժպտում:
_Ես պետք է գնամ աշխատանքի, որ երեխաներիս պահեմ:-ասաց պ. Հայկը, որից հետո համբուրեց իմ ու Դավիթի ճակատները ու գնաց:
_Ապրես,-ուրախանալով ասաց Դավիթը,-ես խոստանում եմ բարձրացնել աշխատավարձտ...
_Ինձ պետք չէ քո գումարը:
_Իսկապե՞ս:
_Այո, ես շատ եմ մտածել այս մասին..և...ես հասկանում եմ հորդ ցավերն ու զգացումները: Այդ ամենի միջով ես էլ եմ անցել, և կորցրել աղջ ընտանիքս:
_Ցավում եմ...
_Սկզբում մայրս մահացավ քաղցկեղից, հայրս  էլ մեղադրելով իրեն՝ ամիսներով փակվեց իր սենյակում, և չսնվելունհետևանքով մահացավ:
_Քո ընտանիքը սիրող ընտանիք է եղել, իսկ իմ մայրը պարզապես հեռացել է մեզանից:
Ես ոչինչ չասացի, քանի որ անկարող եմ խոսել....միամգամից հիշեցի մորս, թե ինչպես  ես նրա դին գտա...խեզտվում եմ արցունքներիս մեջ, բայց ուժ եմ հավաքում մեջս, որ ոչ-մի կաթիլ չընկնի...

                                                               x x x

Արցունքներս սկսեցին արագ թափվել այնպես, որ մի պահ կարծեցի նրանք ուզում են խեղդել ինձ: Եվ այսպես ես խեղդվում եմ սեփական արցունքներիս մեջ, և մեքենայաբար ընկնում քնի մեջ:

Արևի ճառագայթները  մարտի մեջ են մտել ինձ հետ, նրանք ուզում են արթնացնել ինձ, և դա նրանց հաջողվում է. բացում եմ աչքերս ու նայում դեպի արևը, որոնք պատուհանից այն կողմ են գտնվում: Պատուհա՞ն: Վախեցած վերկացա, նստեցի....ես նստած եմ մահճակալի վրա: Նման շքեղ ննջարան ես դեռ չէի տեսել, այն ամբողջովին ճերմակ է. Սպիտակ պատեր, առաստաղ,մահճակալ, անգամ վարագույրներն են սպիտակ: Արագ ծածկոցը դեն եմ նետում...փառք Աստծո հագուստս հագիս է, միայն կեդերս չկան, գլուխս մահճակալից ցած կախեցի, որ գտնեմ նրանց: Բարեբախտաբար նրանց չէին գողացել...պատկերացնում եմ ինչ կլիներ, եթե գողանային՝ բոբիկ էի մնալու մեկ շաբաթ: Արագ սկսեցի կեդերս հագնել, մոտեցա դռանը, որ այն բացեմ, բայց այդ պահին ներս մտավ մի երիտասարդ՝ նրա մազերը թուխ ու գանգուռ են, բարակ իրան այս երիտասարդի թևերը բարակ են, որոնց վրա արտհայատիչ նկատվում են երակները... միջին հասակի: Նա հանկարծ մոտեցավ  ինձ, ես հետ քաշվեցի, նա ժպտաց, մի քայլ արեց ու

_Մի վախեցի՛ր ինձանից,-ասաց նա:

_Ինչո՞ւ, ես քեզ չեմ ճանաչում: Ինչպես եմ ես այստեղ հայտնվել: Ո՞վ ես դու:

_Լավ հանգստացի՛ր, միանգամից այդքան հարցեր...

_Ես պետք է գնամ,-ասացի: Մոտեցա դռան մոտ, մի պահ կանգ առա նաեյիցի նրա կողմ,-և շնորհակալություն ինձ օթևան տալու համար,-ժպտալով ավելացրեցի:

_Խնդրեմ,-ուրախանալով ասաց նա:
_Բայց ես այս ամենի կարիքը չունեի:-նույն կերպով պատասխանեցի նրան, որից հետո նա արագ փոխում է իր դեմքի արտահայտությունը, և ես հպարտությամբ դուրս եմ գալիս ննջարանից, հայտնվում հյուրասանյակում, որտեղ ինձ ծանոթ դեմք եմ տեսնում: Այդ նա է՝ նույն տղամարդը, ով երեկ այգում դրամ գցեց այն բաժակի մեջ: Ես միանգամից վախեցած, զարմացած կանգ առա: Նա ժպտաց տեսնելով ինձ:

_Հայրիկ, նա ուզում է գնալ:-խոսեց այդ պահին գագռահեր տղան՝ մեջքիս հետևում կանգնած:

_Ինչո՞ւ ես ցանկանում գնալ աղջիկս, մի՛ վախեցիր, մենք քեզ չենք վախեցնի...

_Ո՛չ, շնորհակալ եմ, ես չեմ կարող ընդունել ձեր առաջարկը ու պարզապես մնալ այստեղ, բացի այդ երեկվա ձեր տված գումարը արդեն բավական էր:

_Այո, բայց այն կինը ձեռքիցտ խլեց բաժակի մեջ եղած գումարը
_Իրո՞ք...-միջամտեց գանգռահերը

_Այո, նա վերցրեց ամբողջը...բայց...բայց ես նրան չեմ մեղադրում, նա երևի ինձանից շատ ուներ դրա կարիքը:
_Գուցե, բայց աղջիկս դու որդուս հասակին ես, և այն էլ՝ աղջիկ, այսքան գեղեցիկ, իսկ դրսում այնքան վատ մարդիկ...

_Այո վատ մարդիկ կան, բայց Աստված ինձ զերծ է պահել նրանցից: Եվ ևս մեկ անգամ շնորհակալություն ձեր գթասիրտության համար:-ասացի և դուրս եկա տանից: Այնքան վատ եմ զգում ինձ,  ախր ես չեմ ուզում, որ նրանք ինձ խղճան...բայց, եթե օրինակ առաջարկեին իրենց տանը աշխատել ու մնալ այնտեղ...գուցե կհամաձայնվեի:

_Սպասի՛ր,-լսեցի  ինչ-որ մեկի գոռոցը մեջքիս հետևում և արագ շրջվեցի, դա գանգուռն է: Նա վազելով   մոտեցավ ինձ,- ինչո՞ւ չցանկացար մնալ մեր տանը:

_Չեմ ուզում, որ մարդիկ ինձ խղճան:

_Այո դա ահավոր է...

_Բացի այդ գուցե ձեր տանը մնալու դիմաց ինչ-որ բան կպահանջեիք:

_Օրինակ ին՞չ:-ժպտալով հարցրեց նա:

_Օրինակ,-մտածողի դեմքի արտահայտություն ընդունելով ասացի ես,- գուցե դու կցանականաիր ինձ բռնա-բարել,-ձեռքերս իրար սեղմելով ու անավստահ  դեմքի արտահայտություն ընդունելով ասացի ես:

_Վերջ տո՛ւր....հապա ինձ նայի՛ր:-ես կատարում եմ նրա հրամանը ու նայում իր երիկնագույն կամ գուցե մոխրագույն ինձ թվացող աչքերին,-Ուշադիր նայիր ինձ,- մոտենալով կրկին հրամայեց նա,-միթե՞ ես նման եմ ստոր մարդու,- ցածր ձայնով ասաց նա:

_Այո, աչքերտ շատ գեղեցիկ են, ով իմանա ինչ է թաքնված այս գեղեցիկ աչքերի ներքո:

_Վերջ տու՛ր,-բարկացած ասաց նա, հետո բղավելով կրկին խոսեց,- այո՛, ես հասկանում եմ, որ դու չես կարող վստահել մարդկանց, բայց խնդրում եմ համաձայնվիր հորս առաջարկությանը...

_Ինչո՞ւ ես խնդրում, որ գամ:

_Որովհետև,-թախծոտ ձայնով խոսեց նա,-որովհետև դու նման ես իմ...-աչքերը սուզվեցին արցունքների մեջ, որոնք պայքարքւմ էին չընկնելու համար,-դու նման ես իմ քրոջը...իմ մահացած քրոջը: Նա մահացել է ավտովթարի ժամանակ:

_Ցավում եմ...
_Մնչև քեզ հանդիպելը հայրս անհամար թափառում էր դրսերում, հարբում, բայց երբ երեկ  նա  սթափ վիճակում տուն եկավ ու պատմեց քո մասին, ես հասկացա, որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ,-մեղայական  հայացքով սկսեց նայել վրաս,- փրկիր հորս, նա քո կարիքը շատ ունի, թույլ տուր, որ մենք քո ընտանիքը դառնանք,-վերջին խոսքի ժամանակ արցունքնրը չդիմացան ցավին ու սկսեցին ընկնել ցած: Նրան տեսնելով այդ վիճակում ու լսելով “թույլ տուր, որ մենք քո ընտանիքը դառնանք” խոսքերը իմ արցունքներն էլ ընկան, բայց ես արագ սրբեցի այն,-խնդրում եմ:

_Ես չեմ կարող պարզապես ապրել ձեր  տանը...ձեր հաշվին...ներիր:-ես հիմար եմ, ախր ես հասկնաում եմ,որ ցանկանում եմ ապրել նրանց հետ, նրանք վատ մարդկանց նման չեն, ինչու նման բան ասացի:

_Խնդրում եմ,-արագ սրբելով արցունքները ասաց նա,-գիտես,-դեմքին  ժպիտ նկատեցի,-դու կարող ես մեր տանը աշխատել, եթե չես ցանկանում մեր հաշվին ապրել,-ծիծաղեց,- ի՞նչ կասես: Համաձայն ե՞ս:

_Այո,- ես զգացի, որ սկսեցի հալվել նրա ժպիտից: Ես չէի կարող մերժել նրան:

_Հայրի՛կ, մենք վերադարձանք: Նա համաձայնվեց մեր տանը ապրել:-հպարտորեն ասաց նա՝ ակնկալելով հոր գոհ ժպիտը:

                    Հասմիկ Սարգսյան
                               կամ       

պատանի անօթևանի անսովոր հոգեբանությունը

Մոխրագույն երկնքից եկող լույսը ստիպեց ինձ արթնանալ:Այս անգամ ես գիշերել էի ինչ-որ այգում գտնվող նստարանին, չնայած  նախկին գիշերածս տեղը ավելի հարմար էր, այնտեղ գոնե փափուկ մատրաս կար ...Այս նստարանի պատճառով մեջքս սկսեց ցավել,բայց ես չէի ուզում վերկենալ պարկածս տեղից, ես պարզապես առանց աչքերս  թարթելու նայում էի դեպի երկինքը,կարծես առաջին անգամ էի այն տեսնում...Բայց բացի դեպի մոխրագույն երկինք նայելը ինձ ուրիշ ոչինչ չէր մնում:Ո՞ւր գնաի, ի՞նչ անեի, ամեն ինչ փորձել եմ : Բոլոր ծանոթներս ու բարեկամներս ինձ մոռացել են շատ վաղուց:Ընդհամենը 6 ամիս առաջ ես ունեի ամեն ինչ: Ես Հասմիկ Սարգսյանն եմ՝ հայտնի բժիշկ պարոն Սարգսյանի դուստրը: Ես ունեի շատ ընկերներ, իսկ բարեկամներն ու հորս ծանոթները միշտ մեր տանն էին, նրանք ամենօր հորս աշխատանքային սենյակում ինչ-որ բաներ էին քննարկում:Մեր ընտանիքը շատ մեծ համբավ ուներ մեր երկրում,մեր ընտանիքը օրինակելի ընտանիքներից  մեկն էր, մեր ընտանիքում երբևիցե վեճ չի եղել,մեր ընտանիքը շատ ուրախ ընտանիքից էր ,մեր  ընտանիքը...Բայց ամեն ինչ փոխվեց, երբ մայրս քաղցկեղից մահացավ,հայրս անկարող էր փրկել նրան:Նրանք  այդ ամենը թաքցնում էին ինձանից..պատկերացնում եք ինչ ահավոր է: 
Ես որոշել էի ինքս առաջին անգամ ընթրիք պատրաստել:Ամեն ինչ պատրաստել էի, անում էի այն ինչ գիտեի,կարողանում էի,և հանկարծ, երբ այն պատրաստ էր գնացի  ծնողներիս ննջարան , որ  մորս կանչեմ  և գտա նրան իր մահճակալում՝ սբրտնած պարկած: Ես նկատել էի որ վերջին օրերումմայրս շատ է փոխվել, նա միշտ պարկած էր անկացնում իր օրը կամ հայրիկի հետ երկար ժամանակով ինչ-որ  տեղ գնում: Բայց իմ մտքով անգամ չէր անցել, որ նա կարող է առողջական լուրջ շատ լուրջ խնդիրներ ունենալ: Ես գնացի նիանց սենյակ, որպեսզի մայրիկին հրավիրեմ հյուրասենյակ, մոտեցա նրան, կարծում էի, որ կրկին անգամ քնած էր
_Մամ,-ասացի ես և փորձեցի արթնացնել նրիան, բայց ոչ մի շարժում նա չարեց,-մամ,-կրկին բարձր ձայնով ասացի ես ու սկեսցի արագ ուսին հարվածել, բայց նորից ոչինչ: Նա չէր բացում աչքերը ... ես չգիտեի ինչ անել, սկսեցի գոռալ, ավելի ուժեղ հարվածել նրա ուսին, հետո սկսեցի հարվածել դեմքին, ամեն ինչ անիմաստ էր...սկսեցի լաց լինել, արցունքներս արտագաղթողների պես արագ դուրս էին թափվում աչքերիցս...սկսեցի ամբողջ մարմնով հրել նրան, բայց միևմնույնն է, ամեն ինչ անիմաստ էր: Հաշված րոպեներից հայրս վերադառնում է աշխատանքից, ձայն տվեց ինձ, հետո մտավ ննջարան. ես խուլիգանի պես հարձակվել էի մորս վրա՝ փորձում էի ամեն կերպ արթնացնել նրան: Հայրս վախեցած նայեց մեր կողմ, հետո արագ գրկեց ինձ, համբուրեց գլուխս, հետո ծունկի եկավ, բռնեց գլխիցս և ասաց.
_Հանգստացի՛ր, ամնե ինչ լավ կլինի: Լսում ե՞ս: Լա՛վ կլինի:- Հետո հրամայեց ինձ հեռանալ սենյակից: Ես արագ գնացի իմ ննջարան, և սկսեցի  հեծկլտալ: Արցունքներս արտագաղթում էին  աչքերիցս, ես չէի կարողանում կանգնեցնել նրանց:

***

_Օրհնեա՛լք եղերո՛ւք ի շնորհաց Հաց Սուրբ Հոգույն: Երթա՛ք խաղաղութեամբ եւ Տեր Յիսուս եղիցի ընդ ձեզ, ընդ ամենանդ: Ամէն:-ասաց հոգևորականը իր խռպոտ ձայնով:
 Բոլոր մարդիկ գնացին դեպի իրենց մեքենաները.ես լսում էի նրանց մեքենաների ձայները, թե ինչպես էին նրանք ավելի հեռանում: Մորս գերեզմանի մոտ մնացինք միայն ես ու հայրս: Նա գրկել էր  ինձ ամբողջ մարմնով, ու լաց էր լինում փոքր երեխայի նման, որից խլել էին իր սիրելի խաղալիքը:
   Մորս մահվանից հետո անցել էր երկու ամիս, ես համակերպվել էի (մի-քիչ) մորս բացակայության հետ: Բայց հայրս...նա...ես նրամ վերջին անգամ տեսել էի մորս թաղման ժամանակ.դրանից հետո նա փակվել էր իր սենյակում: Ես նրան միշտ ուտելու մի բան էի տանում, բայց հազվադեպ էր ինձ հաջողվում նրան ստիպել, որ ուտի.հիմնականում նա հրաժարվում էր ուտելուց, չէր թողնում ինձ ներս մտնել: Մի քանի շաբաթ ես անցկացրել եմ  նրանց ննջարանմի դռան մոտ:  Չնայած մի որոշ ժամանակ ինձ հաջողվել էր նրան կերակրել, բայց ընդամնեը երկու օր: Հայրս իրեն էր մեղադրում մորս մահվան մեջ: Երկու օր հետո նա նորից հրաժարվեց սնվելուց ու ընդհամնեը մի քանի օր հետո ես հորս գտա մահացած, ակնհայտ էր, որ նա ինքնասպանություն էր գործել: Անկարող եմ  նկարագրել այն, ինչի ականատես եղան աչքերս: Եվ ընգհամնեը մեկ ամիս հետո ես կորցրեցի մեր տունը: Այդ օրը ես գինովցած էի, հիմարի նման սկսեցի լաց լինել, հետո մտքովս անցավ կրկնել հորս քայլը՝ինքնասպանության փորձ կատարել. ես հրդեհեցի մեր տունը, բայց ցավոք ինձ փրկեցին: Ընկերս՝ Արթուրը վերջին պահին ինձ դուրս հանեց տանից: Նա միակ իմ մտերիմ ընկերն էր, որ այդ պահին կողքիս էր, սակայն ես նրան էլ կորցրեցի. նա բարկացավ  այդ արարքիս համար և ասաց, որ այլևս անկարող է ինձ օգնել այն դեպքում, երբ ես ինքս չեմ ցանկանում օգնել ինքս ինձ:
    Եվ հիմա ես թափառում եմ փողոցներով, նայում բոլոր սրճարանների պատուհաններից, հիշում ընտանիքս՝ մինչև մորս մահը ու հեռանում: Ես անզոր եմ լաց լինել, քանզի վաղուց աչքերումս արցունք չի մնացել, անգամ նրանք են ինձ թողել հեռացել: Մի վայր կար, որ միշտ գնում էի. այնտեղ տարբեր երգիչներ,խմբեր համերգներ էին տալիս, դա մի փոքր երաժշտական-սրճարան էր՝ մուգ շագանակագույն պատերով, որոնք փայտե տեսք էին տալիս սրճարանին, իսկ սև լույսե՜րը... Սիրում էի օրս այնտեղ անցկացնել, արդեն բոլորը ճանաչում էին ինձ և թուլ տալիս շաբաթը մեկ անգամ լողանալ, ու նոր հագուստ էին տալիս: Բայց ոչ ավելին, նրանք անկարող էին ինձ օթևան տալ: Բայց այնուամնենայնիվ շաբաթը մեկ անգամ այդտեղի սեղաներն ու բեմն էի մաքրում, չնայած որ մաքրելու կարիք չկար, քանի որ նրանք ունեին հավաքարար: 
Այժմ քայլում եմ դեպի այդ սրճարանը, ճանապարհիս բոլոր մարդիկ ուշադիր ինձ են նայում, ես ինձ այլմոլորակային եմ զգում, ով արտաքնապես տարբերվում է նրանցից, դա ցավոտ է...հավատացեք: Բայց ես համակերպվել եմ դրան: Այս ամենում  մի լավ բան կա՝ ես տարբերվում եմ մյուս անօթևաններից, նրանք ովքեր բավականին երկար ժամանակ է ինչ օթևան չունեն. նրանց մաշկը վաղուց դարձել է սև և տհաճ հոտ է գալիս նրանց վրայից,իսկ ինձանից՝ ոչ, և այդ ամնեը ի շնորհիվ սրճարանի տերերի: <<Շնորհակալ եմ Տե՛ր , որ գոնե հագուստից ու մարմնի մաքրությունից չես զրկել ինձ>>,- մտածեցի գլուխս վեր բարձրացնելով ու մեքենայաբար սկսեցի ժպտալ: Բայց երկինքը այնքան մռայլ էր, որ կարող էի անվերջ նայել նրան: Քայլերս ինձ հասցրեցին այգու մոտ, որը գտնվում է այդ երաժշտական-սրճարանի հարևանությամբ: Որոշեցի մի-քիչ նստել: Ոտքերս ծալված նստած եմ նստարանին և նայում եմ դեպի երկինքը, հանկարծ նկատեցի, թե ինչպես մի տղամարդ մոտեցավ ինձ,  նայեց ինձ, հետո նայեց գետնին ու գումար գցեց այնտեղ և հեռացավ, նրա աչքերում թախիծ նկատեցի: Հետո նայեցի գետնին ու այնտեղ բաժակ նկատեցի: << Օ՜ Աստված իմ, նա կարծեց, որ ես դրամ եմ մուրում:>> Այդ մտքից սկսեցի կարմրել.ախր ես այսքան ժամանակ դրամ չեմ մուրացել, ես միշտ բավարարվել եմ աշխատածս գումարով: Չէ՛, չէի կարծում, որ ամոթ է, պարզապես ես չէի կարող նման բան անել...անզոր եմ բացատրել, թե ինչու..Հաշված ժամերի ընթացքում այդ տղամարդը նորց վերադարձավ ու նորց գումար տվեց, նրա օրինակին հետևեցին այգում գտնվող մարդիկ: Ընդհամենը մեկ ժամում այդ վբաժակը լցվեց դրամներով: Դիմացս մի մուրացկան էր նստած՝ նրան բազմիցս տեսել եմ այս այգում , նա տաքանքաբար ինձ էր նայում:
_Արդեն մեկ ամիս է, ինչ այստեղ եմ, բայց ոչ-ոք ոչինչ չի տալիս: Արդար չէ, այդ քո բաժակի գումարը իմը պետք է լիներ, և ես ինձ իրավունք եմ վերապահում այն վերցնել:-ասաց այդ մուրացկանը ու մոտենաով ինձ, ագահաբարո վերցրեց բաժակը: 
 Ես անկարող եմ որևիցե տառ անգամ արտաբերել: Վախեցած եմ:
   Արդեն երեկո է, ես նստած եմ երածշտական սրճարանում, ավելի ճիշտ կլիներ ասել սրճարանի պատուհանագոքին՝ բոլոր մադրկանց հետևում:  Այստեղի երաժշտությունը միշտ ճաշակով է եղել, այստեղ միշտ լավագույն խմբերն են ելույթ ունեցել: Ամեն անգամ ներկա լինելով այստեղի համարգներին միշտ մտածել եմ ինքնասպանության մասին: Հիմա էլ նստած մտածում եմ դրա մասին և աչքերիցս արցունքները գլորվելով ընկնում են ցած: Ի՞նչ անեմ: Ինչպե՞ս ավելի լավ գումար վաստակեմ, ես չեմ կարող հավերժ քնել այգու նստարաններին, ազդել մարդկանց խղճի վրա, ու գումար վերցնել նրանցից չարված գործի համար: Ի՞նչ անեմ Տեր...

                       День с принцессой  

_Хорошо ребята я надеюсь вы поймете о чем книга, потому что я хочу, чтобы вы завтра обяснили мне смысл книги:-сказал учитель, после чего прозвенел звонок и все начали собирать свои  книги:
   Ходить домой одной ужасно, у тебя нет лучшего друга с кем ты смогла бы провести свой день, делать домашнии задания или слушать музыку которая нравится вам обоим или имидж:
Имя нашей принцесси Илке: Она всегда чувствует себя одинокой . Все в черном, для людей как она черный не только цвет, в нем их душа. Она всегда в своей комнате, одна со своими мечтами, мыслями. Когда день кончается она как маленький  черный котик прыгает  на постель и смотрит на звезды, которые находятся на  стенах и на потолке, от них идет свет, и она чувствует себя  раслабленной. Ведь звезды и в правду помогают ей забыть свои душевные боли.

Она любит и хорошо знает все предметы в школе. Но что-то не так...что-то болит там в глубине души...болит сердце...ее душа хочет летать, что она делает каждую ночь, когда гуляет по берегу моря. Начнем с утра.
  Сначала она открывает свои глаза, смотрит на солнце, затем берет свою подушку и хмурым взглядом бросает ее на свое лицо.
_Что ты хочешь от меня? Иди прочь!- слова которые она говорит кождое   утро. Затем выбирет свои черные джинсы с черной футболкой и черными кедамы, затем берет свой черный рюкзак с надписью ''Suicide''. И идет в школу.
 После школы она идет домой, поднимается к себе, включает свой черный свет и делает домашние задание. Но это не так уж и легко, потому что ей в голову приходит всякое. Она начинает вспоминать те дни которые проводила с ним...слезы покатились. Она не любит делится своими чувствоми с кем либо. Именно поэтому она всегда одна...в каждую тупую секунду, минуту...час...каждый день. Делать домашние задание самое ужасное на свете вещь, тогда она начинает любить даже солнце (она ненавидит солнце поскольку оно не черное). Наконец-то домашняя работа сделано! 
 Вечер! Это значит время выходить наружу, поскольку там уже темно...вечеринки,выпевка,смехи, парни,музыка...
Ночь! Но не поздная: время побыть одной..снова..
_Наушники, вы готовы?-говорит Илке с улыбкой на лице. И она начинает бродить с хмурой рожей пока не остается совсем одна...она идет в свой любимый парк. Здесь она имеет свой собственный камень, где она со своей черной маркой написала ''Я вижу людей, но не человечность''. Она садится рядом с этим камнем и улыбка возврошаеться назад благодаря музыке. Она закрывает свои глаза, улыбка еще на лице и  она с восхищением произносит слова как эти ''Я punk Rock!!'' Время иди домой она поднимает вверх свои руки и тянется к Луне...нежная улыбка...удавольствие..спокойствие. Но когда она проходила мимо море...море попросила ей иди к ней и почувствовать холодную воду. 

 Поздная ночь! Илке стоит в воде с закрытими глазами, руки растянуты вверх, затем она садится на камень и опять плохие мысли возваращаются назад. Она и вправду больна, ее душа ранена, что-то ей хорошо ранило. Что-то или кто-то, что она не в силах  позабыть. Ее лицо опустилось вниз, " Я не  идеальнaя''-думает она,''Здесь незачто бороться, я устала быть несчастной''
Она возврашается домой, где ее ждут ее родители.Она улыбается им и поднимается к себе. Она в своей комнате, Илке ложиться в кровать и смотрит на звезды, слезы начинают подать с ее лицa. День закончился, она сдалась. Только  представь: ты задыхаешься в своих слезах в своей комнате и никто не знает что ты несчастна....
  Здесь нечего сказать, она думает что она всегда будет одинокой, но это не так. Некому не подсилу понять чужие муки,чувство. Но всегда найдется тот кто будет всегда рядом, когда ты нуждается в этом, и не имеет значение она знает о твоих  муках или нет...но когда ты плачешь или не в настроение, то у нее тоже подает настроение, иногда она сама может заплакать вместе с тобой, чтоб ты не чувствовала себя одинокой. Однажды принцесса найдет свое солнце и тогда все луны исчезнут прочь..!
''Будь сильной красавица, ты поправишься!''_Илке

                            A day with princess   








   _Alright guys, i hope you will understand this book, beacause tomorrow i want  you do tell me what  really means this book.
 After it the  bell was rang. And all guys  started to pick their books and put them on .... Walking alone home  is awful. you don't have a best friend with whom you can spend your time or doing homeworks.Or listening music which you both like,or image..

   Our princess's name is Ilke. She's feeling alone everytime. Everything is on black ,for people like her black is everything. For ordinary people black is just a colour but for extraordinaries... She is on her room, alone with her dreams, imagines. When day ends she is so badly lays in bed and looking at the stars on the walls and ceiling from which  comes  lights, She closed her eyes and feel happy, the stars really help her to

forget her  day or pain or something bad happend... She likes all subjects at school and she study very well. But something is'nt well something on her heart isn't well her soul needs to fly...what  she is doing at nights when she walking on the beach....
   At firsht every morning she opened her eyes, looking at the sun then pick up the pillow  and put it down on her face.
_Why are  you come morning? What you want from me? Go away!!-the words what she says every morning. After choosing a black jeans with black shirt and black shoes,she brings her black backbag on what she wrote ''Suicide''.Then she is going to school.
  After school she stays on her room where she has black lights which she  turns on and trying to do homeworks. But it isn't easy becouse of her mind, Sometimes come on her mind are  posetive things but the most they are  sad, she remebered a day with him and...screaming,crying. She doesn't like to share her feelings with anyone that's why she is alone at everytime, every stupid second,minute...hour...everyday..oh trying to do homeworks is the worst thing in the planet, at this time she starts love the sun too (she hated sun because it wasn't black). Oh finally homeworks is done.x!
 Evening! It's means it is time to go outside beacuse the  there is dark...parties,drunk,laughing,boys,music...
 Night! but not so late ... time to be alone....again.
_Earphones are you ready.-with smile said Ilke and here we go again. The princess walking in bad mood untill she will be alone... she is on her favorite park. Here she has her personal big stone where she wrote with her black marker '' I see Humans, But no humanity''...She sitting near it and...oh smile on her face is coming back beacuse of  music. She closed  her eyes, smile still on her face and she says  "I'm a punk Rock!!''. Time to go to home she rising her hands looking at the moon...smile..pleasure...relax.. But when she walking near the beach the sea asks her to going there and feeling the cold weather.
  Late Night! Ilke standing on sea's water with closed eyes, hands are rising. Then she siting on the stone and here we go again...bad things is back! She is really in pain, something hurts her so badly, something or someone that she never can forget. Her face is down "I'm not perfect'' she though. ''There's not much point in trying.I'm tired of living as a failure....''
She  comes back home. Her parents were waiting her, she  smiles them and goes to her room.She is on her room. Ilke lying on bad, she looking at stars, tears are falling down from her beautiful face. Day is over, she is give up. She starts crying. Just imagine that moment when you burst into tears in your room and you realize that no one knows how unhappy you are...
   There is nothing to say...she  thinks that she is forever alone but she isn't .No one can understand your pain, your feelings but you always  can find the one who can be near when you need...it's  doesn't matter he\she knows about your pains or not...just when you  are crying or have bad mood she being on bad  mood too...sometimes she can cry with you because she doesn't want  you feel  alone! Once princess will find her sun and all bad moons are will go down....
''Stay strong beautiful you're gonne be okay ''_Ilke

                     ՀԱՅՐ ՄԵՐ...
 

     1914թ, Հունվար ամիս..սառնամանիք..վաղ առավոտ: Գաբրիելյանների ընտանիքում իսկական եռուզեռ էր, բոլորն իրար խառնված՝ փորձում էին ամեն ինչ հասցնել ժամանակին: Նրանք սպասում էին իրենց հյուրերին, արդեն մեկ ժամ էր մնացել, իսկ սեղանին շատ բան կար դնելու: Տան տիկինը  հերթով շարեց ափսեները,բաժակները...գազօջախին դրված էր թուրքական հնդկահավ, որը գրեթե պատրաստ էր:Երեք անգամ սեղանը ստուգելուց հետո տիկին Գաբրիելյանը սեղանին վերջապես դրեց հնդկահավը:Կարծես թե ամեն ինչ պատրաստ էր, նա մի հայացք գցեց իր վրա, թափ տվեց իր զգեստը, այնուհետև սկսեց ամուսնու փողկապը կարգի բերել..
  Իսկ Ազնիվը իր սենյակում՝հայելու առջև նստած իր վարսերն էր սանրում ու երգ երգում:Նրա մազերը երկար էին և ոսկեգույն, իսկ աչքերը՝բիլ:Վարսերը սանրելուց հետո նա գնաց դեպի պահարանը, բացեց այն և սկսեց օրվան համապատասխան զգեստ ընտրել: Ազնիվն արդեն մեծ աղջիկ էր նրա 18տարին արդեն վաղուց լրացել էր, նա արդեն շուտով պատրաստվում էր իր քսան ամյակին,և բացի այդ նա համարվում էր Գաբրիելյանների միակ զավակը.... Զգեստն արդեն ընտրված էր, այն կարմիր էր, որը ծածկում էր իրեն մինչև անգամ ոտքերը, իսկ թևերը ամբողջովին ծածկված չէին՝կիսով չափ: Ազնիվը մոտեցավ հայելուն զգեստը պահեց իր վրա և սկսեց հպարտությամբ նայել ինքն իրեն, հիշեց մեկ տարի առաջ տեղի ունեցածը,դեմքին ժպիտ նկարեց...Եվ հանկարծ նրա մայրը արագ ներս մտավ ..
_Աղջի՜,էս դու դեռ պատրաստ չես՞: Արի, արի օգնեմ:-ասաց նա և զգեստը աղջկա ձեռքից վերցնելով օգնեց նրան հանել շորերը, հետո հագցրեց զգեստը,-արագացրու հեսա խնամիները կգան..
_Լավ մամ,թ՝ող, ես ինքս.,
_Լավ, դե արագացրու մազերտ կարգի բեր արի:-ասաց տիկին Գաբրիելյանը և թողեց հեռացավ սենյակից:
   Հյուրերը վաղուց արդեն ժամանաել էին, բոլորը  հավաքվել էին մի սեղանի շուրջ:Ոչ-ոք չէր խոսում:Լռություն էր: Հետո տան տերը վերջապես հուզված կանգնեց և մի կերպ բառեր իրար կպցնելով կենաց ասաց, հետո հուզված աչքերով նայեց դստերը, կնոջը,հյուրերին, ժպիտ  մի կերպ նկարեց իր վախեցած դեմքին...սեղանի շուրջ հավաքվածները նաեյցին նրան, ժպտացին: Սկսեցին հյուրասիրվել: Բոլորը երջանիկ զրոցում էին միմյանց հետ, նրանք իրար հետ ուրախություն ունեին կիսելու՝նրանց երախաները նշանվել էին:
   Արդեն երեկո էր, իսկ հյուրերը դեռ չէին գնացել: Դրսում ցուրտ, սառը քամին շրջում էր փողոցներով, կենդանի էակ փնտրում՝ իրեն սառեցնելու համար:..Հանկարծ Նորոն՝ Ազնիվի արդեն նշանածը, իրեն ինչ-որ բան հասկացրեց, նա էլ պատասխան ժպտաց... Եվ ահա նրանք միասին տանից դուրս եկան:Նրանք միասին զբոսնում էին, նրանք երջանիկ էին, նրանք սիրում էին միմյանց, նրանք միասին հաղթահարել էին տարատեսակ դժվարություններ և հիմա, այս պահին նրանք քայլում են իրար ձեռք բռնած՝ հպարտ, երջանիկ...
    Գարուն: Ապրիլ, 24: 1915թվական:  Տարօրինակ եղանակ...տաքանալու փոխարեն՝ մռայլ էր, ամպերը գորշ, երկինքն ուղղակի ծածկված էր մոխրագույնով: Նորոն ու Ազնիվը միասին զբոսնում էին, նրանք այնքան երկար էին քայլել, որ հասել էին ինչ-որ  ազատ, կանաչ տարածություն, նրանք այնտեղ նստեցին և նորից սկսեցին զրուցել...
   Թուրքը հասցրել էր արդեն մի քանի տներ, ընտանիքներ կործանել...թաղամասերը

արդեն լցվել էին դիակներով: Ճիչ, լաց...ամեն ինչ անիմաստ էր, միևնուն է անսիրտը իր գործը անում էր մինչև վերջ, իսկ վերջացնելուց հետո ուրախանում:
   Նորից հետ գնանք  դեպի մեր անհոգ զույգը..առայժմ անհոգ: Նորոն ու Ազնիվը խոտերին պարկած իրենց ապագան էին պլանավորում: Այդ պահին Նորոն զգաց, որ ինչ-որ մեկը փորձում էր խեղտել իրեն, Ազնիվը նույնպես դա նկատեց ու սկսեց վախից բղավել, հայտնվեց երկրորդը ու բռնեց աղջկա թևեիրց: Նորոն մի կերպ կարողացավ ազատվել տականքից ու սկսեց ծեծել նրան, բայց այդ պահին երկրորդը աղջկան մի կողմ շպրտեց ու օգնեց իր ընկերոջը: Նրանք միասին պարանով Նորոի ձեռքերը կապեցին ծառից: Առաջին անգամ Նորոն մի կերպ ազատվեց այդ պարաններից ու վազեց դեպի աղջիկը, բայց նրան նորից բռնեցին՝կոկորդից, կապեցին ծառին,ու գուցե  փոքր-ինչ գթասիրտ գտնվելուվ տղայի ձեռքերից կապեցին ծառից:Ազնիվը լաց էր լինում, նա դեռ չէր կարողանում հասկանլ, թե ինչ է կատարվում, նա գետնին ընկած լացում էր ու շարունակ բղավում, Նորոին իր աչքի առաջ սկեցին ծեծել, քարեր նետել: Ազնիվը ոտքի կանգնեց վազեց ու միանգամից թռավ նրանցից մեկի շալակը փորձելով խեղտել նրան, քիչ էր մնում թուրքը խեղտվեր ու մահանար, բայց նրա ընկերը օգնության հասավ, իջեցրեց աղջկան իր ընկերոջ վրաից ու բռնեց նրա ձեռքերից: Ազնիվին ստիպեցին նայել, թե ինչպես են նրանք տանջելով սպանում Նորոին: Նրանք դանակով Նորոի մարմնի վրա կտրվածքներ էին անում, բայց մինչև նրա մարմնին մոտիկացնելը դանակը կրակի վրա էին պահում:
_Նորո՜,-անվերջ բղավում էր Ազնիվը, փորձում ազատվել տականքի ձեռքերից:

Իսկ Նորոն արդեն ունակ չէր խոսելու՝ նրա աչքերը արնոտ էին ու կիսափակ, ամբողջ մարմինը՝ արյուն: Հետո նրանք Ազնիվին շպրտեցին Նորոի ոտքերի առաջ, նա կանգնեց նայեց տղային, ձեռքերով շոյեց նրա դեմքը, բայց աղջկա դեմքին այլևս  կենդանության նշան չկար, նա ուղղակի նայում էր Նորոին ու շոյում նրա դեմքը, հետո դիպչեց նրա արյունոտ մարմնին, գլուխը բարձրացրեց՝ նայեց ուղիղ տղաի աչքերի մեջ:
 _Ես քեզ սիրում եմ,-  մի կերպ արտասանեց Նորոն նայելով ուղիղ Ազնիվի աչքերի մեջ:
 Եվ այդ պահին տականքներց մեկը դանակով արագ կտրեց Նորոի գլուխը,գլուխը ընկավ ողիղ Ազնիվի ոտքերի տակ: Այդ միջոցին նա ուժեղ գոռաց...սնգռտում, էր: Իրեն կորցրած աղջիկը արագ վերցրեց դանակը ու սպանեց նրանցից մեկին՝ մի քանի անգամ խբելով սրտին, այդ պահին վրա տվեց երկրոդը, բայց նա էլ անզոր էր արդեն հոգին կորցրած այս աղջկա դեմ:   Նա Նորոին թաղեց այդտեղ:
 Այս երկու թուրքերի  գլուխները արդեն շպրտված էին նրանց հրամանատարի ոտքերի առաջ: Իսկ Ազնիվը կանգնած էր այդ հրամանատարի առաջ՝ նույն ոչինչ չասող մեռելային հայացքով: Հրամանատարը ժպտաց Ազնիվին: Ազնիվը ուզոմ էր հարձակվեր նրա վրա, բայց թուրք զինվորները  բռնեցին ազջկան: Հանեցին նրա հագից զգեստը, կապեցին ինչ-որ մետաղյա ձողի մոտ ու կրակ վառեցին:Ազնիվկը  այդ պահին ուղղակի նայում էր վերև ու ''Հայր Մերը'' մրմնջում...

Հայր մեր որ յերկինս ես,
սուրբ եղիցի անուն Քո։
Եկեսցէ արքայութիւն Քո։
Եղիցին կամք Քո
որպէս յերկինս եւ յերկրի։
Զհաց մեր հանապազորդ
տուր մեզ այսօր։
Եւ թող մեզ զպարտիս մեր,
որպէս և մեք թողումք
մերոց պարտապանաց։
Եւ մի տանիր զմեզ ի փորձութիւն։
այլ փրկեա զմեզ ի չարէ։
Զի քո է արքայութիւն
եւ զօրութիւն եւ փառք
յաւիտեանս:ամեն.

Զգա.....

''Աչքերիս առջև նույն պատկերն է, նույն ժպիտը...ականջներումս՝ նույն ձայնը...''

Մեզանից ոչ-ոք չգիտի, թե ցանկացած պահին ինչ կարող է պատահել մեզ հետ...արդյո՞ք այս պատմությունը գրելուց  հետո ես կլացեմ, ես չգիտեմ..արդյո՞ք այս փողոցը անցնելիս մեքենանա ինձ կհարվածի, կամ գուցե հիմա քայլելիս ինձ մեկը հետևում է և ուզում է փողերս գողանալ ինձանից...
  Ես տանն եմ: Պարկած եմ մահճակալիս վրա արդեն մեկ ժամ է չեմ կարողանում դադարել մտածել: Անվերջ նայում եմ վերև`առաստաղին: Մտքերս շատ են, տարօրինակ,խառը ու անվերջ: Ինչ անեմ ինչպես ազատվեմ..?Կամ արդյո՞ք ես ուզում եմ ազատվել այդ մտքերից: Չգիտեմ: Բայց մտածելուց ձեռքերս դողում են,ուղեղս կարծես ծանրանում է, սիրտս չեմ զգում ինչպես է զարկում, իսկ արյունս..օ՜ այն շատ տաք է և արագ է շարժվում երակներովս:
Ինչ պատահեց, ինչպես....
  Ես կանգնած էի այգում ընկերուհուս հետ վայելում էի երաժշտությունը, որը հնչում էր այդ պահին, այո հիանալի պահ և հանկարծ...ես նկատեցի բազմաթիվ հայացքներից միայն մեկը, բազմաթիվ ժպտացող դեմքերից նկատեցի մեկին, որը անհամար դեռ շարունակում էր ժպտալ:Մեկ,երկուս,երեք,..և նորից ժպիտ ու նորից: Օ՜  Աստված իմ,
որքան գեղեցիկ էր այդ ժպիտը,իսկ աչքերը,հայացքը:
    Արդեն երկու ամիս է ինչ միասին շփվում ենք նա իմ մտերիմ ընկերն է, բայց դա այնքանել այդպես չէ բնականաբար..դա գիտեմ ես, դա գիտի նա..նրա հետ անհնար է ձանձրանալ, նա անկախատեսանելի էր, ամեն օր տարբեր և տարբեր, նոր ու հետաքրքիր մտքեր...ամեն օր միասին զրուցում էինք, մենք չեինք պատմում մեր անցյալի մասին մեր անձնականի մասին, մեզ ոչինչ հետաքրքիր չէր...նրա հետ կարծես մեկ ուրիշ մոլորակ էի ընկնում...
   Բայց այսօր, այս պահին ես պարկած եմ, նայում եմ առաստաղին հիշում չորս օր առաջ տեղի ունեցածը ու աչքերս փակում,բայց ոչ ուղեղս կարծես որոշել է պատժել ինձ: Մտքերս անավարտ են՝ մեկը մյուսից տարբեր, կարծես զգացողություններս կրկնակի ուժեղացված լինեն,ստամոքս դատարկ է, բայց ցանկություն չկա ուտելու, թիթեռնիկներս նորից սկսել են թռչել, մոխրագույն,վարդագույն... Նորից հիշեցի այդ խսքերը....Մենք արդեն չորս օր է ինչ չենք շփվում, ընդհանրապես կապ չկա,  ...կարծես փորձաշրջան լինի!
   Հ.Գ.զգացմունքները մեր հոգու մասն են կազմում, պարզապես պետք է կարողանալ կառավարել այն, դա շատ դժվար է բայց, եթե կա համբերություն կա նաև այն ինչ ուզում ես լինի, պարզապես պետք է մի փոքր սպասել..
     (Փորձեք պատմությունս ուշադիր կարդալ ու կկարողանաք այս թռուցիկ պատմության բուն իմաստը գտնել....)

                                                       Գնացք և կակտուս

Գարուն է դրսում մարդի՜կ....տարվա ամենա պոզիտիվ եղանականերից մեկը: Որոշ մարդիկ շտապում են մեկնել քաղաքից կամ երկրից դուրս..կայարանում մարդիկ շատ են, ոմանք իրենց ընկերներին կամ մտերիմներին են դիմավորում, մյուսները՝ ճանապարհում.... բոլոր գնացքները պատրաստ են մեկնելուն, բոլոր գնացքներում մարդիկ շատ են: Եվ ահա արդեն ժամանակն է...բոլոր գնացքները հերթով մեկնում են՝մեկը մյուսի հետևից և  միայն   րոպեներ անց կայարանում գրեթե մարդկային շունչ չկա..:Միայն մի

գնացք էր կանգնած...նա ոչմիտեղ չմեկնեց...այս գնացքը անսարք էր նա արդեն վաղուց ոչ մի տեղ չէր մեկնել..նրա ներսում ամեն ինչ կեղտոտ էր...բոլոր անկյուններում նկատվում էին արդեն վաղուց սարդերի կողմից հյուսված սարդոստայներ...արևի շողերը նրա պատուհաններից ագահաբար ներս էին թափվում...սեղանների և նստարանների վրա փոշիներ: Սակայն ամենավերջին վագոնում՝ սեղանի մի անկյունում կակտուս էր դրված...նա նայում էր դեպի պատուհանը, դեպի  արևը,նայում մարդկանց, թե ինչպես են նրանք գրկախառնվում, համբուրում միմյանց..բայց նրան ոչ-ոք չէր նկատում, այն ինչ նա նկատում էր բոլորին:
      Նրա ներսում ամեն ինչ լուսավոր, տաք ու ուրախ էր...գուցե նա ցանկանում էր զգալ իրեն ուրախ, որ չհիշեր, որ նա այստեղ վաղուց է...և ոչ-ոք նրան չի նկատում, գուցե նա այդ զգացումը պահել էր իր ներսում շատ հեռու մի տեղ..: Սարսափելի անտանելի է անվերջ գտնվել միայնության մեջ, որքան էլ որ դա հաճելի լինի..միևնուն է հոգու խորքում պարզ է, որ այն պարզապես կարող է ամնե ինչ սպանել ու ոչնացնել.....Մի րոպեում ամբողջ կանաչ լուիսավոր ու տաք այգին կարող է քանդվել դառնալ մոխրագույն,մառախլապատ, ու ցուրտ....
    Ամեն օր անկախ եղանակից կակտուսը նայում էր պատուհանից դուրս...ու ձգտում դեպի մարդիկ, արևը.....Ամեն անգամ...բայց նա ամեն անգամ մոռանում էր, թե որտեղ է

նա...նա մոռանում էր, որ նա էլ գտնվում էր ինչ-որ մի բանի ներսում(գնացքի)..մոռանում, որ դա էլ իր նմերաշխարհն է...
  Մի գիշեր գնացքը որոշում է իր մետաղներից մի կատուս պատրաստել և դնել նրա կողքին...գնացքը կարծում էր, կակտուսը շատ կուրախանար, քանի որ այդ մետաղյա կատուսը պատրաստելու համար մետաղ էր պետք, իսկ մետաղը գնացքի ներսում էր, որն էլ նրա մի մասն էր կազմում...ահա ամնե ինչ գրեթե պատրաստ է...չնայած ցավին: Վերջ այն պատրաստ է: Մետաղյա կակտուսը դրվեց կակտուսի կողքին...
  Երբ առավոտյան կատուսը նկատեց մետաղյա կակատուսին սկզբում ուրախացավ, հետո զարմացավ, հետո վախեցավ: Եվ հարցրեց գնացքին իր նոր մետաղյա նմանակի մասին...հարցրեց, թե որտեղից է այն հայտնվել: Գնացքը ասաց որ այն կարող է իրեն օգնել, որ նա իրեն մենակ չզգա: Բայց կակտուսը ասաց, որ նա այս մետաղյա նմանակի կարիքը չունի...և այդ պահին գնացքներից մեկը վերադարձավ կայարան կանգնեց իր տեղը սակայն այնպես, որ պատահական հպվեց այս հին,տխուր գնացքին և նմանակ կակտուսը ընկավ գետնին ու մաս- մաս կիսվեց...Գնացքի ցավն ուղղակի անտանելի էր.չէ որ այդ մետաղյա կտորը նրա մի մասն էր..նա ամբողջ գիշեր տանջվել էր ցավից, բայց ոչ մի ձայն չէր հանել(գնացքին համապատասխան ձայներ...:)...որպեսզի չարթնացներ կակտուսին:
    <<Ավելի լավ...այն կարող էր ինձ խանգառել և մարդիկ ինձ չէին նկատի>>,-մտածեց կակտուսը..,դեմքին փոքրիկ ժպիտ ստեղծելով:
   Գնացքը բավականին ժամանակ էր ինչ չէր խոսում, նա անըդհատ մտածում էր, նա շատ վիրավորված էր իրեն զգում,...արդեն բավականին երկար ժամանակ էր անցել: Օրը մոտ էր վերջանալուն..գնացքը դեռ լուռ էր,կակտուսը՝հպարտ,պատուհանից դուրս էր նայում:
 Հնակարծ գնացքը իր դռները բացեց,իսկ կատուսը գիտեր դա ինչ էր նշանակում(շատ վաղուց գնացքը կակտուսին խոստացել էր, որ երբեք չի բացելու իր դռները, որ կատուսը չհեռանար,իսկ դա նշանակում էր ընկերներ ընդմիշտ, և կատուսը համաձայներ դրան նրանք միասին շատ հինալի անցյալ ունեին, որը ավարտվեց երեկ...) նա լուռ դուրս եկավ գնացքից:
Գնացքը հեռացավ: